Γιατί; Γιατί η κυβέρνηση δαιμονοποιεί προκαταβολικά ένα υγειονομικό μέτρο που μπορεί να χρειαστεί να λάβει σε ένα μήνα; Είχε συμβεί το καλοκαίρι, όταν η λειτουργία «μεικτών εκμεταλλεύσεων» στη διασκέδαση είχε δικαιολογηθεί ως «συνταγματικώς πιο στέρεη». Τελικώς, το υβριδικό πρωτόκολλο δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Η πανδημία επέβαλε άλλη ανάγνωση του Συντάγματος.
Τώρα, ο υπουργός Επικρατείας αναθεματίζει ως «αυταρχισμό» το ενδεχόμενο επέκτασης της υποχρεωτικότητας σε νευραλγικούς υγειονομικά κλάδους, όπως η εστίαση. Γιατί; Δεν φοβάται ο Σκέρτσος ότι μπορεί να αναγκαστεί να εφαρμόσει αυτό που τώρα στιγματίζει;
Η πρόχειρη απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να γίνει άλλο δυσάρεστη, προσβάλλοντας τη μία μετά την άλλη τις επαγγελματικές ομάδες – εργαζομένους στην εστίαση, αστυνομικούς, εκπαιδευτικούς. Ομως, ο λόγος που αποφεύγεται η επέκταση της υποχρεωτικότητας δεν είναι, λένε, πρωτίστως πολιτικός.
Το επιδημιολογικό συμπέρασμα στο οποίο φαίνεται να έχει καταλήξει το Μαξίμου είναι ότι η επιβολή του εμβολιασμού σε ορισμένες κατηγορίες προκαλεί κοινωνική αναταραχή, χωρίς να έχει ανάλογο όφελος για τη δημόσια υγεία. Η «μαύρη τρύπα» της ανοσίας είναι οι πάνω από μισό εκατομμύριο ανεμβολίαστοι στις ηλικίες άνω των 60. Αυτοί είναι πολύ πιθανότερο να χρειαστούν τις υπηρεσίες του συστήματος υγείας, αν νοσήσουν.
Το δεδομένο αυτό επαναφέρει τη συζήτηση στο πανδημικό ισοζύγιο των γενεών: η οικονομία, η εκπαίδευση και η κοινωνική ζωή μπήκαν σε καραντίνα για να προστατευθούν οι ευπαθείς. Σχηματικά, τα παιδιά στερήθηκαν το σχολείο τους, οι φοιτητές κλείστηκαν στο σπίτι τους, η αγορά μπήκε στον «πάγο» επειδή κινδύνευαν κυρίως οι άνω των 60. Πόσο δίκαιο μοιάζει τώρα να πιεστούν πάλι οι νέοι, μόνο και μόνο επειδή ένας στους τρεις ευάλωτους αψηφά τον κίνδυνο για τον ίδιο – και μαζί την επιστήμη και την κοινωνική ευθύνη;
Το πρόβλημα με αυτή την ιεράρχηση του κινδύνου –και της αντίστοιχης ευθύνης– είναι ότι δεν μπορεί να μεταφραστεί σε υγειονομική πολιτική. Δεν είναι εύκολο να επιβληθεί υποχρεωτικός εμβολιασμός μόνο με ηλικιακά κριτήρια. Ποια θα ήταν η κύρωση; Ενα τέλος υπέρ του ΕΣΥ στις συντάξεις των ανεμβολίαστων;
Κακά τα ψέματα. Καμία (ελληνική) κυβέρνηση δεν θα αποφάσιζε να αποξενώσει έτσι εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους – ακόμη κι αν το διακύβευμα είναι η ομαλότητα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Κάποιοι αναγνωρίζουν την ανισορροπία. Βλέπουν το ασύμμετρο βάρος της ψήφου του ανεμβολίαστου συνταξιούχου – και τη γενικότερη ασυμμετρία σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει προγραμματιστεί να κατευθύνει πόρους σε αυτούς που σίγουρα ψηφίζουν. Και ξέρουμε τι ψηφίζουν. Κάποιοι το βλέπουν, αλλά μπορούν μόνο αυτό: να το βλέπουν.
Άκης Σκέρτσος: Ισοζύγια
1' 55" χρόνος ανάγνωσης
