Μόνο η Εμα Ραντουκάνου θα μπορούσε να είναι το θέμα της εβδομάδας. Την είδατε, σωστά; Αγνωστη, μέχρι πριν από τρεις μήνες τελείωνε τις σχολικές εξετάσεις. Ξεμπέρδεψε με επιτυχία και έπιασε με αποφασιστικότητα τη ρακέτα για να αποκρούσει όλες τις μπάλες με αγριάδα. Χρειάστηκαν 19 ημέρες, 10 αγώνες και 20 κερδισμένα σετ, για να καταφέρει το ακατόρθωτο, μια αουτσάιντερ να κερδίσει το US Open. «Είμαι έτοιμη για ό,τι έρθει στον δρόμο μου», είπε, και να σου πάλι αυτό το τεράστιο, γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελό της. Η Εμα Ραντουκάνου κάνει τα δύσκολα να μοιάζουν εύκολα. Η θετική στάση απέναντι στη ζωή πρέπει να εξυμνηθεί εξίσου, ίσως και περισσότερο από τα αθλητικά της επιτεύγματα. Η ζωή τής ανήκει επειδή τη δρασκελίζει με τολμηρή φυσικότητα. Είναι απόλαυση να την κοιτάμε τόσο εν κινήσει, όσο κι όταν στέκεται και μιλάει. H Αγγλία εκθειάζει τη 18χρονη μοναχοκόρη ενός Ρουμάνου και μιας Κινέζας που μεγάλωσε από δύο ετών στο Λονδίνο. Η Αγγλία υποκλίνεται στην κορυφαία αθλήτρια που τυχαίνει να είναι μορφωμένη, εύγλωττη, αυθεντική και όμορφη. Πρόκειται για έναν συνδυαστικό θρίαμβο που έχει συνεπάρει τη χώρα. Οι πολίτες παραμιλούν. Η βασίλισσα και ο πρωθυπουργός τη συγχαίρουν γραπτώς, η δούκισσα του Κέμπριτζ έχει ήδη κανονίσει να τη γνωρίσει. Η χώρα της αντιμεταναστευτικής ψήφου του Brexit πανηγυρίζει. Πόσο οξύμωρο. Η ενάντια στη μετανάστευση υπουργός Εσωτερικών Πρίτι Πατέλ, παραδόξως μετανάστρια πρώτης γενιάς από την Ουγκάντα, δεν προέβη σε δηλώσεις. Οχι πως χρειαζόταν. Αλλωστε είναι απασχολημένη. Εχει εστιάσει στην προσπάθειά της να εκτοπίζει και να αναχαιτίζει τις εισροές με μένος. Η χώρα-χωνευτήρι –μέχρι πρότινος– εθνικοτήτων και ταλέντων που γνώριζε πώς να ενσωματώνει αρμονικά για να δημιουργήσει την εθνική περηφάνια, τώρα διώχνει. Δείτε, Αγγλοι, τι θα χάσετε από εδώ και στο εξής! Η Ραντουκάνου είναι η «βρετανικότητα» στα καλύτερά της. Η μετανάστευση, ένα ουσιαστικό χωρίς πρόσωπο, σαν να βγαίνει από την ανωνυμία. Εχει φυσιογνωμία: είναι το θηλυκό γεμάτο σιγουριά και ζωντάνια πρόσωπό της. Η Εμα, χωρίς στάλα αγγλικού αίματος, είναι το αγγλικό ρόδο του (πρώην) πολυπολιτισμικού Ηνωμένου Βασιλείου του 21ου αι.
