«Κουτοπονηριά», λέξη μη μεταφράσιμη σε άλλες γλώσσες – αν πέφτω έξω, δέχομαι διάψευση. Λέξη σύνθετη που κατά το λεξικό Δημητράκου δηλώνει αυτόν ο οποίος παριστάνει τον αφελή επ’ ωφελεία. Ή τον κουτό και πονηρό μαζί. Μας βοηθάει να ξεγλιστρήσουμε από τον χειρότερο εχθρό μας, την πραγματικότητα. Το πιο διαδεδομένο παρ’ ημίν ψυχοτρόπο φάρμακο. Μας κάνει να αισθανόμαστε απόγονοι του Οδυσσέως, από τον οποίον έχουμε συγκρατήσει μόνον την πονηρία. Μοιάζουμε όμως περισσότερο με τον Χατζηαβάτη. Γενεσιουργός δύναμη της κουτοπονηριάς είναι η δουλικότητα που γεννάει η καχυποψία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στον διπλανό, τον συνεργάτη, τον πολιτικό, τον λιμενικό, τον πλοίαρχο. Ο κουτοπόνηρος σε κάθε του βήμα συναντάει κάποιον που φοβάται ότι θα τον ξεγελάσει. Ζει με τον φόβο. Είναι υγειονομικός, χρειάζεται τη δουλειά του, την οποία ενδεχομένως να αγαπάει κιόλας, αλλά δεν θέλει να εμβολιασθεί κατά του κορωνοϊού. Δεν έχει εμπιστοσύνη στους γιατρούς με τους οποίους συνεργάζεται. Πιστεύει ότι όλα αυτά γίνονται για να κερδίσουν οι φαρμακοβιομηχανίες. Ως εδώ είναι απλώς κουτός. Ομως ο ίδιος δεν το πιστεύει. Και απευθύνεται στο άλλο ημισφαίριο του εγκεφάλου του, εκεί που κρύβεται η πολυμήχανη πονηρία του. Και για να μη χάσει τη δουλειά του αποφασίζει να παριστάνει πως έχει εμβολιαστεί. Και αναζητεί το κατάλληλο χαρτί. Για να επιβιώσεις στην Ελλάδα, σου χρειάζονται τα κατάλληλα χαρτιά, πανεπιστημιακά πτυχία, πιστοποιητικά εμβολιασμού. Στην αγορά βρίσκεις τα πάντα. Πωλούνται διδακτορικά, πωλούνται πιστοποιητικά.
Δεν τον φοβίζει ο πραγματικός κίνδυνος, η θανατηφόρα αρρώστια. Τον φοβίζει όμως ο έλεγχος. Γιατί; Γιατί ο έλεγχος έχει πρόσωπο και ενεργοποιεί όλα τα αντανακλαστικά της έλλειψης εμπιστοσύνης. Ξεγελώντας τον έλεγχο νομίζει ότι ξεγελάει και τον πραγματικό κίνδυνο. Πώς ονομάζεται το ψυχικό του σύνδρομο; Κουτοπονηριά: κουτός απέναντι στον κορωνοϊό, πονηρός απέναντι στον νόμο. Εξάλλου, στην Ελλάδα ζει. Ξέρει ότι ο νόμος έχει σχετική αξία, όποτε και αν κάποιος αποφασίσει να τον εφαρμόσει. Σιγά μην κάτσουν να κάνουν έλεγχο γνησιότητας στα πιστοποιητικά. Ταξίδεψε φέτος το καλοκαίρι και το μόνο που του ζήτησαν ήταν το «χαρτί», το πτυχίο της εθνικής μας κουτοπονηρίας.
Γιατί «αυτοί» δεν ψήφισαν το νομοσχέδιο για τις αυστηρές ποινές που πρέπει να επιβάλλονται στους πλαστογράφους; Πώς αλλιώς να ονομάσω το ετερόκλητο τσούρμο που έχει ανοίξει πόλεμο κατά του κοινού νου; Θέλουν να απομονώσουν την κυβέρνηση; Ομως δεν αντιλαμβάνονται ότι κινδυνεύουν να χάσουν ψηφοφόρους που ανεμβολίαστοι μπορεί να πεθάνουν; Θα μου πείτε, «αυτοί» αφουγκράζονται τον λαό. Μόνον που οι αριθμοί δείχνουν πως η στρατηγική της κουτοπονηρίας μάλλον έχει θέση σε κάποιο λαογραφικό μουσείο παρά στην πραγματικότητα της ζωής μας.