Ανεβασμένη στο φουσκωμένο κύμα του αντιεμβολιασμού, η πολιτική ελίτ της Βουλγαρίας οδεύει προς την τρίτη, από την άνοιξη, εκλογική αναμέτρηση, στις 14 Νοεμβρίου, με το ενδεχόμενο η χώρα να μην αποκτήσει και πάλι κυβέρνηση να προβάλλει ως το πλέον πιθανό. Τα κόμματα έχουν αποδυθεί σε επιχείρηση αλίευσης ψήφων στο νεφέλωμα των αρνητών του κορωνοϊού, της μάσκας και των εμβολίων, που εξαπλώνεται ταχύτατα στη χώρα, και την ίδια ώρα οι άνθρωποι πεθαίνουν αβοήθητοι αφού ουδείς τολμάει να αναλάβει την ευθύνη λήψης και επιβολής μέτρων για την αναχαίτιση της πανδημίας. Την Τρίτη, ο υπηρεσιακός υπουργός Υγείας γλίτωσε την τελευταία στιγμή –τον φυγάδευσε η αστυνομία ενώ έκανε τις δηλώσεις– το λιντσάρισμα από αρνητές υπερμάχους των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», διότι έκλεισε για δύο εβδομάδες τα σχολεία καθώς η χώρα «ψήνεται» στον πυρετό της COVID. Ολα τα κόμματα επέκριναν την απόφαση του υπουργού, κανένα δεν είπε λέξη για τους εναντίον του προπηλακισμούς. Οι «ψεκασμένοι» και οι φοβισμένοι θα είναι σίγουρα η παράμετρος που θα επηρεάσει και πιθανότατα θα καθορίσει το αποτέλεσμα στη δύσκολη εξίσωση των βουλγαρικών εκλογών.
Πολιτικά κόμματα και υποψήφιοι διαγκωνίζονται για το ποιος θα τους προσεγγίσει περισσότερο και θα υποβάλει πιο ταπεινά τα «σέβη» του στις αντιεπιστημονικές και σκοταδιστικές αντιλήψεις τους, με τους πολιτικούς ηγέτες, πλην του Μπορίσοφ, να αρνούνται να εμβολιαστούν, κάνοντας γλυκά μάτια στη δεξαμενή των αντιεμβολιαστών. Ακόμη και αυτός ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και υποψήφιος στις εκλογές (διεξάγονται ταυτόχρονα βουλευτικές και προεδρικές) Ρούμεν Ράντεφ αποφεύγει να δηλώσει δημόσια εάν έχει κάνει το εμβόλιο ή εάν προτίθεται να το κάνει, προφανώς για να μη δυσαρεστήσει τους αρνητές ψηφοφόρους. Οι εκλογές της Βουλγαρίας θα είναι οι κατεξοχήν «εκλογές των ψεκασμένων», αφού σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ποσοστό τουλάχιστον 70% των πολιτών αρνούνται να εμβολιαστούν, επιλέγοντας να ξορκίζουν τον ιό με μαντζούνια (κάνουν θραύση στη χώρα) και εξακοντίζοντας κατάρες κατά της επιστήμης και της «νέας τάξης πραγμάτων». Το πλέον επικίνδυνο, ωστόσο, και από τον ίδιο τον ιό είναι ο λαϊκισμός της πολιτικής ελίτ, για την οποία η «αγία ψήφος» τοποθετείται υπεράνω της δημόσιας υγείας και της ζωής των πολιτών. Κόμματα και ηγεσίες παλεύουν ενόψει της ψηφοφορίας να κεφαλαιοποιήσουν στην κάλπη όλη αυτή την παράνοια, την οποία την επομένη θα χρειαστεί να διαχειριστούν. Και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε εάν ο «χυλός» της άρνησης αποκτήσει και τη δική του πολιτική έκφραση, πιο συγκροτημένη και επίσημη από τις ακροδεξιές οργανώσεις που μετεωρίζονται τώρα στο «καζάνι» του, συμπαρασύροντας το καταρρέον υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό.