Η κυβέρνηση επικαλείται την επαγγελματική εκπαίδευση ως έρεισμα της πολιτικής για την Παιδεία. Τόσον καιρό προσπαθεί να πείσει ότι ο αναπροσανατολισμός του συστήματος προς αυτόν τον περιφρονημένο πυλώνα θα δώσει διέξοδο από τα ΑΕΙ-Ποτέμκιν – τις ταμπέλες πανεπιστημιακών τμημάτων που έστησε ανά την επικράτεια ο μεταπολιτευτικός πελατειασμός. Τι σημαίνει για το μεταρρυθμιστικό κύρος της κυβερνητικής πολιτικής το γεγονός ότι επαγγελματικά λύκεια σε λαϊκές γειτονιές της Θεσσαλονίκης αφήνονται να μετατραπούν σε ορμητήρια νεοναζί; Τι σημαίνει ότι η πολιτεία παρακολουθεί αυτά τα σχολεία να εξελίσσονται σε πεδίο αναμέτρησης φατριών;
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια αντιπολιτευτική κριτική που εντοπίζει την ευθύνη της πλειοψηφίας και στα αργά αντανακλαστικά των Αρχών, οι οποίες κατά τις πρώτες ώρες φάνηκε σαν να περίμεναν απλώς την ένταση να ξεθυμάνει. Αυτή θα ήταν μια αντιπολιτευτική αγωνία για την αποκατάσταση της εκπαιδευτικής ομαλότητας, που θα αναγνώριζε ότι από τη στιγμή που έχουμε ολισθήσει στη βία, το πρώτο καθήκον της πολιτείας είναι η νόμιμη καταστολή της.
Αντ’ αυτού, έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση που επείγεται να θεματοποιήσει τα επεισόδια και να ενοχοποιήσει την κυβέρνηση για την αναζωπύρωση των πυρήνων της Ακροδεξιάς. Δεν είναι, βέβαια, μια στάση απροσδόκητη από ένα κόμμα που μόλις πριν από λίγες ημέρες είχε ενοχοποιήσει την «πολιτική Μητσοτάκη» ακόμη και για τη γυναικοκτονία στη Ρόδο.
Το πόσο μακριά μπορεί να φθάσει η συριζαϊκή επινοητικότητα προκειμένου να χρεώσει την Ακροδεξιά στην κυβέρνηση το έδειξε ο εκπρόσωπος του κόμματος. Σύμφωνα με τον Νάσο Ηλιόπουλο, η ανοχή στον φασισμό φαίνεται από το γεγονός ότι η υπουργός Παιδείας «δεν ανέφερε καν τη λέξη “φασισμός” στο (περυσινό;) μήνυμά της για την 28η Οκτωβρίου». Και τι δείχνει αυτό; Δείχνει «την alt-right ηγεμονία στη συνολική αφήγηση της Ν.Δ.».
Υπάρχει άραγε άλλος τρόπος από την ενεργοποίηση της Αστυνομίας –που ήδη προχώρησε σε έρευνες και συλλήψεις– για να σταματήσουν οι οδομαχίες; Συνιστά μήπως μεροληψία υπέρ της Χρυσής Αυγής το να μη θέλει κάποιος να αναχαιτιστεί η βία με αντίπαλη, χύμα βία; Είναι δημοκρατικότερο να θεωρείς ευλογημένα τα καδρόνια και τις μολότοφ της μιας πλευράς;
Η συζήτηση είναι, βεβαίως, αφόρητα μπανάλ. Η μόνη «αντιφασιστική δράση» που μπορεί δημοκρατικώς να τελεσφορήσει είναι η θεσμική –ο εισαγγελέας, ο αστυνόμος και ο λυκειάρχης– και όχι τα «αντιφασιστικά» μαχαίρια απέναντι στα φασιστικά.
Εξίσου μπανάλ είναι και η απονενοημένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να βρει αντιπολιτευτική ύλη στο πεζοδρόμιο – μαζεύοντας θραύσματα εικονικής ανωμαλίας και αναγορεύοντας μια δράκα νεοναζί σε κοινωνική μάστιγα. Ο,τι και αν δοκιμάζει η αξιωματική αντιπολίτευση, καταλήγει μονίμως σε αυτή τη μανιέρα: στην ντουλάπα με τα σκιάχτρα. Στο λιανεμπόριο της δυστοπίας.