Η αλήθεια είναι ότι πρώτα η ασθένεια της Φώφης Γεννηματά και στη συνέχεια η εμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου ως διεκδικητή της ηγεσίας έχουν προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον και συζητήσεις στην κοινή γνώμη, όπως και στις τάξεις των άλλων κομμάτων, γύρω από τις εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, που όλοι ονομάζουν ΠΑΣΟΚ πια. Αντίστοιχα, είναι αλήθεια ότι αν δεν υπήρχε το πρόβλημα υγείας της αρχηγού και δεν είχε αναμειχθεί το όνομα Παπανδρέου, οι εσωκομματικοί ανταγωνισμοί και οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ θα θύμιζαν τρικυμία σε ποτήρι, λόγω του μεγέθους του κόμματος, γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν προδιαγεγραμμένο, επειδή δεν θα ενδιαφερόταν για την ηγεσία ο πρώην πρωθυπουργός και κανείς δεν θα περίμενε διαφορετική την επόμενη ημέρα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση του Γ. Παπανδρέου να θέσει υποψηφιότητα ενέχει ρίσκο για τον ίδιο αν αποτύχει, αφού θα δώσει οριστικό τέλος στην πολιτική του καριέρα, ταυτόχρονα όμως περιέχει και τον σπόρο της ουσιαστικής διάσπασης του κόμματος, αν ξαναγίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Αυτό έγινε αντιληπτό από τη στιγμή που εκδήλωσε το ενδιαφέρον και ακόμη περισσότερο όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διάφοροι «ορκισμένοι» εχθροί του ιδίου και του ονόματος που φέρει –στον χώρο των μίντια, αλλά και μέσα στην κοινωνία– ενεργοποιήθηκαν βιτριολικά απέναντί του, με αρκετές σωστές και πολλές ψευδείς ή κακόβουλες αναφορές στο πολιτικό παρελθόν του. Ταυτόχρονα, ωστόσο, ο ίδιος φρόντισε να ερεθίσει αρνητικά αντανακλαστικά, πρώτον, γιατί εμφανίστηκε σαν «πατριάρχης» της παράταξης, ζητώντας ουσιαστικά από τους άλλους υποψηφίους να τον «προσκυνήσουν», δεύτερον, γιατί τόνισε ότι θέλει το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ να γίνει «καταλύτης για τη διαμόρφωση μιας προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης»…
Πολλά θα εξαρτηθούν από τις δράσεις και δηλώσεις των υποψη- φίων μέχρι τις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και ακόμη περισσό- τερα από το μέγεθος της προσέλευσης.
Είναι σαφές ότι η «προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης» μοιάζει πολύ με την «προγραμματική προοδευτική διακυβέρνηση», «προοδευτική συμμαχία», ή όπως αλλιώς την αποκαλεί ο Αλ. Τσίπρας, προσπαθώντας να δημιουργήσει προοπτική αντινεοδημοκρατικού πόλου εξουσίας ενόψει των εκλογών με απλή αναλογική, όποτε αυτές γίνουν. Σε συνδυασμό μάλιστα με προηγούμενη δραστηριότητα του Γ. Παπανδρέου, που έδινε την εντύπωση «φλερτ» με τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν επόμενο να προκληθούν εύλογες υποψίες ότι αν ανακτήσει την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, θα επιδιώξει συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές τις εύλογες υποψίες, αλλά και το δεδομένο που προκύπτει από όλες τις δημοσκοπήσεις, ότι το 60%-65% της βάσης του ΚΙΝΑΛ σήμερα συμφωνεί με τις κυβερνητικές επιλογές, εκμεταλλεύθηκε ο Ανδρ. Λοβέρδος για να παρουσιαστεί ανοιχτά ως ο αντίθετος πόλος. Είπε ότι η δική του υποψηφιότητα «θα καταστρέψει κάθε σενάριο» περί δήθεν συγκυβέρνησης ΚΙΝΑΛ – ΣΥΡΙΖΑ, περιλαμβανομένου και του Βαρουφάκη. Ιδού ο σπόρος της διάσπασης, καθώς οι πάντες εκτιμούσαν ότι ο Ανδρ. Λοβέρδος ήταν αναφανδόν εναντίον κάθε ιδέας συνεργασίας με ΣΥΡΙΖΑ και για προσωπικούς λόγους…
Αν είναι δυνατόν να αφαιρεθούν υποθετικά οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί, είναι φανερό ότι από την καθαρά τακτική πλευρά ο Γ. Παπανδρέου «ποντάρει» στη «μαγεία» του ονόματός του στον χώρο του τότε ΠΑΣΟΚ, στη λυσσαλέα αντιπαλότητα του πατέρα του με τον Κων. Μητσοτάκη στο παρελθόν, άρα στην αναβίωσή της ανάμεσα στους γιους και στην προσδοκία ότι τα περί «προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης» θα προσελκύσουν πρώην Πασόκους, που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, να ψηφίσουν υπέρ του στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ. Από την πλευρά του, ο Ανδρ. Λοβέρδος ελπίζει ότι πρώην Πασόκοι, ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας, θα προστρέξουν να τον ψηφίσουν για να αποτρέψουν το ενδεχόμενο επικράτησης του Γ. Παπανδρέου και πιθανή συμμαχία ΚΙΝΑΛ – ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον. Ενδεχόμενο, πάντως, που φαντάζει το πιο πιθανό αυτήν τη στιγμή.
Ολα τα παραπάνω είναι ασφαλώς εκτιμήσεις και αναλύσεις επί χάρτου. Πολλά θα εξαρτηθούν από τις δράσεις και δηλώσεις των υποψηφίων τις 45 -50 ημέρες μέχρι τις εκλογές, πόσοι θα μείνουν έως την πρώτη αναμέτρηση, το ρεύμα που ίσως έχει κάποιος από αυτούς, ιδιαίτερα ο Ν. Ανδρουλάκης, αν επιλεγεί από πολλούς ως μέση λύση για να εξασφαλιστεί κάπως η ενότητα την επόμενη ημέρα και να αποφευχθούν μεγάλες διαρροές προς άλλες κατευθύνσεις στις εθνικές εκλογές αν επικρατήσει ένας από το δίδυμο Παπανδρέου – Λοβέρδου. Περισσότερα ακόμη θα φανούν από το μέγεθος της προσέλευσης σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, πάντως, η συνέχεια θα είναι δύσκολη για το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ.