Γεννήθηκε αδέσποτος στη Σύρο – ένας από τα σχεδόν δύο εκατομμύρια αδέσποτους σκύλους που ζουν στη χώρα μας. Δύο μηνών πέρασε την πόρτα του καταφυγίου της Ερμούπολης. Οι εθελοντές τον βρήκαν σε κακή κατάσταση και τον μάζεψαν πριν να είναι αργά, μαζί με την αδελφή του, τη Μαριώ.
Ακολούθησαν δύο αποτυχημένες υιοθεσίες: ο ένας κηδεμόνας ήθελε να τον κάνει βαρελόσκυλο, να φυλάει ολημερίς κι ολονυχτίς μια αυλή δεμένος με αλυσίδα, ο άλλος τον κακοποιούσε. Ευτυχώς αποκαλύφθηκαν γρήγορα και το ζώο επέστρεψε στο καταφύγιο.
Από κουτάβι είχε πάρε-δώσε με τον θάνατο. Πρώτα τύφος, μετά τέτανος κι έπειτα βρογχίτιδα και παράλυση λάρυγγα. Απανωτά χειρουργεία, φάρμακα, πόνος, ταλαιπωρία. Σάστιζαν οι κτηνίατροι από το πόσο αδιαμαρτύρητα τα υπέμενε όλα. Εχασε τη φωνή του –ποτέ ξανά δεν θα ακούγονταν τα βροντερά γαβγίσματά του, συνήθως χαράς και ανυπομονησίας πριν από το τάισμα και τη βόλτα– αλλά κέρδισε τη ζωή του. Και την απολάμβανε κάθε στιγμή. Λάτρευε τα παιχνίδια, τις λιχουδιές και τη θάλασσα· και μόνο που την έβλεπε, ακόμη κι από μακριά, ηρεμούσε.
Τον Ιούλιο του 2020, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, διαγνώστηκε με καρκίνο στους πνεύμονες και στη συνέχεια έμεινε παράλυτος. Οι γιατροί τού έδιναν μερικές εβδομάδες. Ομως εκείνος τον περασμένο Μάιο γιόρτασε και τα δέκατα πέμπτα γενέθλιά του. Εκλεισε για πάντα τα μάτια του πριν από λίγες ημέρες. Η Βιργινία και η Ειρήνη, οι στυλοβάτες του καταφυγίου, τον βρήκαν με την αδελφή του ακουμπισμένη πάνω του – το στερνό τους σφιχταγκάλιασμα.
Εστω κι αν δεν έζησε ποτέ τη θαλπωρή ενός σπιτιού, ήταν τυχερός: είδε την καλή πλευρά των ανθρώπων. Τον αγάπησαν, τον φρόντισαν, χόρτασε φαγητό και χάδια. Κάθε απόγευμα, οι εθελοντές τον έβαζαν στο καινούργιο του καροτσάκι –δωρεά μιας φιλόζωης στο καταφύγιο– και τον πήγαιναν βόλτα. Κι εκείνος ξάπλωνε αναπαυτικά και απολάμβανε το αεράκι, παρατηρώντας τα πάντα γύρω του με ενθουσιασμό, λες και ήταν καινούργια. Πρόλαβε να πάει και μια αποχαιρετιστήρια βόλτα στη θάλασσα, να την αγναντέψει και να τη μυρίσει για τελευταία φορά, ξαπλωμένος στην κουβερτούλα του πάνω στην άμμο, μαζί με τη Μαριώ.
Τον έλεγαν Χρήστο. Οσοι τον γνωρίσαμε θαυμάσαμε την υπομονή και τη επιμονή του, την αγωνιστικότητα, το πάθος του για ζωή. Και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.