Βαρεθήκατε;

2' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Βαρεθήκατε να ακούτε διάφορους γιατρούς να προτρέπουν όσους δεν έχουν ήδη εμβολιασθεί να το κάνουν; Βαρεθήκατε να ακούτε ότι πάνω από το 90% όσων βασανίζονται στις εντατικές είναι ανεμβολίαστοι; Βαρεθήκατε να ακούτε ότι η Ελλάδα έχει υψηλό ποσοστό θανάτων επειδή έχει χαμηλό ποσοστό εμβολιασμένων; Βαρεθήκατε την Αριστερά, που άδραξε μια ακόμη ευκαιρία για να αναπτύξει τις δυνάμεις της κουτοπονηριάς της; Εκείνα τα ναι μεν στα εμβόλια αλλά ας αφήσουμε το θέμα να εξαντληθεί στον διάλογο με τους ανεμβολίαστους. Βαρεθήκατε να επαναλαμβάνετε τα ίδια επιχειρήματα σε ώτα μη ακουόντων; Βαρεθήκατε να σκέφτεστε ότι όσοι δεν πείσθηκαν έως σήμερα δεν πρόκειται να πεισθούν αύριο; Εως πέρυσι τέτοια εποχή φοβόμασταν τον ιό, τις παρενέργειες, τον θάνατο, την καταστροφή της οικονομίας, τον εγκλεισμό. Μετά ήρθαν τα εμβόλια, ο φόβος του κορωνοϊού μειώθηκε χάρη σ’ αυτά, όμως ορισμένοι συμπολίτες μας, αντί να φοβηθούν τον κορωνοϊό, φοβήθηκαν τα εμβόλια και εμείς οι υπόλοιποι που δεν φοβόμαστε πια τόσο τον ιό, φοβόμαστε τους ανεμβολίαστους. Βαρεθήκατε να ακούτε τους δεκάρικους των ανεμβολίαστων περί αυτοδιάθεσης του σώματός τους –λες κι εμείς οι υπόλοιποι δεν την επιθυμούμε. Ας τους πει, επιτέλους, κάποιος ότι μετά τους Πρωτόπλαστους η απόλυτη αυτοδιάθεση σχετικοποιήθηκε. Βαρεθήκατε τη βλακεία του αμόρφωτου ιερέα, ο οποίος ξαφνικά ανακάλυψε ότι η θρησκεία δεν αντέχει άλλη επιστήμη; Κι αν τα βαρεθήκατε όλα αυτά, καλά κάνατε και τα βαρεθήκατε. Δεν είστε οι μόνοι. Κι εγώ τα βαρέθηκα.

Σκέφτομαι πόσες λέξεις έχουμε καταναλώσει για να πείσουμε τους αντιεμβολιαστές να παραδεχθούν ότι ο ήλιος ανατέλλει στην Ανατολή. Σπατάλη λέξεων και φαιάς ουσίας. Και αναρωτιέμαι αν αυτούς τους μήνες, αντί να συζητάμε για τους εμβολιασμούς, συζητούσαμε για τα σχολεία των παιδιών μας, φέρ’ ειπείν, μπορεί να είχε προκύψει και κάτι χρήσιμο. Ή για την ασφάλεια στην καθημερινότητα, για τη συμπεριφορά των οδηγών, για τα δικαιώματα των πεζών και των ΑμεΑ, για τη γήρανση του πληθυσμού, για το μεταναστευτικό. Κοινώς, για τον δημόσιο χώρο. Διότι, εντέλει, εκεί καταλήγει η όλη υπόθεση: Πώς οι εμβολιασμένοι θα μοιράζονται τον ίδιο δημόσιο χώρο με όσους δεν είναι εμβολιασμένοι.

Το πρόβλημα είναι υγειονομικό κατεξοχήν, δεν έχω αντίρρηση, είναι όμως και κοινωνικό. Για μία ακόμη φορά αντιλαμβανόμαστε τη χαλαρότητα των κοινωνικών μας δεσμών. Για μία ακόμη φορά αντιλαμβανόμαστε ότι οι θεσμοί δεν αρκούν για να τους διασφαλίσουν. Και για μία ακόμη φορά καταλαβαίνουμε πώς μια μειονότητα δικαιωματιστών μπορεί να διαρρήξει την κοινωνική συνοχή. Αν είσαι καλεσμένος σε γεύμα, φτάνει ένας εκ των συνδαιτυμόνων, ο οποίος δεν φρόντισε να πλυθεί, για να κοπεί η όρεξη των υπολοίπων. Και για να το φιλοσοφήσουμε. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις μπορούμε να εντοπίσουμε τα όρια της δημοκρατίας, τα όρια της δύναμης της πλειοψηφίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή