Το μακρινό 1989 χρειάστηκαν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις για να φθάσουμε τελικώς στην άνοιξη του 1990 και να σχηματιστεί κυβέρνηση με αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο εκλογικός νόμος της εποχής ήταν μια παγίδα που ευνοούσε το δεύτερο κόμμα και αδικούσε κατάφωρα το πρώτο. Είναι γνωστές οι περιπέτειες της χώρας εκείνη την περίοδο, που άγγιξε τη χρεοκοπία πολλές φορές και οι πληγές στην οικονομία πήρε χρόνια να επουλωθούν. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η Ν.Δ. υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ανέβαζε τα ποσοστά της έως την επικράτησή της (ξεπέρασε το 46%) και εξασφάλισε τον περιβόητο αριθμό 151 με ένα βουλευτή εκ μετεγγραφής από τη ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου. Εκτοτε, το πολιτικό σύστημα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποδέχτηκε ένα εκλογικό σύστημα που έδινε κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο πρώτο κόμμα από ένα ποσοστό και πάνω σε συνδυασμό με τη διαφορά του από το δεύτερο. Υπήρξαν παραλλαγές, αλλά σε γενικές γραμμές η λογική του συστήματος ήταν να εξασφαλίζεται μια κάποια πολιτική σταθερότητα.
Αυτόν τον κανόνα ήρθε να ανατρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον εκλογικό νόμο για την απλή αναλογική, που λόγω της συνταγματικής πρόβλεψης πλέον εφαρμόζεται στις μεθεπόμενες εκλογές από την ψήφισή του. Η πολιτική σκοπιμότητα του κ. Τσίπρα προφανής, καθώς θέλησε να ναρκοθετήσει το μέλλον πιστεύοντας ότι έτσι θα δυσκολέψει τους αντιπάλους του και θα καταστεί ο ίδιος εις το διηνεκές καθοριστικός παίκτης του πολιτικού παιχνιδιού.
Τώρα που πλησιάζει η ώρα της κρίσεως, αποκαλύπτεται πως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έπεσε απλώς στην παγίδα που έστησε για τους άλλους. Η απόσταση που τον χωρίζει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε όλες τις δημοσκοπήσεις δεν του αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμών, όποτε και αν γίνουν εκλογές. Ακόμη χειρότερα, όταν ο ίδιος στη ΔΕΘ δεν μπόρεσε να δώσει πειστικές απαντήσεις για το πώς μπορεί να οικοδομήσει συμμαχίες. Στην πραγματικότητα, εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχτηκε ότι δεν έχει σκοπό να εγκαταλείψει την ηγεσία του κόμματός του ακόμη και αν ηττηθεί εκ νέου και αυτό είναι το μείζον πρόβλημα που προκαλεί αναταράξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Το… πετραδάκι που έριξε στη λίμνη ο Στέλιος Κούλογλου και όσα ακολούθησαν απλώς αποκάλυψαν ότι η πολιτική φτώχεια φέρνει γκρίνια, που θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Ο εσωκομματικός πόλεμος είναι διαρκής και το εύρος του ακόμη άγνωστο, καθώς οι ομάδες που αντιμάχονται λειτουργούν κατά κανόνα μακράν της δημοσιότητας.
Μπορεί σήμερα να φαντάζει απίθανο ή ακόμη και κωμικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρξει στο πολιτικό παιχνίδι εξουσίας χωρίς τον κ. Τσίπρα, αλλά οι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν το ιδίωμα να παλεύουν πρωτίστως για την αυτοσυντήρησή τους αδιαφορώντας συχνά για την τύχη των προσώπων. Ως εκ τούτου, το επόμενο διάστημα οι αντιπαλότητες θα ενταθούν όχι φυσικά για να αμφισβητηθεί ο σημερινός αρχηγός του κόμματος πριν από τις εκλογές, αλλά για να διαμορφωθούν οι συμμαχίες για την επομένη μιας ακόμη εκλογικής ήττας. Ο κ. Τσίπρας ασφαλώς και γνωρίζει τα όσα συμβαίνουν και διαθέτει ακόμη το ισχυρό φίλτρο της συγκρότησης των κομματικών ψηφοδελτίων, ωστόσο δεν είναι πάντα εύκολο να προβεί σε αποκλεισμούς με εσωκομματικά κριτήρια. Το ηγετικό του προφίλ όχι μόνον έχει ξεθωριάσει, αλλά δέχεται απανωτά χτυπήματα εκ των έσω και αυτό θα του κοστίσει ακριβά.