Κυριολεκτικά αλαφιασμένη ξύπνησε για άλλη μία φορά η Ευρώπη όταν ακούστηκε το βροντερό «μπαμ» της αμυντικής συμφωνίας ΗΠΑ – Ηνωμένου Βασιλείου – Αυστραλίας. Δεν είχε ιδέα ότι κάτι τέτοιο εξυφαινόταν, κανείς από τους πρωταγωνιστές, ειδικά ο Τζο Μπάιντεν, δεν ένιωσε την ανάγκη να ενημερώσει τους ισχυρούς Ευρωπαίους ηγέτες, καμία ευρωπαϊκή πρεσβεία ή υπηρεσία πληροφοριών αντελήφθη οτιδήποτε, διαπιστώθηκε πάλι ότι πρόκειται για χάρτινη τίγρη που δεν λαμβάνεται υπ’ όψη στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι. Με λίγα λόγια είναι φανερό ότι η Ευρώπη δεν συγκαταλέγεται στους δυνατούς αυτού του κόσμου, όταν λαμβάνονται αποφάσεις που προϋποθέτουν ύπαρξη και προβολή πολεμικής ισχύος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αρνητικές συνέπειες είναι και οικονομικές. Η απώλεια από τη Γαλλία συμβολαίου δεκάδων δισ. για προμήθεια υποβρυχίων στην Αυστραλία είναι πλήγμα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αυτή είναι μία μόνο πλευρά της σημασίας και των επιπτώσεων της συμφωνίας που καταχωρίσθηκε διεθνώς με το ακρωνύμιο AUKUS από τα αρχικά των τριών χωρών που συμμετέχουν. Δεύτερη πλευρά και εξίσου σημαντική είναι το γεγονός ότι πρόκειται για αγγλόφωνες χώρες, με κυρίαρχη την αγγλοσαξονική διοίκηση και κουλτούρα, που συμφώνησαν να προμηθευτεί η Αυστραλία πυρηνοκίνητα υποβρύχια, προφανώς από ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και να συνεργάζονται στενά σε θέματα ασφάλειας του κυβερνοχώρου και σε στρατιωτικές εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης και κβαντικών υπολογιστών. Ουσιαστικά είναι αναγραμματισμένη προέκταση της συμφωνίας UKUSA της δεκαετίας του 1960 περί εγκατάστασης του ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης ECHELON. Οι σταθμοί εγκαταστάθηκαν μόνο σε αγγλόφωνες/αγγλοσαξονικές χώρες, στις ΗΠΑ, Βρετανία, Αυστραλία, Καναδά, Νέα Ζηλανδία, με στόχο τη Σοβιετική Ενωση, σταδιακά όμως χρησίμευσαν στην παρακολούθηση των επικοινωνιών φίλων και αντιπάλων σε όλο τον πλανήτη.
Στόχος αυτήν τη φορά είναι η Κίνα και δεν θα αποτελεί έκπληξη η προσχώρηση στην AUKUS των άλλων δύο μελών της UKUSA, της Νέας Ζηλανδίας και του Καναδά, που βρέχονται από τον Ειρηνικό, ίσως και της Ιαπωνίας… Και για όποιον αναζητεί το θεωρητικό υπόβαθρο της συσπείρωσης των αγγλοσαξονικών χωρών, θα το βρει στο θεώρημα του μεγάλου Ουίνστον Τσόρτσιλ. Οτι οι αγγλόφωνοι/αγγλοσαξονικοί λαοί έχουν θεία αποστολή ενωμένοι να διαφυλάττουν και να εγγυώνται την ελευθερία στον κόσμο! Που μπορεί να ερμηνευθεί «και να κυριαρχούν». Κάτι που είχε καταλάβει ο Ντε Γκολ όταν αντιδρούσε στην ένταξη του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ενωση και αποδείχθηκε περίτρανα αρχικά με το Brexit, τώρα με τη συμμετοχή της Βρετανίας στην AUKUS. Είναι φανερό ότι το Λονδίνο άδραξε την ευκαιρία να βρεθεί στο πλευρό της Ουάσιγκτον και να ξαναμπεί στο παγκόσμιο παιχνίδι. Πρωταγωνίστησε στον Ψυχρό Πόλεμο και στη δημιουργία του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) για την ανάσχεση της Σοβιετικής Ενωσης, συνέχεια της πολιτικής του από τον 19ο αιώνα (Κριμαϊκός πόλεμος) που θεωρούσε τη Ρωσία απειλή για τη βρετανική αυτοκρατορία. Και τώρα βρίσκει νέο ρόλο.
Η νέα αμυντική συμφωνία έχει στόχο την Κίνα. Για καθαρά γεωστρατηγικούς/οικονομικούς λόγους και χωρίς ιδεολογικές φιοριτούρες, όπως στην περίπτωση του Ψυχρού Πολέμου με την ΕΣΣΔ. Σε αυτήν τη συγκυρία, το ζητούμενο είναι να αντιμετωπιστούν η ισχύς και η επέκταση της επιρροής της Κίνας στρατιωτικά, τεχνολογικά, οικονομικά και σε κάθε άλλο τομέα, τελεία. Αλλωστε πρόκειται για καπιταλιστική χώρα υπό κομμουνιστικό πολιτικό έλεγχο με μέγεθος και ανάπτυξη που τρομάζουν. Τα περί ελευθεριών και δικαιωμάτων βρίσκονται στην πραγματικότητα σε δεύτερη μοίρα, όσο και αν προβάλλονται. Στο επίκεντρο πάντως του νέου Ψυχρού Πολέμου είναι η Ταϊβάν και η Σινική θάλασσα, και μένει να δούμε πώς θα αντιδράσει το Πεκίνο επί του πεδίου.
Το ερώτημα είναι τι αντιλαμβάνεται πια η Ευρώπη και πώς θα πορευτεί στο εξής. Διαπιστώνει πλέον πού επικεντρώνεται το ενδιαφέρον των ΗΠΑ και μπορεί να «διαβάζει» καλύτερα τον Τζο Μπάιντεν (το προφητικό/αποκαλυπτικό άρθρο του Εντουαρντ Λούτβακ στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης ίσως τη βοηθήσει); Ερμηνεύει μήπως την απόφαση, ερήμην των συμμάχων, του προέδρου των ΗΠΑ για αποχώρηση από το Αφγανιστάν και την αντίστοιχη συμπεριφορά του με την AUKUS ως αντίποινα στην επενδυτική συμφωνία Ε.Ε. – Κίνας και στην ολοκλήρωση του Nord Stream 2; Θα την εκλάβει σαν κίνητρο για οργάνωση κοινής στρατιωτικής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής; Θα επιχειρήσει προσέγγιση, προσεκτικά και με αμοιβαίες κινήσεις, με τη Ρωσία; Ή θα γυρίσει πλευρό και θα συνεχίσει να κοιμάται;