Το ατύχημα δεν έτυχε. Ο διαγραφείς θα μπορούσε να είχε βουτήξει στο πεπρωμένο του μία μέρα πριν ή μία μέρα μετά. Θα μπορούσε να είχε εξαπολύσει την επίθεση πολιτικής αυτοκτονίας με μια ατάκα στην τηλεόραση ή με ένα tweet. Το γεγονός, όμως, ότι θέατρο του προαναγγελθέντος ατυχήματος ήταν η Βουλή και μάλιστα η συζήτηση για την κύρωση της ελληνογαλλικής αμυντικής συμφωνίας, προσφέρεται για να δώσει στο ναρκισσιστικό αμόκ πολιτικό νόημα.
Στο σχεδόν άδειο βουλευτήριο, την Τρίτη εμφανίσθηκαν δύο Δεξιές. Η μία είναι η Δεξιά που κάνει θόρυβο· που δαγκώνει τη γλώσσα της μην τυχόν της ξεφύγει κανένα «βόρεια»πριν από το Μακεδονία· που πολιτεύεται αλατίζοντας εμφυλιακές πληγές (Γρίβας) και σύγχρονες φοβίες (νηπιαγωγεία)· που ψάχνει τη νομιμοποίησή της στις σαρκοφάγους του 20ού αιώνα.
Η άλλη Δεξιά ήταν εκείνη των κυβερνητικών εδράνων –της οποίας τη μονοπρόσωπη έκφραση διεκδίκησε εκκωφαντικά ο Νίκος Δένδιας. Η Δεξιά που, αντί να μιλάει για τις ΑΟΖ, τις κατοχυρώνει νομικά. Αντί να λιβανίζει τα άρματα, τα ανανεώνει.
Το κοντράστ αντανακλά όντως την εσωκομματική βοή στη Ν.Δ. Παράγοντες με μεγαλύτερη επιρροή –και πείρα–από τον διαγραφέντα σόουμαν συντηρούν –και συντηρούνται από–τον εθνικόφρονα βερμπαλισμό, την ώρα που η κυβερνητική πλειοψηφία στην οποία μετέχουν οριοθετεί πεζά το εθνικό συμφέρον με διπλωματικές και αμυντικές συμφωνίες.
Οι ιστορικές συνιστώσες της Ν.Δ. και το άγχος ακρωτηριασμού.
Το κοντράστ –που παραστάθηκε θεαματικά στη Βουλή–επαναλαμβάνει ένα παλιό σχήμα: η Δεξιά που καταγγέλλεται ως «ποταμίσια»αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική από την άλλη, που αυτοσυστήνεται ως αυθεντική. Η μία φέρνει Belharra. Και η άλλη πλαστική περικεφαλαία λαοσυνάξεως.
Η πρώτη εκπαραθύρωση της συμπολίτευσης δεν θα μπορούσε παρά να αναστατώσει τις κομματικές γραμμές. Ο ενθουσιασμός με τον οποίο ο Δένδιας ανέλαβε επιτόπου τον πρώτο σωφρονισμό διήγειρε προϋπάρχουσες προσωπικές αγωνίες –του τύπου «ποιος είναι αυτός;» «ποιος είμαι εγώ;» «τι νούμερο έχει κόψει ο κύριος;» Νευράκια κλονισμένης ταξιθεσίας. Πέρα, όμως, από την ταξιθεσία, η διαφορά μεταξύ των συνιστωσών της Ν.Δ. υπάρχει –και υπάρχει ιστορικά. Με βάση αυτόν τον απροσωπόληπτο διαχωρισμό, Μητσοτάκης και Δένδιας βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Και εξαιτίας αυτού του διαχωρισμού κάποιοι στη Ν.Δ. πάσχουν διαχρονικά από άγχος ακρωτηριασμού: θα μας κόψουν το δεξί πλευρό, θα μας φτιάξουν κόμμα.
Η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει ότι όποτε κυριάρχησε αυτός ο φόβος, όποτε η Δεξιά φοβήθηκε τη Δεξιά της, κατέληξε να την πριμοδοτήσει. Αντιθέτως, όποτε χειραφετήθηκε από την αγωνία του ακρωτηριασμού –όπως όταν η γραμμή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Δένδια, επικράτησε της γραμμής Μπαλτάκου–η Ν.Δ. ξεβοτάνισε τα ζιζάνια που την απειλούσαν.
Πατριωτική Δεξιά, ναι. Αλλά πόσο πατριωτικότερη από τη Δεξιά των φρεγατών;