Στην αρχή ήταν ένας διαδικτυακός φίλος που μοιραζόταν τον πόνο του στον απόηχο των καταστροφικών πυρκαγιών του Αυγούστου: «Δεν φτάνει που εξαφανίστηκαν αγαπημένες μου διαδρομές στα δάση μας εδώ κοντά, από το Τατόι μέχρι τον Κιθαιρώνα, ετοιμάζονται να “ξυρίσουν” το παρκάκι της γειτονιάς ακριβώς κάτω από το σπίτι μου. Απελπισία…». Μα πού μένεις, τον ρώτησα. «Κοντά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, έργα μετρό, γραμμή 4…».
Ενα μήνα μετά, βγαίνοντας από τον «δικό μας» σταθμό, στον Ευαγγελισμό, με έζωσαν τα φίδια. Μεγάλο τμήμα του άλσους Ριζάρη άρχισε να κλείνει με «βαριά» εργοταξιακή περίφραξη. «Ωχ», σκέφτηκα και θυμήθηκα τον φίλο που «γκρίνιαζε». Βγαίνοντας στη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου, οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν: νέο εργοτάξιο και στο παρκάκι της οδού Ναϊάδων, ένα από τα πιο περιποιημένα στο κέντρο της Αθήνας. Το ίδιο ισχύει και για το τμήμα του άλσους Ριζάρη που αναμένεται να αποψιλωθεί· από κάποια διεστραμμένη σύμπτωση (;) θα καταστραφεί το κομμάτι εκείνο που παρουσίαζε με διαφορά την καλύτερη εικόνα και το χαιρόταν ο κόσμος. Το ανεξήγητα εγκαταλελειμμένο τμήμα στα βορειοανατολικά δεν θα πάθει απολύτως τίποτα…
Ανάλογα «δράματα» θα παιχτούν και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας (πλατείες Εξαρχείων και Κολωνακίου, πεζόδρομος Μασσαλίας, δίπλα στη Νομική κ.λπ.). Εκατοντάδες δέντρα με δεκάδες χρόνια ζωής στην πλάτη τους, από πεύκα μέχρι πλατάνια και άλλα πολύτιμα πλατύφυλλα, θα θυσιαστούν για να διαμορφωθούν τα εργοτάξια των υπό κατασκευή σταθμών της νέας γραμμής 4. Θεωρητικά η «Αττικό Μετρό» θα φροντίσει για την ανάπλαση των χώρων όταν ολοκληρωθούν οι εργασίες, 8 ή 10 χρόνια μετά. Ολοι όμως ξέρουμε τι σημαίνει «αποκατάσταση» ύστερα από έργα μετρό: στη θέση ψηλών, θαλερών δέντρων που κάποτε προσέφεραν πολύτιμη σκιά και έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο στο μικροκλίμα της περιοχής θα φυτευθούν αναιμικά δενδρύλλια (και καλλωπιστικά λουλούδια), πιθανότατα γιατί υπάρχουν τεχνικοί λόγοι που εμποδίζουν πια την ανάπτυξή τους.
Πιθανώς, το θέμα πριν από 15 ή 20 χρόνια να μην απασχολούσε κανέναν. Αλλά ειδικά φέτος, ύστερα από ένα εφιαλτικό καλοκαίρι, με τον περιαστικό δασικό πλούτο της Αθήνας δραματικά μειωμένο, το κόψιμο κάθε δέντρου στο κέντρο της Αθήνας δεν μπορεί να περάσει έτσι. Χρειάζεται να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια έτσι ώστε η «θυσία» να περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό. Είναι το πιο εύκολο να απλώνεις τα εργοτάξια σε χώρους πρασίνου υποθέτοντας ότι έτσι προκαλείται η μικρότερη δυνατή ζημιά. Το 2021 αυτό απλά δεν ισχύει.