Το Ιδρυμα «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής» είναι μια λέσχη ζηλωτών του πρώτου και μόνου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, αφού οι διάδοχοί του ήταν τύποις και ουσία πρόεδροι, κατόπιν εκλογής.
Εσώτερος στόχος του Ιδρύματος είναι η διαφύλαξη της πολιτικής παρακαταθήκης του Καραμανλή, οι αναφορές σε διάφορες «αρχές», που διατύπωσε εκείνος, κυρίως στην ιδρυτική διακήρυξη της Ν.Δ., δίχως όμως απόπειρα εμβαθύνσεως και αναγκαίων προσαρμογών.
Την περασμένη Τετάρτη λοιπόν σε εκδήλωση του Ιδρύματος για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ και 47 από την ίδρυση της Ν.Δ., ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αναφέρθηκε σε αποφθεγματικές τοποθετήσεις του ιδρυτού της Ν.Δ. που ερμηνεύθηκαν ως ένα είδος κριτικής προς τη φιλελεύθερη ιδεολογική διαμόρφωση του σημερινού πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η στήλη αυτή θα αφήσει στους πάσης φύσεως «κρεμλινολόγους» –της Δεξιάς και της Αριστεράς– τη διερεύνηση του ζητήματος αυτού, σε όσους το έχουν θέσει. Η ουσία πάντως είναι ότι η συγκατοίκηση της Δεξιάς και των Φιλελευθέρων στην Ελλάδα που άρχισε στη δεκαετία του ’50 υπήρξε δύσκολη και πάντοτε επίκαιρη.
Δεν είναι απορίας άξιον, διότι από την εποχή που το πολιτικό σύστημα της χώρας μας άρχισε να προσαρμόζεται προς την κρατούσα πολιτική τάξη της Ευρώπης, οι δύο ανταγωνιστικοί πόλοι της ελληνικής πολιτικής σκηνής ήταν από τις αρχές του περασμένου αιώνα, έως και μετά τον Διχασμό, το Λαϊκό Κόμμα και των Φιλελευθέρων. Οσο διάστημα ο ηγέτης της Κεντροδεξιάς από το ’50 και εξής προερχόταν από τη συντηρητική παράταξη –αρχικώς ο Αλέξανδρος Παπάγος του Ελληνικού Συναγερμού, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επί ΕΡΕ και στη συνέχεια επί Ν.Δ.– τα πράγματα κυλούσαν μάλλον ομαλά.
Η διατάραξη προέκυψε με την εκλογή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην προεδρία της Ν.Δ. και στη συνέχεια στην πρωθυπουργία. Η προσπάθεια του πατρός Μητσοτάκη να μετατρέψει μια συντηρητική παράταξη σε φιλελεύθερη, οι αποστάσεις –έμμεσες, αλλά διακριτές– από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή προκάλεσαν αντιδράσεις που εκφράστηκαν από τον Μιλτιάδη Εβερτ. Η Ν.Δ. βυθίστηκε σε κρίση και εντέλει την ενότητα αποκατέστησε, με πολύ κόπο όντως, ως πρόεδρος και πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής.
Ο σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας ριζοσπάστης φιλελεύθερος πολιτικός. Δεν ενδιαφέρεται για την τήρηση στοιχειωδών ισορροπιών στο εσωτερικό του κόμματος. Δεν έχει αίσθηση της λαϊκής Δεξιάς, και το κυριότερο δεν έχει καν την περιέργεια να τη γνωρίσει.
Αυτό οδηγεί σε αποξένωση από τη μάζα των δεξιών ψηφοφόρων, που δεν αρκούνται πλέον απλώς στο πολιτικό μαστίγωμα του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του, Αλέξη Τσίπρα. Στο αντιπροσωπευτικό σύστημα ο συγχρωτισμός ενός ηγέτη με τη μάζα είναι αναγκαία συνθήκη. Είναι ένας κανόνας που τον σέβονται όχι απλώς πολιτικοί, αλλά και πρίγκιπες και βασιλείς ακόμα.
Στο κάτω κάτω θα ήταν χρήσιμο να μη διαφεύγει την προσοχή πως όροι απαξιωτικοί συνοδεύουν έναν πολιτικό, αφού κατά την πλέον κρατούσα έκφραση «κατεβαίνει» στις εκλογές ή «εκτίθεται» στην κρίση των πολιτών.