Τις τελευταίες μέρες δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η Ελλάς κατήγαγε δύο νίκες περιφανείς. Ορθή και αναγκαία η υπογραφείσα συμφωνία αγοράς φρεγατών για την ενίσχυση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του Πολεμικού Ναυτικού της χώρας.
Η ηγεμονική πολιτική που προωθεί η Αγκυρα στο Αιγαίο και ευρύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο επέβαλε τη δραστική ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, ακόμη και σε μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας και ανέχειας – όπως η σημερινή.
Αλλά η υπογραφή μιας συμβάσεως λειτουργεί προειδοποιητικά και όχι αποτρεπτικά για τον αντίπαλο. Συνεπώς, εάν η Τουρκία έχει ως στόχο τη στρατιωτική αντιπαράθεση με την Ελλάδα, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, το διάστημα που μεσολαβεί έως την παράδοση των γαλλικών φρεγατών θα είναι εξόχως κρίσιμο.
Ακριβής η παρατήρηση του τέως προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου ότι η ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής Ελλάδος – Γαλλίας δεν ισχύει για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, καθώς «δεν συνιστούν “επικράτεια” στην οποία ασκείται εθνική κυριαρχία, αλλά ζώνες στις οποίες ασκούνται κυριαρχικά δικαιώματα».
Βεβαίως η άκρως επικίνδυνη στρατιωτική δραστηριότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο εστιάζεται στα δύο αυτά ζητήματα που δεν καλύπτει η συμφωνία συνδρομής. Κατά συνέπεια, το νόημα της γαλλικής συνδρομής είναι «συμβολικό», έχει ως στόχο την τόνωση του ηθικού ημών των Ελλήνων.
Πρακτικώς, όμως, είναι αμφίβολο εάν μπορούσε να συνομολογηθεί κάτι ουσιαστικότερο. Παρεμπιπτόντως, η μόνη χώρα για την ασφάλεια της οποίας παρέσχε πλήρεις εγγυήσεις η Ουάσιγκτον είναι το Ισραήλ. Οι δεσμεύσεις των ΗΠΑ στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ αφορούν απειλή προερχόμενη κυρίως από τη Μόσχα, αλλά όχι από σύμμαχο εταίρο.
Πέραν πάσης αμφιβολίας η αναβάθμιση των αεροναυτικών δυνάμεων της Ελλάδος ήταν αναγκαία, ασχέτως εάν η προμήθεια έγινε αποκλειστικά από τη Γαλλία. Αν και στο θέμα των φρεγατών είχαν υποβληθεί προτάσεις από την Ολλανδία και τη Γερμανία, που είναι φυσικό να μην ενθουσιάστηκαν από την απόφαση της ελληνικής κυβερνήσεως.
Το κυριότερο όμως είναι ότι η ελληνογαλλική αμυντική συνεργασία διαφημίσθηκε και ως πρώτο βήμα συγκροτήσεως κοινής ευρωπαϊκής αμύνης. Ο βοναπαρτισμός από τον οποίο εμφορείται ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν κατέστη εμφανής σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Αλλά μετά την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε., η ιδέα του κ. Μακρόν να καταστήσει τη Γαλλία την ηγέτιδα δύναμη μιας ευρωπαϊκής αμύνης κατέστη εμμονή.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν συναινέσουν οι άλλες χώρες, πέρα από το σημείο ενισχύσεως των πωλήσεων αμυντικού υλικού από ευρωπαϊκές χώρες με ανεπτυγμένη πολεμική βιομηχανία σε άλλα κράτη της Ε.Ε. που δεν διαθέτουν αυτή τη δυνατότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ χαιρέτισε την ελληνογαλλική συνεργασία, διότι συμβάλλει στην ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ, αν και επί της ουσίας δεν ενθουσιάστηκαν από την όλη εξέλιξη.
Οι ΗΠΑ αποσύρονται από την περιοχή, αλλά όχι ασφαλώς μέχρι του σημείου να παραδώσουν την ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου στη Γαλλία, κάτι που απεύχονται και οι χώρες που διατηρούν στενότατες σχέσεις με την Ουάσιγκτον.