Το ότι ο Τσίπρας ανακοίνωσε ο ίδιος τον εμβολιαστικό σωφρονισμό του Πολάκη· το ότι φύλαγε την είδηση για να την «πουλήσει» σαν πιστοποιητικό του υγειονομικού φρονήματος του κόμματός του, είναι, βεβαίως, μια νίκη. Νίκη του πολακισμού. Το επικοινωνιακό βάρος που επέλεξε να δώσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην τιθάσευση του στελέχους του λειτουργεί ως παράσημο. Εμβολιαζόμενος, ο Πολάκης ομολόγησε εμπράκτως ότι επί μήνες υπονόμευε με τα ψηφιακά του κηρύγματα τη δημόσια υγεία, χωρίς το κόμμα του να μπορεί να τον σταματήσει. Γιατί;
Αν ο πολακισμός είναι η αντίληψη ότι η πολιτική εξαντλείται στην προσπάθεια εξόντωσης της αντίπαλης φατρίας –η αντίληψη ότι πολιτική είναι ό,τι βλάπτει τον αντίπαλο, ακόμη κι αν το «ό,τι» είναι μία πανδημία–, τότε το ερώτημα απαντιέται εύκολα: ο Πολάκης εκφράζει την κουλτούρα του κόμματός του. Μόνο που το κάνει οδηγημένος από τον πυρετό του ναρκισσισμού του, χωρίς να είναι σε θέση κάθε φορά να σταθμίζει αν βλάπτει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η αέναη προσωπική εκτροπή έχει υπεραναλυθεί – επιδεινώνοντας την κατάσταση του αναλυόμενου, που εκλαμβάνει κάθε μορφής προσοχή ως επιβεβαίωση. Το ερώτημα είναι τι γίνεται με την αντιπολιτική κουλτούρα εντός της οποίας εκείνος επωάστηκε. Υπάρχει; Ή ο ώριμος ΣΥΡΙΖΑ την έχει μεταβολίσει;
Εχει ενδιαφέρον ότι ο Τσίπρας προσπάθησε χθες να αποκηρύξει, έστω και τόσο αργά, τον Καμμένο. Τον χαρακτήρισε «αναγκαίο κακό». Αυτή η μισή απολογία θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένδειξη ωρίμανσης.
Τα συμφραζόμενα, όμως, δεν επιτρέπουν τέτοια ανάγνωση. Ο Τσίπρας χρειάζεται ένα προεκλογικό «πακετάρισμα» που να καθιστά χρήσιμη την ψήφο στον δεύτερο, ακόμη και όταν υπολείπεται πολύ του πρώτου. Γι’ αυτό επιμένει πολύ στο σενάριο της συνεργασίας με τα όμορα κόμματα – μιλάει για κυβέρνηση «με ραχοκοκαλιά» τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πειράζει αν αριθμητικά το σενάριο αποκλείεται. Σημασία έχει να στέκει κάπως αφηγηματικά.
Το μισό mea culpa για το «αναγκαίο κακό» δεν μπορεί παρά να εντάσσεται σε αυτήν την τακτική: ο Τσίπρας επιχειρεί να σπάσει αυτό που ο ίδιος και στελέχη του επιμένουν να περιγράφουν ως «αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Προσπαθεί να βγει από την απομόνωση και να εμφανισθεί συνεργάσιμος.
Για να σπάσεις όμως κάτι, πρέπει προηγουμένως να το έχεις εξηγήσει σωστά. Ο Τσίπρας ερμηνεύει το «αντιΣΥΡΙΖΑ» ως προϊόν της μιντιακής υπεροπλίας του αντιπάλου του. Δεν υποψιάζεται ότι η εναντίον του συσπείρωση είναι αποτέλεσμα της πόλωσης που ο ίδιος προκαλεί. Οχι του αντιμνημονιακού διχασμού χάρη στον οποίο μεσουράνησε κάποτε αγκαλιά με τον Καμμένο. Αλλά της πόλωσης που προκαλεί διαρκώς, ακόμη και στα θέματα δημόσιας υγείας, ακόμη και στοχεύοντας στην οικογένεια του αντιπάλου. Η απόσταση του Τσίπρα από το Κέντρο δεν είναι κόλπο των άλλων. Είναι παρενέργεια του δικού του πολακισμού.