Η κυβέρνηση λέει ότι 88% των νοσηλευομένων στις ΜΕΘ είναι ανεμβολίαστοι. Οχι, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι ότι 12% των νοσηλευομένων στις ΜΕΘ είναι εμβολιασμένοι. Μα, καλά; Πού είναι η διαφορά; Τη διαφορά την κατέστησε ορατή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή. Να μην αφήνετε, είπε, τον κόσμο να επαναπαύεται. Μην τον αφήνετε να πιστεύει ότι με το εμβόλιο είναι ασφαλής, γιατί ένας στους δέκα μπαίνει στην Εντατική παρότι έχει κάνει το εμβόλιο.
Ναι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση αριθμητικά περιγράφουν την ίδια πραγματικότητα. Σύμφωνα όμως με το πολιτικό κριτήριο του Τσίπρα, το μήνυμα που πρέπει να πάρουν οι πολίτες δεν είναι ότι με το εμβόλιο έχουν 90% πιθανότητες να μη νοσήσουν βαριά. Το μήνυμα πρέπει να είναι ότι, παρά το εμβόλιο, παραμένουν ανασφαλείς.
Θα ήταν απλώς μια διαφορά οπτικής γωνίας – μισοάδειο, μισογεμάτο. Θα ήταν, αν μιλούσαμε για τα νούμερα της οικονομίας, όπου στην αντιπολίτευση συγχωρείται η απαισιόδοξη ανάγνωση· αν δεν μιλούσαμε για μια υγειονομική κρίση, όπου το συλλογικό αίσθημα για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων είναι, με αμείλικτη κυριολεξία, ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Ο ένας δεν μπορεί και ο άλλος δεν θέλει να πείσει τους ανεμβολίαστους.
Το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται: Τι κέρδος έχει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν καλουπώνει έτσι τον λόγο του ώστε να τροφοδοτεί την καχυποψία προς το μόνο διαθέσιμο και τελεσφόρο μέσο ανοσίας; Σε ποιο πολιτικό όφελος αποσκοπεί όταν καταγγέλλει την κυβέρνηση και επειδή την άνοιξη επέβαλε «το πιο σκληρό lockdown» και επειδή τώρα αίρει τους περιορισμούς στις ελευθερίες των εμβολιασμένων;
Η αποπομπή όλων των ιθυνόντων για τη δημόσια υγεία –υπουργός και αναπληρωτής υπουργός Υγείας, επικεφαλής ΕΟΔΥ και Πολιτικής Προστασίας– ισοδυναμεί όντως με ομολογία ανεπαρκειών στην αντιπανδημική πολιτική, ακόμη κι αν δεν προσμετρήσει κανείς σε αυτές τις κινήσεις «ανασχηματισμού» τον βελούδινο παροπλισμό της Επιτροπής Ειδικών.
Ομως, σε αυτές τις ανεπάρκειες δεν συγκαταλέγεται το εμβολιαστικό πρόγραμμα, το οποίο προσέκρουσε και εξακολουθεί να προσκρούσει σε αντιστάσεις ανεπίδεκτες διοικητικής διαχείρισης. Αν κάπου μετράει ο δημόσιος λόγος, είναι στο εμβολιαστικό φρόνημα. Και εκεί η αντιπολίτευση ακολουθεί την πεπατημένη της δημαγωγικής αμφισημίας. Γιατί; Διότι εμποδίζεται ακόμη και δογματικά να αναγνωρίσει ότι σε μια δημοκρατική πολιτεία οι πολίτες που επιλέγουν να μην εμβολιάζονται δεν είναι ανεύθυνοι. Καμία κυβέρνηση, οσοδήποτε πεφωτισμένου πατερναλισμού, δεν θα μπορούσε να τους σώσει από τους εαυτούς τους.
Η πολιτεία εδώ έχει διπλά παραλύσει. Η κυβέρνηση δείχνει να έχει παραιτηθεί από την προσπάθεια να πείσει τους ανεμβολίαστους. Η αντιπολίτευση επιμένει στην προσπάθεια να τους παρέχει άλλοθι για να μένουν αμετάπειστοι. Εχουν αφεθεί στο κοινωνικό υποσύνολο που διάλεξαν. Στη μοίρα της αγέλης.