Η αδυναμία πολλών νέων να απομακρυνθούν από τη γονεϊκή εστία, να βρουν σπίτι για να ζήσουν, είναι ένα διαπιστωμένο εδώ και καιρό πρόβλημα. Και δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα, είναι διάχυτο διεθνώς. Και είναι διαρκώς επιδεινούμενο για μια σειρά από λόγους: η οικονομική κρίση που σάρωσε τον πλανήτη από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 έκανε πολλούς νέους, μόνους, ζευγάρια, ακόμη και νέες οικογένειες, να εγκαταλείψουν της στέγη τους, αδυνατώντας να καλύψουν τα έξοδα και να επιστρέψουν στην οικογενειακή εστία. Στην Ελλάδα, με την ισχυρή παράδοση οικογενειακής στήριξης στα πιο αδύναμα μέλη, ήταν ιδιαίτερα έντονη τάση σε όλη τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Η πανδημία και οι καραντίνες ήρθαν να επιδεινώσουν το πρόβλημα, καθώς συχνά παρέτειναν την οικονομική δυσπραγία για αρκετά επαγγέλματα. Την ίδια στιγμή, παράγοντες όπως η αξιοποίηση ακινήτων σε βραχυχρόνιες μισθώσεις διαμόρφωσαν μια νέα πραγματικότητα στα στεγαστικά δεδομένα, συχνά εκτοξεύοντας τις τιμές σε περιοχές όπου παλαιότερα οι νέοι μπορούσαν να βρουν προσιτά ενοίκια.
Το πρόβλημα, όπως προαναφέραμε, είναι κοινό σε πολλές χώρες και αναζητούνται λύσεις. Η προοπτική αξιοποίησης ακινήτων του Δημοσίου που βαλτώνουν σε αχρηστία μπορεί να δώσει κάποιες ανάσες. Οπως και η επιδότηση μέρους του ενοικίου, προκειμένου να ενισχυθεί η δυνατότητα των νέων να ανοίξουν τα φτερά τους.
Την ίδια στιγμή που η αναζήτηση στέγης στα μεγάλα αστικά κέντρα εξελίσσεται σε απρόσιτο όνειρο για τους νέους, παρατηρείται –και πάλι όχι μόνο στην Ελλάδα– το φαινόμενο της ερήμωσης ολόκληρων χωριών στην περιφέρεια. Στη γειτονική Ιταλία αλλά και σε άλλες χώρες δίνεται το κίνητρο της πώλησης σπιτιών σε έρημα χωριά έναντι ευτελούς τιμήματος. Συχνά προϋπόθεση είναι ο υποψήφιος αγοραστής να είναι νεαρής ηλικίας, κατά προτίμηση νέα οικογένεια, και να δεσμευθεί ότι θα παραμείνει ορισμένα χρόνια στην κατοικία, που επί της ουσίας τού παραχωρείται σχεδόν δωρεάν αλλά θα πρέπει να ανακαινισθεί.
Δεν είναι λίγα και στην Ελλάδα τα χωριά που έχουν εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους τους εξαιτίας των δυσμενών συνθηκών διαβίωσης, της ανεργίας, της απουσίας υποδομών, της δύσκολης πρόσβασης. Ωστόσο, η σύγχρονη τεχνολογία διαμορφώνει μια νέα πραγματικότητα, η οποία θα μπορούσε υπό συνθήκες και με τις κατάλληλες παρεμβάσεις να «απαντήσει» και στα δύο προβλήματα: τη δυσκολία των νέων να εξασφαλίσουν στέγη και την ερήμωση ολόκληρων χωριών. Η πανδημία έδωσε τη δυνατότητα να δοκιμαστεί στην πράξη η τηλεργασία και να διαπιστωθεί σε ποιους τομείς μπορεί να αποδώσει εξίσου αποτελεσματικά με την εργασία με φυσική παρουσία. Στη χώρα μας, όπως και σε άλλες χώρες, γίνονται παρεμβάσεις για την προσέλκυση των λεγόμενων ψηφιακών νομάδων, των ανθρώπων που μεταφέρουν την εργασία τους όπου βρίσκονται, μαζί με τον υπολογιστή τους.
Προϋπόθεση, η ανάπτυξη αξιόπιστων υποδομών, που θα εξασφαλίσουν πρόσβαση σε Ιντερνετ υπερυψηλών ταχυτήτων, με δυνατότητα ταχείας μεταφοράς μεγάλου όγκου δεδομένων. Η ανάπτυξη αυτών των υποδομών θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση και για πληθυσμιακή αποκέντρωση, επιστροφή στην περιφέρεια, πρωτίστως για νέο σε ηλικία, παραγωγικό πληθυσμό.