Προχθές στη Φιλοθέη ήταν όλη η Νέα Δημοκρατία εκεί, με προεξάρχουσες παρουσίες αυτές των πρώην πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά και του νυν Κυριάκου Μητσοτάκη. Τρεις ηγέτες της Νέας Δημοκρατίας με τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Ετσι ακριβώς είναι τα μεγάλα κόμματα. Μέσα στο ιδρυτικό – καταστατικό πλαίσιό τους επιτρέπουν να συνυπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις και ερμηνείες αυτού του πλαισίου. Το ίδιο σχεδόν συνέβη και με όλους τους προηγούμενος αρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας. Ο Ε. Αβέρωφ, στον οποίο η Νέα Δημοκρατία χρωστάει πολλά, γιατί την αναστήλωσε ενώ κλυδωνιζόταν μετά τη μεγάλη ήττα, έβλεπε διαφορετικά τα πράγματα από τον ευπατρίδη Γεώργιο Ράλλη και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε τη δική του οπτική σε κρίσιμα ζητήματα, που απείχε από αυτήν του Ε. Αβέρωφ.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Νέα Δημοκρατία είναι η μεγαλύτερη παράταξη από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Και αυτό δεν είναι μια άποψη, είναι γεγονός που το τεκμηριώνει η επί 47 χρόνια αδιάλειπτη πρωταγωνιστική παρουσία της, κάτι που κανένα άλλο κόμμα δεν έχει να επιδείξει.
Τα ιστορικά κόμματα διαρκώς ανανεώνονται και εμπλουτίζονται με ιδέες που πηγάζουν μέσα από τις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας. Είναι λογικό σε αυτή τη διαρκή διαδικασία ανανέωσης να υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις, που χωνεύονται μέσα από τον διάλογο και τις ισορροπίες που τηρεί η εκάστοτε ηγεσία. Τα μεγάλα κόμματα δεν είναι μονολιθικά και η πολυφωνία είναι δείγμα υγείας και ζωντάνιας. Οσοι διακατέχονται από το σύνδρομο του μικρού κόμματος, της γκρούπας, πίσω από την πολυφωνία ανακαλύπτουν διαφωνίες και διασπάσεις. Είναι αλήθεια πως κατά το παρελθόν η Νέα Δημοκρατία δοκιμάστηκε από αποχωρήσεις κορυφαίων στελεχών, που ποτέ όμως δεν έλαβαν την έκταση της διάσπασης. Η νομιμοφροσύνη της βάσης στην εκάστοτε ηγεσία οδήγησε τα εγχειρήματα αυτών των στελεχών σε αδιέξοδα ή σε αποτυχία. Και εκεί ακριβώς φάνηκε πόσο ευρύχωρο και πόσο γενναιόδωρο κόμμα είναι η Νέα Δημοκρατία. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων τους δέχτηκε στους κόλπους της. Οι μεγάλες παρατάξεις δεν εκδικούνται, συγχωρούν και προχωρούν.
Τέλος, σέβονται και τιμούν τους πρώην αρχηγούς τους. Υπερασπίζονται το έργο τους. Δεν τους διαγράφουν, δεν τους αποκαθηλώνουν, δεν τους φιμώνουν. Μια μεγάλη παράταξη έχει στην πρώτη γραμμή στις εκδηλώσεις της όλα τα ιστορικά της στελέχη, όπως προχθές στη Φιλοθέη.