Ο κόσμος μας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, σε ιστορικό μεταίχμιο. Νέα στοιχήματα, πολιτικά, οικονομικά, υγειονομικά, περιβαλλοντικά, τεχνολογικά, τίθενται σε κυβερνήσεις και πολίτες. Οικονομικές κρίσεις, πανδημίες, κλιματική αλλαγή, μεταναστευτικά ρεύματα, μετάβαση στην ψηφιακή εποχή απαιτούν επιπλέον πολιτική ωριμότητα, μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των αλλαγών, καλύτερη προετοιμασία για την ελαχιστοποίηση των συνεπειών.
Η δύναμη αδράνειας όμως, που μας καθήλωνε πάντα στα συνήθη, στην αντιμετώπιση όλων των συμβάντων ως έκτακτα και παροδικά, επηρεάζει ακόμη πολιτικά συστήματα και κοινωνίες. Οι διχασμοί αμβλύνουν την όποια μεταρρυθμιστική ορμή και πολώνουν. Συνωμοσιολογία και παραπληροφόρηση θολώνουν την εικόνα. Κάθε τέλος εποχής είναι μια βασιλεία της σύγχυσης.
Στη χώρα μας, αντί για αύξηση των εμβολιασμών (όπως στην Πορτογαλία), τα νέα αφορούν εξώδικα υγειονομικών κατά συλλόγων που τάχθηκαν υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού τους, απάτες με «μαϊμού» αρνητικά rapid tests και πιστοποιητικά εμβολιασμού, αλλοπρόσαλλα ξεσπάσματα οργής ανεμβολίαστων για «τον αποκλεισμό από την εργασία και τη ζωή». Το ράπισμα των δεκάδων –καθημερινά– θανάτων από κορωνοϊό, η ανθεκτικότητα στα αντισώματα και η υψηλή μεταδοτικότητα των μεταλλάξεων του ιού δεν μεταπείθουν. Οτι το ένα τρίτο των δέντρων παγκοσμίως χάνεται, ότι οι πλημμύρες και οι καύσωνες έχουν πενταπλασιαστεί τα τελευταία 50 χρόνια, ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση μειώνει ακόμη και κατά 6,6 χρόνια το προσδόκιμο ζωής, ότι οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι τείνουν να ξεπεράσουν εκείνους οποιασδήποτε ασθένειας, αφήνουν πολλούς βαθιά αδιάφορους.
Εχουμε συνηθίσει στον βομβαρδισμό των κακών ειδήσεων. Τρομάζουμε για υποστιγμές και στη συνέχεια δραπετεύουμε από τις ζοφερές σκέψεις θωρακιζόμενοι στην καθημερινότητα. Η αποδημία από το προφανές στην αοριστία τού «δεν ξέρεις ποτέ», στην ενίοτε απελευθερωτική αμφισημία της ζωής, είναι συνήθης άμυνα του νου. Ομως μας κρατάει δέσμιους στην πλευρά του λόφου που θα έπρεπε να έχουμε ήδη διαβεί. Εξουθενωτικά αργά, αναποφάσιστοι και αρνητές αλλάζουν στρατόπεδο, δραματικά λίγο εφαρμόζονται τα μέτρα προστασίας από εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Αποθαρρυντικά δύσκολα οικοδομείται η νέα βεβαιότητα του επισφαλούς κλιματικά μέλλοντος και των δρομολογημένων καταστροφών. Μια απεραντοσύνη μάς χωρίζει από τις ατέλεστες σωτήριες πράξεις.
Ηρθε ωστόσο η στιγμή που το άλλοθι της αβεβαιότητας ή της άγνοιας πια δεν λειτουργεί. Που η εμμονή στην κεκτημένη βολή δεν επισκιάζει τον όγκο των σωρευμένων αρνητικών δεδομένων. Τα σχέδια κονταίνουν από την έλλειψη χρόνου. Οι πιέσεις για τη μετάβαση από την κυριαρχία της αναβλητικότητας, της εθελοτυφλίας ή του αποπροσανατολιστικού θερμού πληκτρολογίου σε εκείνη της βούλησης, της ευθύνης, της διπλής σκέψης έχουν γίνει συντριπτικές. Για κυβερνώντες που ασθμαίνουν στη δίνη των αλλεπάλληλων κρίσεων, αντιπολιτευόμενους που νοιάζονται κυρίως για την επιστροφή στην εξουσία και πάσης φύσεως κυβερνωμένους.