Είναι αλλόκοτο το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας που στήθηκε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Αθήνα. Γυαλιστερό. Δεν έχουμε συνηθίσει τέτοια έργα στα πάρκα. Ισως γι’ αυτόν τον λόγο στήθηκε το σοσιαλμιντιακό πανηγύρι για την αισθητική του δημόσιου χώρου.
Πλατάνια, όμως, είχαμε όλοι στα χωριά μας. Ούτε αυτά γλίτωσαν το πανηγύρι. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι οι καρποί τους βγάζουν χνούδι που μπορεί να προκαλέσει αλλεργία στους ευαίσθητους. Δεν σκέφτηκαν το κυριότερο. Τα πλατάνια είναι φυλλοβόλα και το φθινόπωρο με τις βροχές μπορεί να γλιστρήσει κάποιος στα πεσμένα φύλλα και να σκοτωθεί. Το πρόβλημα θα γίνει χειρότερο τα Χριστούγεννα, όταν ο «εξωγήινος φωτεινός διάκοσμος»θα ξεγελάει τους περιπατητές με αποτέλεσμα να καταλήγουν στο ΚΑΤ. Ολα πρέπει να τα λέμε. Ολα…
Ο δημόσιος χώρος είναι κοινόκτητος και γι’ αυτό η πλειοψηφία έχει λόγο στην αισθητική του. Καθένας πχ. μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο ιδιόκτητο σπίτι του, αλλά η πρόσοψή του ορίζεται από τον νόμο· όταν φυσικά αυτός τηρείται, πράγμα σπάνιο στην Ελλάδα. Σε μια συντηρητική κοινωνία, όπως είναι η ελληνική, οποιαδήποτε αλλαγή στη νεοκλασική όψη που έφεραν οι Βαυαροί τιμωρείται με απέραντη χλεύη. Ο γλύπτης κ. Κώστας Βαρώτσος θυμάται πόσα άκουσε και πόσα διάβασε για το «γιγάντιο γυάλινο εξάμβλωμα» τον Δρομέα που σήμερα κοσμεί τη Βασιλίσσης Σοφίας. Τότε «πήρα των ομματιών μου κι έφυγα στο εξωτερικό, έκανα αυτά που έκανα κι έτσι τη γλίτωσα» δήλωσε (tvxs 15.9.2012). Να σημειώσουμε ότι το 1988 δεν υπήρχαν κοινωνικά δίκτυα.
Τελικώς το έργο έγινε γενικώς αποδεκτό για… «εθνικούς λόγους». Κάποια στιγμή ο κ. Βαρώτσος εκμυστηρεύτηκε ότι η υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά του πρότεινε «τι θα έλεγες να μεταφέρουμε τον Δρομέα στα Σκόπια και να μας στείλουν αυτοί έναν Μεγαλέξανδρο εδώ;»11.3.2019). Η κ. Ζορμπά το διέψευσε, αλλά μόνο το άκουσμα της είδησης συσπείρωσε καλλιτεχνικώς το έθνος: ε, όχι και να μας πάρουν οι «γυφτοσκοπιανοί»το «γιγάντιο γυάλινο εξάμβλωμα». Οι πατάτες του Καποδίστρια είναι διαχρονικώς θαυματουργές. Ο συντηρητισμός είναι δύναμη αδράνειας αλλά έχει και τα καλά του. Αν μη τι άλλο, αναγκάζει τις κοινωνίες να ξανασκεφτούν όλες τις πτυχές των αλλαγών που θέλουν να κάνουν. Το πρόβλημα όμως είναι ότι εδώ είναι εξαιρετικά επιλεκτικός. Αφορά μόνο τις παρεμβάσεις των αρχών. Δεν είδαμε κανένα κίνημα για τον εκφυλισμό του δημόσιου χώρου από οικιστικές παρεμβάσεις·όλα βαφτίζονται το «σπίτι του φτωχού, που πρέπει να κάνει πανωσήκωμα» Δεν συζητούνται καν οι μουτζούρες που έχουν γεμίσει τους τοίχους ακόμη και νεοκλασικών κτιρίων. Τα μισά tweet από όσα αφιερώθηκαν για την Κάλλας, τα πλατάνια, τον χριστουγεννιάτικο φωτισμό κ.λπ να ήταν για τους λερωμένους τοίχους, θα ζούσαμε σε υποφερτές μέχρι και όμορφες πόλεις…