Eχουν ειπωθεί πολλά σαρκαστικά για τον γάμο: «Είναι ο θάνατος της ελπίδας» αποφάνθηκε ο Γούντι Aλεν· «σε ζητήματα γάμου και θρησκείας δεν δίνω ποτέ συμβουλές. Δεν θέλω να έχω την ευθύνη για τα βάσανα του ανθρώπου, είτε στην παρούσα είτε στη μέλλουσα ζωή» (λόρδος Τσέστερφιλντ)· «γάμος είναι η συμμαχία δύο ανθρώπων, ενός που δεν θυμάται ποτέ γενέθλια κι ενός που ποτέ δεν τα ξεχνάει» (Ogden Nash) κ.ά. Ο τραγουδοποιός και ακτιβιστής Kinky Friedman μάλιστα τάχθηκε υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων, «διότι έχουν το δικαίωμα να δυστυχήσουν όσο κι εμείς οι υπόλοιποι». Στις ΗΠΑ, η αντίδραση στην τυπική αναγνώριση της συμβίωσης ατόμων του ιδίου φύλου έχει θρησκευτικές ρίζες. «Αν η ομοφυλοφιλία ήταν φυσικό πράγμα, ο Θεός θα είχε δημιουργήσει τον Αδάμ και τον Μπρους» είχε πει η τραγουδίστρια Anita Bryant, παραβλέποντας το γεγονός ότι η συλλογή κειμένων της εβραϊκής μυθολογίας έχει πολλά περίεργα για τον γάμο και την τεκνοποιία. Εχει, για παράδειγμα, τις κόρες του Λωτ οι οποίες μεθούσαν τον πατέρα τους για να κοιμηθούν μαζί του και να τεκνοποιήσουν (Γένεσις ΙΘ΄). Είναι, λοιπόν, η χριστιανική θρησκεία υπέρ της αιμομιξίας, αφού η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί θεμέλιο της πίστης; Οχι. Απλώς όλα τα έχει κάθε θρησκευτικός μπαχτσές· και την τζιχάντ και την ανοχή σε αλλόθρησκους. Τα κείμενα αυτά διαβάζονται μεταφορικώς και όποιος τα θωρεί κυριολεκτικό οδηγό ζωής, παραλογίζεται με αποτέλεσμα να ανατινάζεται στους Δίδυμους Πύργους…
Τουλάχιστον στις ΗΠΑ οι αντιδράσεις έχουν κάποια συνεκτική δομή. Ξεκινούν από μια μεταφυσική –δηλαδή φανταστική– παραδοχή και χτίζουν ένα πλαίσιο απαγορεύσεων με βάση το τι νομίζουν ότι θέλει ο Θεός. Στην Ελλάδα, οι αντιδράσεις μπορούν να συνοψιστούν με το «άρτζι μπούρτζι κι εθνικός λουλάς». Διαβάζοντας την παρέμβαση 160 παραγόντων της δημόσιας ζωής (που δεν είναι 160, διότι πολλοί δήλωσαν ότι δεν την υπέγραψαν ποτέ) το μόνο που μπορούμε να θαυμάσουμε είναι η ασυναρτησία της. Αναμειγνύει την επιδημία του κορωνοϊού με το «οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα», και «νομοθετικές πρωτοβουλίες στο όνομα ενός αμφιλεγόμενου και καταχρηστικού δικαιωματισμού, που έρχονται σε αντίθεση με το δημόσιο αίσθημα, τα ήθη και τις εθνικές μας παραδόσεις, που διαχρονικά αποτελούν τα κραταιά θεμέλια της συνέχειας, επιβίωσης και προοπτικής του Ελληνισμού». Αναφέρει ότι… «είναι τραγικό η Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.), ενώ δεν κατοχυρώνει τα πιο καίρια και θεμελιώδη ζητήματα (όπως είναι η άμυνα και η ασφάλεια των χωρών-μελών της), να παρουσιάζεται ως δήθεν αρμόδια να ρυθμίζει, ουσιαστικά παρά τη θέληση ευρωπαϊκών λαών, θέματα ιδιωτικού δικαίου, κοινωνικών σχέσεων, φύλου, γάμου και τεκνοθεσίας ομοφύλων, διαπαιδαγωγήσεως των νέων κ.λπ.».
Δεν θα αναφερθούμε στο γεγονός ότι οι διοικητικές πράξεις ενός δημοκρατικού κράτους, όπως είναι ο πολιτικός γάμος, πρέπει να είναι ουδέτερες για όλους τους πολίτες. Αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς η απαγόρευσή του μπορεί να λύσει το δημογραφικό. Το σημαντικότερο που προκύπτει από αυτό το νεφέλωμα λέξεων, που υπογράφουν οι «160 μείον», είναι ότι πραγματικώς το έθνος κινδυνεύει. Αν τέως στρατηγοί, καθηγητές, πρώην δικαστές κ.ά., δηλαδή ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού κατεστημένου, βρίσκεται σε τέτοια σύγχυση, τότε κανείς μας δεν πρέπει να νιώθει ασφαλής…