Χθες, έπειτα από καιρό, «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα», που λέει κι ο Σαββόπουλος, έκλεισαν την Πατησίων μπροστά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Είχαν έρθει από τα Εξάρχεια όπου, όπως διάβασα αργότερα, είχαν πετάξει πυροσβεστήρες στους αστυνομικούς. Δεν έκαναν τίποτε κακό. Απλώς χρησιμοποίησαν τους πυροσβεστήρες ως όπλα. Και μετά έκλεισαν την Πατησίων με κάδους και πετούσαν πέτρες στους αστυνομικούς. Βία χαμηλότερης διαβάθμισης από αυτήν που άσκησαν οι Ρομά του Ζευγολατιού κατά της αστυνομίας με καραμπίνες. Εκεί να δεις, κύριε Σπίρτζη, «Αγρια Δύση». Υποθέτω ότι τις βολές τους θα τις συνόδευαν με τις συνήθεις ιαχές για τους «μπάτσους» που είναι και «γουρούνια» και «δολοφόνοι». Τίποτε φοβερό. Business as usual. Μετά την καταστροφή των Αθηνών από τους κουκουλοφόρους το 2008, κάτι τέτοια τα θεωρούμε φυσιολογικά. Ορισμένοι, δε, εξ ημών έχουν βρει τη θεραπεία πριν ακόμη διαγνώσουν την ασθένεια. Η συνταγή τους είναι απλή: προκειμένου να αποφεύγονται τέτοιου είδους «επεισόδια», το κράτος δεν πρέπει να προκαλεί. Ας κάνει τη χάρη στον Κουφοντίνα και όταν η αστυνομία διαπιστώνει ότι ο ληστής είναι Ρομά ή ανήκει σε μια από τις εγκεκριμένες από την προοδευτική κοινή γνώμη μειονότητες, ας τον αφήσει να πάει στην ευχή του Θεού. Τόσα προβλήματα έχουν οι άνθρωποι. Δεν χρειάζεται να τους κυνηγάει και η αστυνομία. Στις 6 Δεκεμβρίου θα γιορτάσουμε από κοινού τον Ρομά με τον Γρηγορόπουλο.
Αν αληθεύει ότι δόθηκε εντολή να σταματήσουν την καταδίωξη, φοβάμαι πως η υπόθεση που κάνω θα αποδειχθεί βάσιμη. Ελπίζω, δε, η ΕΔΕ να αποδώσει τις ευθύνες που αντιστοιχούν στον ευθυνόφοβο ή άσχετο αξιωματικό που έδωσε την εντολή. Ας μην ξεχνά η πολιτική ηγεσία πόσο στοίχισε στον ΣΥΡΙΖΑ η οδηγία του Τόσκα: «Αν αντιληφθείτε διαρρήκτη, να κάνετε ότι κοιμάστε». Μένουν και οι ευθύνες των αστυνομικών που πυροβόλησαν το αυτοκίνητο, το οποίο κατευθυνόταν καταπάνω τους με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο οδηγός του. Κατά σύμπτωση είχε αρνηθεί τον έλεγχο και τον είχαν καταδιώξει για 15 χιλιόμετρα – κέντρο Αθήνας – Κηφισιά, για παράδειγμα. Και βέβαια, πρέπει να εξηγηθούν. Πλην όμως, όταν ένας εισαγγελέας τούς παραπέμπει για φόνο εκ προμελέτης, τότε τι να σκεφτεί ο κουκουλοφόρος; «Εδώ ο εισαγγελέας τον λέει δολοφόνο». Και κρατούνται ώσπου να απολογηθούν. Είναι ύποπτοι φυγής άραγε; Υστερα από όλα αυτά, όταν αθωωθούν, ο κουκουλοφόρος πάλι θα βγει να τα σπάσει επειδή τους αθώωσαν.
Η όλη υπόθεση δείχνει ένα κράτος φοβισμένο απέναντι στην υβριδική εγκληματικότητα. Χτυπάει την ψηλή, την τρομοκρατία που δολοφονεί, κυνηγάει όπου βρει τη χαμηλή, τον πορτοφολά του μετρό. Την υβριδική όμως τη φοβάται, γιατί δεν τολμάει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της καταπολέμησής της. Και μοιάζει να ξεχνάει ότι γι’ αυτή την τόλμη εξελέγη.