Η φθαρτή φύση των ανθρώπων καθιστά την ασθένεια εκ των πραγμάτων μια απει-λή φρικτή. Παρά το γεγονός ότι βαρύτατες, διαλυτικές για το σώμα ασθένειες υπάρχουν πολλές, ο καρκίνος είναι ενδεδυμένος με μια σχεδόν μεταφυσική φοβία. Ισως να είναι η φύση των θεραπειών. Οποιος τις έχει υποστεί καταλαβαίνει πολύ καλά τι σημαίνει το σώμα σου να μην είναι πια σώμα σου. Ακόμη και αν τα καταφέρεις, για χρόνια αισθάνεσαι ευάλωτος και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν εμφανίζεται κάποια δυσλειτουργία είναι ότι η νόσος επέστρεψε. Από αυτή την απειλή του αναπόφευκτου δεν γλιτώνει τελικά κανείς, αλλά η ασθένεια έχει τον τρόπο της να επιβάλλεται, καθιστώντας σε έρμαιό της και ψυχολογικά.
Η Φώφη Γεννηματά είχε αντιμετωπίσει αυτό το τεράστιο ψυχολογικό εμπόδιο. Τις περισσότερες φορές, εκτός από τους πολύ στενούς φίλους της, οι περισσότεροι δυσκολεύονταν να κατανοήσουν τι μπορεί να αντιμετώπιζε αυτή η γυναίκα σε προσωπικό επίπεδο. Ως προβεβλημένο πολιτικό στέλεχος και αρχηγός ενός κόμματος σε επτά δύσκολα –για την Κεντροαριστερά– χρόνια, η Φώφη Γεννηματά δεν είναι ένα πρόσωπο άγνωστο στο ευρύ κοινό. Αρκετοί αποδίδουν το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ (το ΚΙΝΑΛ, όπως κατέβηκε στις εκλογές) ανέβασε τα ποσοστά του λόγω της αίσθησης ηθικής ανωτερότητας και αξιοπρέπειας που η Γεννηματά εξέπεμπε δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια.
Είναι βέβαια αληθές. Ωστόσο, εκείνο που ήξεραν όλοι όσοι καταγίνονταν με τα πολιτικά και πολύ περισσότερο με τα πάντα εξουθενωτικά κεντροαριστερά παρασκηνιακά είναι πως η Φώφη Γεννηματά ήταν ένας παίκτης που ήταν αδύνατον να αγνοήσεις, κάτι που δεν οφειλόταν στο επώνυμό της, αλλά στο πολιτικό ένστικτό της. Η Φώφη Γεννηματά ήταν μια γυναίκα σε ένα απελπιστικά ανδροκρατούμενο κόμμα (και πολιτικό σύστημα) και κέρδισε επανειλημμένως με κανόνες που είχαν κοπεί και ραφτεί για έναν ανταγωνισμό μεταξύ ανδρών. Η ίδια είχε ιδιαίτερη αίσθηση αυτής της εκ προοιμίου ανισότητας που υπάρχει εγκατεστημένη στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής του τόπου. Και παρά την έμφυτη ικανότητα που είχε να σταθεί σε οποιαδήποτε πολιτική συζήτηση, αυτή τη διάσταση δεν σταμάτησε να τη θίγει ποτέ.
Η Φώφη Γεννηματά ήταν η τρίτη στη σειρά πρόεδρος ενός κόμματος το οποίο πλήρωσε πολιτικά σχεδόν εξ ολοκλήρου την κρίση της δεκαετίας που πέρασε. Το γνώριζε πολύ καλά και γι’ αυτόν τον λόγο είχε βάλει ένα μικρό στοίχημα με τον εαυτό της, να κατορθώσει να συμβάλει στην επιστροφή της Κεντροαριστεράς στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής. Εφυγε όρθια και μαχόμενη. Και αυτό είναι ένα μάθημα σπουδαίο για όλους και όλες.