Πώς γίνεται; Πώς γίνεται η δημοτικότητα της Μέρκελ να είναι κοντά στο 65% και το κόμμα της να αποδοκιμάζεται συντριπτικά στις κάλπες, καταγράφοντας τη χαμηλότερη επίδοση από την ίδρυσή του, 40 μονάδες κάτω από το ποσοστό αποδοχής της καγκελαρίου;
Πώς γίνεται αυτή την πλειοψηφική αναγνώριση της δεκαεξαετούς διακυβέρνησης Μέρκελ να καταλήγει να την καρπώνεται ο Σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος;
Αν δει κανείς πίσω από τις ταμπέλες, η καγκελάριος ετοίμασε τον δρόμο για τον Ολαφ Σολτς. Η δογματική αχρωματοψία με την οποία κυβέρνησε διέπλασε ένα ακροατήριο που έψαχνε και τη συνέχεια. Με τον ιδεολογικό εκλεκτικισμό της –την πράσινη μετατόπισή της στα ενεργειακά· την ανθρωπιστική στάση της στο προσφυγικό· την αντίστασή της στις ροπές οικονομικού εθνικισμού που απειλούσαν το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα–, η πρώτη γυναίκα καγκελάριος συγκρότησε ένα νέο Κέντρο. Μπορεί να μην το είχε στρατηγικά προσχεδιάσει. Μπορεί να την οδήγησαν εκεί οι ηθικοπολιτικές της επιλογές στις κρίσεις με τις οποίες την έφερε αντιμέτωπη η Ιστορία. Πάντως, στο τέλος έφθασε να δικαιώσει τον αστεϊσμό ότι ο πιο επιτυχημένος σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος ήταν η ίδια.
Το κόμμα της Μέρκελ πολιτεύθηκε περίπου σαν να ήθελε να αποποιηθεί αυτή την πολιτική κληρονομιά. Το κονκλάβιο της ένωσης CDU/CSU επέλεξε έναν υποψήφιο με βασικό κριτήριο την κομματική συσπείρωση. Στελέχη έλεγαν ότι το κόμμα τους δεν φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει τους βίγκαν χίπστερ που πίνουν latte με γάλα σόγιας. Στο τέλος έφθασαν να ανασύρουν για την εκλογική τους επιβίωση ακόμη και το σκιάχτρο του αντικομμουνισμού. Καθόλου περίεργο που τα καλύτερα ποσοστά τους οι Χριστιανοδημοκράτες τα έφεραν στους εκλογείς άνω των 70 ετών.
Σχηματικά, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι η γερμανική Δεξιά αποτραβήχτηκε στον συντηρητικό εαυτό της, αφήνοντας το Κέντρο στον Σολτς.
Παρότι εκτυλίσσεται σε μια χώρα με εξωτική για εμάς πολιτική κουλτούρα –μια κουλτούρα όπου το Κέντρο δεν είναι μια ακίνητη σημαδούρα στη μέση του κομματικού χάρτη, αλλά ζυμώνεται κάθε φορά από κυβερνητικές συναινέσεις–, η εκλογική αυτή ιστορία διαβάζεται και ως παραβολή για τα ελληνικά πράγματα.
Ποιος έχει εδώ εγκαταστήσει μερκελικώς τα ερείσματά του στο Κέντρο; Ποιος το εκπροσωπεί προγραμματικά, αξιακά και υφολογικά; Και πώς αποτυπώνεται αυτή η εγκατάσταση στις κάλπες και στις μετεκλογικές δημοσκοπήσεις;
Εύκολες ερωτήσεις. Στις κανονικές δημοκρατίες, που έχουν βρει τον παλμό μιας κάποιας ομαλότητας, καμία Δεξιά –και καμία Αριστερά– δεν πλειοψηφεί περιχαρακωμένη στον εαυτό της.
Ναι, η Ν.Δ. δεν είναι Ποτάμι. Αλλά αν θέλει να αυτοκτονήσει, υπάρχουν και πιο έξυπνοι τρόποι να το επιχειρήσει από το να γίνει ΠΟΛΑΝ.
Όλαφ Σολτς: Latte
1' 55" χρόνος ανάγνωσης
