Στις 29 Αυγούστου ο Δήμος Μονάχου διοργάνωσε «Ημέρα Μνήμης» για τα δέκα θύματα, ανάμεσά τους τον Ελληνα Θόδωρο Βουλγαρίδη (Ιούνιος 2005) και τον Τούρκο Χαμίλ Κιλίτς (Αύγουστος 2001), της ναζιστικής οργάνωσης NSU.
Η τυχαία αποκάλυψη της δολοφονικής δράσης (2009) των Γερμανών νεοναζί είχε συγκλονίσει την Ευρώπη και η δίκη των κατηγορουμένων στο Εφετείο του Μονάχου, που διήρκεσε έξι ολόκληρα χρόνια (2013-2018), χαρακτηρίστηκε ως η μεγαλύτερη στη Γερμανία με κατηγορούμενους ναζί, μετά εκείνη της Νυρεμβέργης.
Μια αινιγματική γυναίκα, η Μπεάτε Τσέπε, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη ως ο ιθύνων νους των δολοφονιών, χωρίς πάντως η ίδια να ομολογήσει ότι γνώριζε γι’ αυτές, και άλλα τρία άτομα καταδικάστηκαν σε μικρότερες ποινές ως μέλη της NSU. Και η υπόθεση έκλεισε εκεί. Οχι όμως και για τη δημοτική αρχή που αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει, μολονότι δεν είχε καμία συμμετοχή στην εξιχνίαση της υπόθεσης και τις δικαστικές εξελίξεις, ευθαρσώς συγγνώμη από τους συγγενείς των δύο αλλοδαπών μελών της τοπικής κοινωνίας (Ελληνας και Τούρκος) τόσο για τις απάνθρωπες, όπως τις χαρακτήρισε ο δήμαρχος της πόλης Ντίτερ Ράιτερ, ανακριτικές μεθόδους της αστυνομίας, όσο και για την πλήρη έλλειψη συμπαράστασης στις οικογένειες των θυμάτων από την κοινωνία του Μονάχου.
Η γερμανική Δικαιοσύνη, έστω και καθυστερημένα, απένειμε δίκαιο, αν και μερικοί, όχι λίγοι, εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι προστάτευσε τις διασυνδέσεις των νεοναζί με τις μυστικές υπηρεσίες και την αστυνομία.
Οι βαυαρικές αστυνομικές αρχές, ωστόσο, όπως τόνισε ο δήμαρχος, παραμένουν και σήμερα υπόλογες γιατί με τις «άστοχες, βασανιστικές ανακριτικές μεθόδους εμφάνισαν τις οικογένειες ως μέρος μαφίας και υπόκοσμου και τις μετέτρεψαν από θύματα σε θύτες, με αποτέλεσμα, μέχρι την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης (2011), οι δύο οικογένειες να ζήσουν ολομόναχες τον πόνο, τη συκοφαντία, την πικρία, την απόρριψη από την κοινωνία και κάθε είδους στιγματισμό και φυσικά την οικονομική τους καταστροφή».
Τη χαμένη τιμή των οικογενειών των δύο Gastarbeiters ανέλαβε να αποκαταστήσει η ίδια η ιστορική πόλη του Μονάχου με μια μεγάλη συγγνώμη από το στόμα του δημάρχου της, αλλά και την τοποθέτηση πλακετών στον τόπο της εκτέλεσής τους, τη διαμόρφωση ειδικού χώρου στο Δημοτικό Μουσείο Μονάχου, όπου εκτίθενται προσωπικά αντικείμενα του Βουλγαρίδη και του Kιλίτς, και την καθιέρωση Βραβείου Νεολαίας για εργασίες ή προγράμματα που έχουν σχέση με την καταπολέμηση του ρατσισμού και συμβάλλουν στον διαπολιτισμικό διάλογο και την αρμονική συμβίωση λαών και πολιτισμών.
Ενα παράδειγμα προς μίμηση, ένας άλλος πολιτικός πολιτισμός που ίσως μας λείπει.