Αυτοχειροτόνητος κήρυκας, πρώην χοιροτρόφος και κρεοπώλης, ο Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος έμεινε στην ιστορία ως Παπουλάκος. Ξύλο απελέκητο, με καλή καρδιά και άδολα αισθήματα για μερίδα των πλησίον. Βγήκε νικητής από ασθένεια βαριά, που εισέπραξε μετά το παραμιλητό σαν μήνυμα-θαύμα, άφησε τον μπαλτά, ασκήτεψε, έμαθε κολλυβογράμματα, και στα 80 του, με ζωτικότητα τροφοδοτημένη από τον πρότερο εγκρατή βίο, όργωνε με το ράσο τα χωριά του Μοριά στου Οθωνα τα χρόνια.
Προφήτευε δείχνοντας την οδό της σωτηρίας, εξαπολύοντας κεραυνούς για το ετερόδοξο βασιλικό ζεύγος και το γκουβέρνο που μήδισε. Καυτηρίαζε μαζί κάθε τι ξενόφερτο, εισαγόμενο διά χειρός δυτικόμορφου σατανά που στόχευε στον εκτροχιασμό του έθνους από ιερές αξίες, με Ιούδες εγχώριους συμμάχους.
Οι οπαδοί του αυξάνονταν και πληθύνονταν, πρόσφεραν γη και ύδωρ στον σταυροφόρο που ζητιάνευε από πλούσιους, βοηθώντας τους φτωχούς· χώρια που με τις θεόθεν δυνάμεις του θα έδιωχνε τους Βαυαρούς φέρνοντας Ρώσο ξανθό σαν άγγελο για άρχοντα ομόδοξο. Κι όταν ο Παπουλάκος αναβαθμίστηκε στο δικό του, αβυθομέτρητης ευπιστίας, ποίμνιο σαν θαυματουργός, η εξουσία των Αθηνών –κρατική και εκκλησιαστική– διείδε τη διαβρωτική επιρροή ενός αγύρτη λαοπλάνου κινηματία. Τα πράγματα αγρίεψαν τόσο που ανατέθηκε στον γιο του Γέρου του Μοριά, Γενναίο Κολοκοτρώνη, να επαναφέρει με εκατοντάδες πάνοπλους στρατιώτες την τάξη συλλαμβάνοντας τον μη διαπιστευμένο περί του Θείου Λόγου χασάπη. O Γενναίος και οι άνδρες του βρέθηκαν απέναντι στους ατρόμητους Μανιάτες που φιλοξενούσαν τον επικηρυγμένο, ενώ ακόμη και γυναικόπαιδα έσπευσαν να υπερασπιστούν τον ρασοφόρο της καρδιάς τους. Υστερα από πολλά ταραχώδη επεισόδια ο Παπουλάκος, που κρυβόταν σε μια μαγευτική τοποθεσία στον Ταΰγετο, προδόθηκε από τον πιο στενό του συνοδοιπόρο, τον έμπιστο παπα-Βασίλαρο κι οδηγήθηκε στη φυλακή. Ο Οθων, πρωτίστως από μεγαλοψυχία, φοβούμενος αιματηρό κύκλο αντιδράσεων από ζηλωτές προσκυνητές, προσφέρει αμνηστία στον γέρο αντάρτη. Ωστόσο, η Ιερά Σύνοδος, ακολουθώντας μια δοκιμασμένη βυζαντινών συνταγή, τον εξορίζει σε μοναστήρι της Ανδρου. Εκεί τον βρήκε σε βαθύ γήρας, φαρμακωμένο από μοναξιά, ο θάνατος καθώς ελάχιστοι από τους παλιούς πιστούς τον επισκέπτονταν· και αυτοί για να του ζητήσουν –ως ύστατη επιλογή πια– μπας και κάνει κάποιο θαύμα.
Πρώτος, ο αλήστου μνήμης μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, με σπουδαίο έργο σε φιλανθρωπίες και σε οσκαρικούς αφορισμούς, αιτήθηκε την αγιοκατάταξη του Παπουλάκου, συνηγόρησαν στην πορεία κι άλλοι ιεράρχες, ενώ ο σχετικός φάκελος παραμένει ανοιχτός από την εποχή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.
Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από πλατείες και συγκεντρώσεις ευλογώντας τούς κατά φαντασίαν διά Χριστόν σαλούς, που, κραδαίνοντας τον Εσταυρωμένο, δίνουν παλμό στο αγκιστρωμένο πλήθος Ελλήνων αβορίγινων, παίρνοντας στον λαιμό τους και αθώους.