Πώς εγγυάται την ενότητα του κόμματος αυτός που το έχει διασπάσει; Πώς πλασάρει εαυτόν ως θεματοφύλακα ενώ διατηρεί ακόμη ως τιτουλάριος την ταμπέλα του προέδρου του εξωκοινοβουλευτικού μορφώματος διά του οποίου συντελέστηκε η διάσπαση;
Η εσωκομματική ανάνηψη του Γιώργου Παπανδρέου δεν επρόκειτο να σκαλώσει σε αυτές τις αντιφάσεις. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν φοβήθηκε το πρόσφατο παρελθόν του, με το απονενοημένο διάβημα αυτοδικαίωσης του ΚΙΔΗΣΟ.
Δεν φοβήθηκε τη σημειολογία του κυνισμού της επετηρίδας: Ενεργοποίησε τον θυρεό του τη στιγμή που η φορέας του άλλου ιστορικού επωνύμου αναγκάστηκε να αποσυρθεί. Ενας Παπανδρέου για το κενό της Γεννηματά.
Δεν φοβήθηκε ούτε την παλαιά κατηγορία ότι, παρ’ όλες τις νεωτερικές του ιδέες, που κατά καιρούς δοκιμάστηκαν μισοψημένες με ποπ ενθουσιασμό, εξακολουθεί να τον κινεί η αρχαϊκή αυταρέσκεια του κληρονόμου. Αντιθέτως. Ζήτησε να συναντηθεί με όλους τους υποψηφίους, περιμένοντας ότι θα υποκύψουν στην πριγκιπική αύρα του και θα του στρώσουν βάγια για να περάσει επί πώλου όνου, σαν παράκλητος.
Η θυσία του βετεράνου υπέρ του κόμματος που διέσπασε.
Δεν τους ζήτησε, λένε, να αποσυρθούν. Μα, χρειάζεται να τους το ζητήσει; Δεν έπρεπε μόνοι τους να είχαν τραπεί σε φυγή ενώπιον της ληξιαρχικής αίγλης του ονόματός του; Ακόμη και αν ο ίδιος δεν το πολυπίστευε, τον έπεισε γι’ αυτό η αυλή του.
Οι αντιδράσεις στην κυοφορούμενη υποψηφιότητα Παπανδρέου δεν είναι απλώς υπερβολικές. Είναι και λάθος. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα αναμοχλεύσει, όπως κάποιοι φοβούνται, τα εσωκομματικά πάθη, διότι δεν υπάρχουν πια στο κόμμα εκείνοι που τα ενσαρκώνουν. Από τους πασοκικούς εμφυλίους, ο μόνος που έχει επιζήσει είναι ο ίδιος ο ΓΑΠ.
Ούτε η κάθοδος ενός βετεράνου ευτελίζει τη διαδικασία. Κάθε άλλο. Η υποψηφιότητα ΓΑΠ είναι κέρδος για το ΚΙΝΑΛ. Στο πιθανότερο σενάριο –όπως το προδιαγράφουν οι κάλπες της πρόσφατης ιστορίας, στις οποίες τα ονόματα δεν βρήκαν εκλογικό αντίκρισμα– ο νικητής της εσωκομματικής εκλογής θα βγει πολύ ισχυρότερος. Θα έχει αποσείσει την καχυποψία ότι δεν θα επικρατούσε εάν είχε να αναμετρηθεί με τη Γεννηματά. Και κυρίως, θα έχει επικρατήσει επί του τελευταίου πρωθυπουργού που ανέδειξε η παράταξη. Ο Παπανδρέου θα έχει, έτσι, θυσιάσει τα υπολείμματα του πολιτικού του κεφαλαίου για να προικοδοτήσει με μπόνους νομιμοποίησης τον νέο πρόεδρο.
Κι αν επικρατήσει ο ΓΑΠ; Αν βρει στο κομματικό εκλογικό σώμα αποθέματα ικανής νοσταλγίας ώστε να του επιτρέψουν την παλινόρθωση; Τότε, το κόμμα μπορεί να ελπίζει ότι θα λυτρωθεί από τη στασιμότητα στην οποία το έχει καταδικάσει η αδυναμία χειραφέτησης από το παρελθόν του. Η φθορά του θα τελειώσει γλυκά. Διά της ευθανασίας.