Φαντασθείτε έναν κόσμο χωρίς την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου… Φαντασθείτε έναν κόσμο χωρίς την πανδημία, τα εκατομμύρια των νεκρών, τους συνωμοσιολόγους, τους αντιεμβολιαστές. Φαντασθείτε τον 21ο αιώνα όπως τον οραματιζόταν ο Τζον Λένον και μια ολόκληρη γενιά μαζί του, πριν από 50 χρόνια.
Σχεδόν αδύνατον. Οσο ανέφικτο είναι να προβλέψει κανείς το μέλλον, άλλο τόσο είναι να «φανταστεί» έναν κόσμο χωρίς τα γεγονότα που άλλαξαν δραματικά τα πάντα: από τον τρόπο που μετακινούμαστε/ταξιδεύουμε έως τη σχέση μας με τον «άλλον», από την πολιτική, τη θρησκεία, την οικονομία έως το αίσθημα της ασφάλειας με την εκτίναξη του φόβου, της καχυποψίας, της δικαιολογημένης ή αδικαιολόγητης σκληρότητας.
Ο Τζον Λένον δεν ονειροπολεί μόνο. «Βλέπει» την πραγματικότητα από τους πρώτους στίχους: δεν υπάρχει παράδεισος, δεν υπάρχει κόλαση, μόνο ουρανός μπροστά μας. «Φαντασθείτε όλους τους ανθρώπους να ζουν για το σήμερα».
Κάπως έτσι… Οι τραγικές επέτειοι, τα κοσμογονικά γεγονότα όπως οι φυσικές καταστροφές, η πανδημία, οι απώλειες αναπροσανατολίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Αλίμονο αν δεν συμβαίνει.
Ο Τζο Μπάιντεν, προχθές, κατέδειξε τη «μειονότητα» των Αμερικανών η οποία, υποστηριζόμενη από μια «μειονότητα πολιτικών», εμποδίζει τις ΗΠΑ να «γυρίσουν σελίδα». Ογδόντα εκατομμύρια ανεμβολίαστων Αμερικανών αντιπροσωπεύουν το 25% του πληθυσμού· αυτό «μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ζημιά, και το κάνει», τόνισε ο Μπάιντεν, συμπληρώνοντας ότι η ανοχή και η πειθώ τελειώνουν και αρχίζει η συμμόρφωση. Από την αμερικανική υπερδύναμη μέχρι την ελληνική μικροκλίμακα δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια «κατανόησης», δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο.
Μέσα στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που γράφτηκε το «Imagine», και ειδικά την τελευταία 20ετία, η ονειροπόληση πήρε τα χαρακτηριστικά του χειρότερου εφιάλτη. Οι θεωρίες συνωμοσίας υποκαθιστούν τη μεταμορφωτική δύναμη της φαντασίας, η παράνοια παίρνει τη θέση της γόνιμης παραφοράς που, κάποτε, ίσως και να συγγενεύει με την αφέλεια, εξακολουθεί, όμως, να αποτελεί καύσιμο δημιουργίας. Γιατί να μην μπορούμε να φανταστούμε όλους τους ανθρώπους «να ζουν ειρηνικά»;
Ανάμεσα στις απώλειες, λοιπόν, και το ανακουφιστικό συναίσθημα της ονειροπόλησης, που υποχωρεί καθώς ο σκοταδισμός των πάσης φύσεως αρνητών κερδίζει έδαφος. Υποχωρεί, αλλά δεν χάνεται όσο ο Τζον Λένον σιγοτραγουδάει «you may say I’m a dreamer/ But I’m not the only one».