Η πιο μεγάλη μάχη της Μεταπολίτευσης για την πορεία της Κεντροαριστεράς δόθηκε λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Είχε στο κέντρο της μια τεράστια παρεξήγηση. Από τη μία ήταν ο κ. Κωνσταντίνος Σημίτης, ο οποίος εξέφραζε τη συνέχεια της Νέας Οικονομικής Πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτής που ξεκίνησε με το σταθεροποιητικό πρόγραμμα του 1985 και συνεχίστηκε –αυτήν τη φορά χωρίς πισωγυρίσματα–από το 1993 μέχρι το 1996: τιθάσευση των ελλειμμάτων, μείωση του χρέους, στόχοι του Μάαστριχτ, ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ. Από την άλλη ήταν ένα νεφέλωμα, χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό αφήγημα, αλλά με μέγιστο επιχείρημα την περιφορά της εικόνας του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η δεύτερη μάχη του 2007 δεν είχε ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Σαφώς ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ήταν πολύ πιο νεωτεριστής από τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο· ίσως περισσότερο απ όσο έπρεπε, πχ. μιλούσε από τότε για πράσινη οικονομία και «πράσινα άλογα»που έλεγαν οι αντίπαλοί του. Αλλά μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ, τον Σεπτέμβριο του 2007, το «κρυφό» επίδικο της αναμέτρησης ήταν «ποιος μπορεί να κερδίσει τις εκλογές» απέναντι στον πανίσχυρο –όπως έμοιαζε τότε–κ. Κώστα Καραμανλή.
Οι εσωκομματικές εκλογές του 2017 είχαν σπίθες ιδεολογικής συζήτησης μεταξύ του νοσταλγικού αλλά χωρίς πρόταση Κινήματος και κάποιων «νιόφερτων» που εξέφραζαν, έστω νεφελωδώς, πιο μοντέρνες αναζητήσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Τελικώς κέρδισε η νοσταλγία για το παλιό ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ. Από ιδεολογική σκοπιά στις επερχόμενες εκλογές του 2021 τα πράγματα είναι χειρότερα. Το επίδικο δεν είναι ούτε ο εκσυγχρονισμός, όπως το 1996, ούτε καν ποιος μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, όπως το 2007. Αυτό που προτάσσεται και –για να πούμε την αλήθεια–αυτό που ρωτούν όλοι είναι με ποιον θα συνεργαστεί το ΚΙΝΑΛ την επόμενη ημέρα. Υπάρχουν βεβαίως τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα, όπως πχ. η «υπεροχή των ιδεών της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της συμμετοχικής δημοκρατίας, της εθνικής αξιοπρέπειας…» Χάρης Καστανίδης, «Καθημερινή» 10.10.2021) αλλά τίποτε συγκεκριμένο. Αυτά που αντιπαρατίθενται είναι από τη μια μεριά ένα ακόμη πολιτικό νεφέλωμα, η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη»που κανείς δεν λέει τι χαρακτηριστικά θα έχει, αλλά πολλοί νιώθουν ότι μπορεί να είναι απάντηση στην φαινομενική παντοκρατορία του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια συναισθηματική αντιΣΥΡΙΖΑ αντίδραση, από στελέχη της Κεντροαριστεράς που έκαναν το καθήκον τους την ώρα της κρίσης, για να πολεμηθούν με ανελέητο και κυρίως χυδαίο τρόπο από τις επικοινωνιακές απολήξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Θεμιτές και δικαιολογημένες αυτές οι δύο προσεγγίσεις, αλλά αφορούν μόνο τα στελέχη της παράταξης. Οι πολίτες που καλούνται στις κάλπες για άλλα αγωνιούν…