Εκεί όπου όλοι συναντιόμαστε

Εκεί όπου όλοι συναντιόμαστε

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η νόσος και, βέβαια, ο θάνατος, ο θάνατος από καρκίνο, και ειδικά ο πρόωρος θάνατος, ενός νέου, ενεργού, δημιουργικού ανθρώπου (όπως η Φώφη Γεννηματά) είναι ένα σημείο συνάντησης για όλους μας. Είναι το σημείο τομής όπου, στιγμιαία έστω, καταλύονται όλες οι διαφορές και τα πάθη. Εάν σε ορισμένους δεν συμβαίνει αυτό τότε πάσχουν από ένα αθεράπευτο σύνδρομο μεγαλείου (delusions of grandeur, το λένε εύστοχα και ευθύβολα οι αγγλόφωνοι): νομίζουν πως θα είναι για πάντα εδώ. Ή ότι θα είναι πάντα καλά.

Οταν ο καρκίνος αποκόβει από τα εγκόσμια έναν νέο, δυναμικό (αλλά και πράο, αξιοπρεπή) άνθρωπο (όπως η Φώφη Γεννηματά), όσοι απομένουμε πίσω αντιδρούμε, κλωτσάμε. Λέμε: «Αγωνίστρια ώς το τέλος». Σωστό, πλην όμως, κάθε (μα κάθε) καρκινοπαθής (δημόσιο ή ιδιωτικό πρόσωπο, μεγάλος ή νέος, γενναίος ή δειλός) αγωνίζεται ώς το τέλος. Κανένας δεν θέλει να πεθάνει. Ολοι, μα όλοι, θέλουν να παραμείνουν εδώ, να συνεχίσουν να αναπνέουν, να βλέπουν το φως του ήλιου, να κολυμπούν στη θάλασσα, να ακούνε μουσική και να κάνουν έρωτα, να είναι με τα παιδιά τους ή (και) με τους φίλους τους, ή να κάνουν το πιο τετριμμένο απ’ όλα: να συνεχίσουν να πηγαίνουν στη δουλειά τους.

Η συνήθεια απελευθερώνει. Και ο καρκίνος είναι ο θάνατος της συνήθειας. Μπορεί και αυτός, βέβαια, να γίνει ένα είδος συνήθειας, και αυτό είναι το ευτυχές σενάριο. Αρκεί να σ’ το επιτρέψει. Τη Φώφη Γεννηματά (όπως και χιλιάδες άλλους, άλλες, που δεν γνωρίζουμε) την ταλάνισε εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Πιθανώς τα παιδιά της να τη θυμούνται σε όλη τους τη ζωή άρρωστη τη μητέρα τους, να ζούσαν με τη φοβερή αυτή απειλή. Και τώρα, την πήρε από κοντά τους.

Αλίμονο όμως σε αυτόν που φεύγει. Η ζωή είναι πιο σκληρή απ’ τον θάνατο διότι έχει το πλεονέκτημα της συνεχούς, αέναης κίνησης, της εξέλιξης, της αλλαγής, της μεταμόρφωσης. Για εκείνον που φεύγει, όμως, ο λογαριασμός κλείνει οριστικά.

Μπορεί η επικούρεια φιλοσοφία να είναι παρηγορητική (όταν είμαι ζωντανός δεν είναι εδώ ο θάνατος και όταν θα πεθάνω δεν θα είμαι εγώ εκεί, άρα ποτέ δεν συναντιόμαστε μαζί του) αλλά η ζωή είναι πολύ γλυκιά, μεθυστική, εθιστική, μέσα στην απελπισία και στην αδικία που τόσο συχνά τη χαρακτηρίζει, ώστε το μόνο καταφύγιο για όσους μένουν πίσω να είναι ο χρόνος. Αρκεί να θυμάσαι κάθε μέρα να μηδενίζεις και να το παίρνεις από την αρχή και όχι να μετράς μέρες ανάποδα, παθητικά και παραδομένα.

Ο καθένας δίνει τη δική του μάχη. Και ο καθένας το κάνει με τον δικό του τρόπο. Και η μάχη δεν χάνεται, απλώς λήγει. Το βέβαιο είναι ότι προχθές, για λίγο, ο καθένας με τον δικό του τρόπο αποχαιρέτισε, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, τη Φώφη Γεννηματά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή