Ηαμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ, την οποία θα υπογράψει σήμερα στην Ουάσιγκτον ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, ενισχύει περαιτέρω το καλά σχεδιασμένο σκηνικό θωράκισης της χώρας. Η προοπτική αμερικανικής παρουσίας σε περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, δυνητικά και σε νησιά, δεν ωφελεί μόνο την Ελλάδα. Προσφέρει εναλλακτικές και ευελιξία και στην Αμερική. Υπό αυτό το πρίσμα αποτιμάται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Πεντάγωνο. Την ίδια ώρα, δεν πρέπει να ενοχλεί τρίτους, γιατί απλούστατα δεν στρέφεται εναντίον αυτών. Οι άξονες και η στρατηγική θεώρηση της συνεργασίας Αθήνας – Ουάσιγκτον έχουν καθαρά αμυντικό προσανατολισμό.
Η πολιτική δήλωση του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Αντονι Μπλίνκεν, που θα συνοδεύει τη συμφωνία και στην οποία εμείς αποδίδουμε ιδιαίτερη σημασία, είναι προφανώς ευπρόσδεκτη, όμως, ας είμαστε ρεαλιστές: δεν είναι δεσμευτική. Οι αναφορές σε προστασία της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας, ακόμη και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, όπως και η υποστήριξη των αρχών του διεθνούς δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας, είναι τοποθετήσεις χρήσιμες και έχουν συμβολική αξία, αλλά όπως έχει επισημανθεί συχνά, τον δικό μας πόλεμο δεν θα τον πολεμήσουν άλλοι.
Αυτό που κάνει η Ελλάδα, και σωστά, είναι να εμβαθύνει την πολυεπίπεδη συνεργασία της με τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη του κόσμου, όπως έκανε πριν από λίγες ημέρες και με τη συμφωνία που υπέγραψε με την ισχυρότερη της Ευρώπης, ενισχύοντας την άμυνά της με την αναβάθμιση των μαχητικών F-16 και με την αγορά των Rafale και των φρεγατών.
Παράλληλα, οι δεσμεύσεις του Παρισιού στο πλαίσιο της ελληνογαλλικής συμφωνίας, αλλά και η δήλωση του κ. Μπλίνκεν, όπως παλαιότερα και άλλες παρόμοιου ύφους –πιο πρόσφατα του προκατόχου του, Μάικ Πομπέο–σίγουρα έχουν τη δική τους αξία και η Τουρκία δεν μπορεί να τις αγνοήσει. Εξ ου και ο αυξανόμενος εκνευρισμός που παρατηρείται στη συμπεριφορά της γειτονικής χώρας, η οποία τις τελευταίες ημέρες με επιστολή στον ΟΗΕ αμφισβητεί ευθέως την κυριαρχία της Ελλάδας σε μεγάλα νησιά της στο Αιγαίο, «απειλεί» με γεωτρήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις στην περιοχή της Αν. Μεσογείου αγνοώντας, μεταξύ άλλων, τη συμφωνία Αθήνας – Καΐρου για την ΑΟΖ. Ταυτόχρονα, οι συμμαχίες της Ελλάδας με την Αίγυπτο –την ερχόμενη Τρίτη διεξάγεται στην Αθήνα η επόμενη τριμερής σύνοδος Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου–καθώς και, κυρίως, με το Ισραήλ, αλλά και με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που όλες έχουν τη στήριξη της Ουάσιγκτον, εκ των πραγμάτων επηρεάζουν τους συσχετισμούς και εντάσσουν την Αθήνα σε ένα συνολικό φιλοδυτικό στρατηγικό πλέγμα σε μια περιοχή όπου η σταδιακή αποχώρηση των ΗΠΑ αφήνει ένα κενό που κάποιοι πρέπει να καλύψουν. Και η Ελλάδα, που εδώ και μερικά χρόνια έχει μετεξελιχθεί σε δύναμη σταθερότητας στα Βαλκάνια και στην Αν. Μεσόγειο, η οποία ως μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ διαδραματίζει όντως τον ρόλο που της αναλογεί, κάτι που δεν έκανε πάντα, εμφανίζεται ικανή να συμμετάσχει αξιόπιστα στην κάλυψή του.
Με σοβαρότητα και μεθοδικότητα, αλλά και χωρίς υπερβολικές προσδοκίες –αφού, όπως επισημάνθηκε, τον δικό μας πόλεμο δεν θα τον πολεμήσει κανείς άλλος–σήμερα στην Ουάσιγκτον ολοκληρώνεται και μπαίνει μια βαριά σφραγίδα σε άλλο ένα κεφάλαιο της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας μας.