Το μάθημα είναι για τους Αγγλους. Περνώ σε αυτά που είναι για εμάς. Ομολογώ ότι το πρώτο που αναρωτήθηκα είναι εάν όλοι χρειαζόμαστε μια Κινέζα μάνα, και εάν αυτή είναι ικανή να κάνει μια χαψιά την Εβραία και την Ελληνίδα μάνα μαζί. Ισως αυτό πρέπει να είναι το επόμενο άρθρο. Το ταλέντο της ξεχειλίζει και στηρίζεται –πού αλλού;– στη σκληρή δουλειά που κατέβαλε τα προηγούμενα χρόνια. Πίσω από αυτά βρίσκονται οι γονείς της. «Είσαι καλύτερη απ’ όσο πίστευα», της είπε ο πατέρας της στην τηλεφωνική συνομιλία μετά τον αγώνα. Τους ευχαρίστησε, χαρακτηρίζοντάς τους «πιεστικούς» και τους «πιο σκληρούς κριτές». Οι προσδοκίες όμως των πιεστικών κηδεμόνων ακόμα και όταν διακρίνουν χάρισμα δεν αποδίδουν πάντα μαθηματικά με A* στα A-levels, κινεζικά με ευφράδεια και αθλητισμό επιπέδου. Κοντολογίς οι φιλοδοξίες των γονιών στέκονται συχνά μετέωρες υπονομεύοντας ακόμα και τον στόχο (το γνωρίζουμε). Οι απαιτητικοί γονείς της κατάφεραν και αυτοί το ακατόρθωτο. Εμφύσησαν ανταγωνιστικότητα και εργατικότητα στην ικανότατη κόρη. Πώς; Πείθοντάς την να συναινέσει πειθαρχημένα στην άπειρη δουλειά. Μόνο με συγκατάνευση έρχεται η προθυμία. Και να το αποτέλεσμα: δεν βλέπει εμπόδια, βλέπει προκλήσεις που τις καλοδέχεται για να τις αντιμετωπίσει με ενέργεια. Οι προκλήσεις μοιάζουν να είναι το φυσικό της περιβάλλον κι εκείνη κινείται ανέμελα ανάμεσά τους με έξαψη και πληθωρική διάθεση. Υπερπλήρης κεφιού και έτοιμη για παιχνίδι (για το παιχνίδι) σ’ ένα γεωμετρικό γήπεδο.
Να ένα πρότυπο ενδυνάμωσης. Είναι σωστή και γενναιόδωρη με τις συμπαίκτριες. Στοχεύει και απομακρύνει τις μπάλες όσο βίαια θα τις απωθούσε κι ένας άντρας. Αποστομώνει τους μεσήλικες δημοσιογράφους που την είχαν ξεγράψει εικάζοντας ότι δεν μπορεί να αντέξει την πίεση. H Ραντουκάνου έχει τα χαρακτηριστικά της γενιάς της: είναι μια πολιτισμική μείξη, τεχνολογικά γηγενής, πραγματίστρα, προσαρμοστική. Στη γενιά που μεγάλωσε και υπέφερε από την οικονομική κρίση (και κατόπιν από την πανδημία) αρέσει η αναμέτρηση. Είναι μια γενιά εργατική, ορμητική και άπληστη. Η Ραντουκάνου έφυγε από το τουρνουά με 2,5 εκατ. δολ. και σύντομα θα γίνει η πιο ακριβοπληρωμένη αθλήτρια και η πιο επιδραστική νέα γυναίκα. Η ίδια είναι πλέον ένα μπραντ που θα προσελκύσει άλλα επενδύοντας πάνω της. Η φωνή της είναι ήδη αρκετά δυνατή για να εισακουστεί όταν εκείνη κρίνει ότι χρειάζεται. Μια ευχή μόνο, να είναι διαφορετική. Δεν θέλουμε πόζα, έστω και ακριβά κοστολογημένη, με ψεύτικο χαμόγελο και δανεικά κοσμήματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εάν η Εμα Ραντουκάνου είναι ένα δείγμα της «γενιάς Ζ» που κρατάει το μέλλον στα χέρια της, πρέπει να την εμπιστευτούμε. Βρισκόμαστε σε καλά και δυνατά χέρια. «Κάνε τα βασικά, τα βασικά σε πάνε πολύ μακριά», όπως τη συμβούλεψε ο προπονητής της.
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.