Σε 2,7 εκατ. ευρώ προσδιόρισε το πρόστιμο που, όπως είπε, αποφάσισε να «επιδώσει» στη διευθύντρια σχολείου στη Θεσσαλονίκη γονιός, ο οποίος δεν συμφωνεί με τα περιοριστικά λόγω κορωνοϊού μέτρα. «Πρόστιμο για εγκληματικές πράξεις» το ονόμασε. Είπε και άλλα: για τη «σύμβαση» που επρόκειτο να επιδώσει, για τη «σιωπηρή αποδοχή» που είναι «τρεις φορές πιο ισχυρή από την υπογραφή», για τις κοινές υπουργικές αποφάσεις που δεν έχουν καμιά αξία μπροστά στην απόφαση που παίρνει κάθε ελεύθερος άνθρωπος.
Βγάζουν νόημα όλα αυτά; Μια πρόχειρη αναζήτηση στο Διαδίκτυο εντοπίζει την προέλευσή τους, οδηγίες που δίνονται για τις ενέργειες αυτές και ισχυρισμούς για την κυριαρχία της ατομικής απόφασης έναντι συλλογικών κανόνων, έναντι νόμων, έναντι θεσμών. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι η «κορωνοϊκή εκδοχή» ενός φαινομένου που ζήσαμε πολύ έντονα όλη την προηγούμενη δεκαετία της οικονομικής κρίσης: από το «δεν πληρώνω» στα διόδια μέχρι συλλογή υπογραφών και επίδοση αντίστοιχων εγγράφων για διαγραφή χρεών, καταγγελίες για τεράστια δημόσια περιουσία, που θα κάλυπτε αυτό και άλλα δέκα δημόσια χρέη και θα περίσσευε για να ζούμε με χρυσά κουτάλια. Σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν πρόδηλο ότι πίσω από την προσπάθεια κινητοποίησης ανθρώπων σε τέτοιες ενέργειες κίνητρο ήταν η επιδίωξη κάποιων να αποκομίσουν κέρδος από την απελπισία. Η παρέμβαση της Δικαιοσύνης έβαλε τέλος στις πιο τρανταχτές από αυτές τις υποθέσεις, ενώ σε άλλες περιπτώσεις απλώς αποδείχθηκε το μάταιο, συχνά το παράλογο του εγχειρήματος και όσοι είχαν προστρέξει σε αυτό, το εγκατέλειψαν, έχοντας μάλιστα χάσει και χρήματα που δαπάνησαν ανταποκρινόμενοι στις εκκλήσεις για τον υπέρτατο στόχο, όπως αυτός κατά περίπτωση προσδιορίστηκε.
Διαβάζοντας το πλαίσιο που κάποιος ή κάποιοι έχουν τώρα στήσει και καλούν τους πολίτες σε «ανάκληση συμβάσεων» έναντι κάθε θεσμού και αρχής, προσωπικά δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ μήπως όλο αυτό είναι φάρσα. Μήπως, δηλαδή, κάποιος αποφάσισε, κάνοντας επίκληση νομικοφανούς ορολογίας, να ρίξει στον ωκεανό του Διαδικτύου μια τέτοια θεωρία, απλώς και μόνο για να διασκεδάσει με την ανταπόκριση που θα έχει η ιδέα του και την αναστάτωση που θα προκαλέσει.
Η «ομπρέλα» προστασίας των εκπαιδευτικών από το υπουργείο Παιδείας και η απόφαση να μην οδηγούνται στα αστυνομικά τμήματα όσοι καταγγέλλονται από αρνητές γονείς, είναι αυτονόητες αποφάσεις και ενέργειες. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να εφαρμόσουν τον νόμο και να προστατεύσουν τη δημόσια υγεία στον ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης και βρίσκονται εξ αυτού αντιμέτωποι με καταστάσεις που εξαρχής δείχνουν παράλογες σε όλους μας. Δεν γίνεται να αφεθούν μόνοι απέναντι σε αυτό τον παραλογισμό, ούτε να αντιμετωπίσουν μόνοι νομικές περιπέτειες. Εξίσου σημαντική η παραγγελία της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου για άμεση αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών, ώστε να μη χρονίζουν.
Για άλλη μία φορά, πάντως, αναδεικνύεται η ευθύνη επιστημονικών συλλόγων –ιατρικών, δικηγορικών– να εντοπίσουν και να θέσουν στο περιθώριο μέλη τους που κάθε άλλο παρά καλές υπηρεσίες στην επιστήμη τους προσφέρουν.