Η Κεντροαριστερά στην Ευρώπη είναι σε άνθηση. Χθες ο ηγέτης των Βρετανών Εργατικών, Κιρ Στάρμερ, μίλησε συγκινητικά για τη χειρωνακτική εργασία και υποσχέθηκε ένα πράσινο New Deal.
Στη Γερμανία ο Ολαφ Σολτς κέρδισε τις εκλογές, εντάσσοντας στην ατζέντα του SPD τις ανισότητες, την αύξηση του κατώτατου μισθού και την κλιματική αλλαγή. Επηρεασμένος από τον φιλόσοφο καθηγητή του Χάρβαρντ Μάικλ Σαντέλ, είχε κι αυτός εκφράσει τον σεβασμό του για τομείς απασχόλησης που εκ πρώτης όψεως δεν είναι ιδιαίτερα φωτογενείς, αλλά αποδείχθηκαν ζωτικής σημασίας κατά την έξαρση της πανδημίας (ταμίες και εργαζόμενοι σε σούπερ μάρκετ, ντελιβεράδες κ.λπ.).
Τις σκανδιναβικές χώρες κυβερνούν σοσιαλδημοκράτες και οι κοινωνικές ανισότητες αποτελούν πρώτη προτεραιότητά τους. Στα βασικά αιτήματα είναι η προστασία των ευάλωτων εργαζομένων, η αναδιανομή και η αύξηση της φορολογίας στα μεγάλα εισοδήματα και στον κληρονομημένο πλούτο. Η σοσιαλδημοκρατία φαίνεται να αποκαθιστά σταδιακά τη σχέση της με τον «λαό», τον οποίο φιλοδοξεί να εκφράσει μετά μια παρατεταμένη περίοδο ελιτισμού που εξώθησε μεγάλη μερίδα των «απλών ανθρώπων» στις αγκάλες των λαϊκιστικών κομμάτων.
Ολα αυτά όμως συμβαίνουν ερήμην της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Το ΚΙΝΑΛ αλληλοσπαράσσεται ενόψει της ανάδειξης νέας ηγεσίας. Ακολουθώντας τη μακρά παράδοση στον τομέα, οι υποψήφιοι ανταλλάσσουν συντροφικά μαχαιρώματα και μετρούν τον πασοκικό πατριωτισμό τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη πλευρά, δεν έχει αποβάλει ακόμη το σύνδρομο του μικρού αριστερού κόμματος, ούτε έχει πείσει ότι ενδιαφέρεται να μετεξελιχθεί σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ο λαϊκισμός είναι κυρίαρχο στοιχείο της ρητορικής του, που δεν του εξασφαλίζει όμως μαζικότητα, όπως φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις.
Η χώρα μπαίνει σε προεκλογική περίοδο, αν κρίνει κανείς από τις πρόσφατες κυβερνητικές εξαγγελίες. Οι εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι η επόμενη αναμέτρηση θα πραγματοποιηθεί την άνοιξη του 2022.
Η κεντροαριστερή αντιπολίτευση στη χώρα είναι απροετοίμαστη, αποδεκατισμένη, αφερέγγυα. Δεν έχει ατζέντα, δεν έχει στόχους, δεν έχει μια προσωπικότητα που θα μπορούσε να εμπνεύσει τους ψηφοφόρους.
Σε μια χρονική στιγμή ιδανική για την ανάπτυξή της, η ελληνική σοσιαλδημοκρατία είναι απούσα. Κι αυτό δεν είναι κακό μόνο για την ίδια, αλλά και για την κυβέρνηση, και πάνω από όλα για τη δημοκρατία.