Η μεγάλη συζήτηση για το μέλλον της Αθήνας επικεντρώνεται γύρω από το Ελληνικό, την Πανεπιστημίου, το Σύνταγμα, τις τουριστικές επενδύσεις σε ακίνητα του κέντρου και άλλα, που είναι όλα σημαντικά και απαραίτητα. Ωστόσο, η συζήτηση αφήνει απ’ έξω, όπως είθισται, τεράστια τμήματα της πρωτεύουσας, που όμως έχουν επείγουσες ανάγκες, λειτουργίας, φροντίδας, καθαριότητας, πρασίνου και κυρίως κοινωνικής πολιτικής. Πρόσφατα περπάτησα κάτω από την πλατεία Βικτωρίας. Είναι μια ευεργετική από κάθε άποψη ανανέωση της επαφής με την πραγματικότητα.
Βρήκα τους περισσότερους δρόμους πιο καθαρούς, αλλά η γενική εντύπωση είναι αυτή μιας περιοχής που είναι περίπου αφημένη στην τύχη της, ενώ οι ανάγκες είναι πιεστικές. Ιδίως για θέματα στέγασης, εκπαίδευσης, υγιεινής και τήρησης του νόμου. Θεωρώ πως σε μια προηγμένη κοινωνία θα υπήρχε μέριμνα για τους πολλούς δυστυχισμένους ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο χωρίς μέλλον. Θα υπήρχαν κοινωνικοί λειτουργοί σε εγρήγορση, αρκεί κανείς να σκεφτεί τα πολλά παιδιά από ξένες χώρες που μεγαλώνουν στην Αχαρνών και στη γύρω περιοχή.
Ταυτόχρονα, η θέα των ολοένα και περισσότερων εγκαταλελειμμένων σπιτιών προκαλεί μέγιστο προβληματισμό, καθώς η διάθεση επενδύσεων στην περιοχή είναι ισχνότατη. Οι οίκοι ανοχής όλο και περισσότεροι, αλλά πέραν αυτών είδα και περισσότερα μαγαζιά που έχουν ξένοι κάτοικοι από την Ασία, τη Μαύρη Θάλασσα, τον Καύκασο. Ενας σημαντικός αριθμός μεταναστών δείχνει ενσωματωμένος ή, έστω, συμφιλιωμένος με μια πραγματικότητα. Αυτή τη φορά δεν έτυχε να συναπαντηθώ με παλιούς Αθηναίους στον δρόμο, όπως είχε τύχει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Ισως να είναι πλέον όλο και λιγότεροι, ίσως να ζουν με μεγαλύτερη εσωστρέφεια, αλλά πλέον η συζήτηση δεν έχει να κάνει με την παλινόρθωση της όποιας αστικής ζωής στη Βικτώρια και στην Αχαρνών, αλλά με τη βελτίωση των όρων διαβίωσης για τους ανθρώπους που βρέθηκαν να ζουν εκεί. Και σε ορισμένους δρόμους, η κατάσταση είναι πολύ δυσάρεστη λόγω ανύπαρκτων υποδομών. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να εξομαλυνθούν και οι ψυχικές διεργασίες παλαιών και νέων κατοίκων, όμως, αν περπατήσει κανείς στους δρόμους της Αχαρνών θα διαπιστώσει πως η καθημερινότητα είναι ειρηνική, τουλάχιστον στη διάρκεια της ημέρας. Η δική μου αίσθηση από την επαναλαμβανόμενη εμπειρία μου ως διαβάτη είναι πως χρειάζεται περισσότερη κοινωνική πολιτική, περισσότερες υποδομές, λιγότερη αδιαφορία. Η Αθήνα αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει, πρέπει να αλλάξουμε και εμείς.