Μα γιατί αντιστέκεται τόσο πολύ στον εμβολιασμό η Βόρεια Ελλάδα; Ποια είναι τα μυστήρια χαρακτηριστικά του ελλαδικού χώρου πάνω από τη Λάρισα, ώστε λιγότερο σχεδόν του 50% του ενεργού πληθυσμού να αρνείται να εμβολιαστεί αγνοώντας εμφαντικά τον κίνδυνο του κορωνοϊού; Πώς είναι δυνατόν τόσο πολλοί Βορειοελλαδίτες συμπολίτες να μη λαμβάνουν υπ’ όψιν τους μεγάλους αριθμούς κρουσμάτων, διασωληνωμένων και θανάτων που προκαλεί η πανδημία στις περιοχές τους; Οταν μάλιστα αυτή η πανδημία έκανε την οδυνηρή εμφάνισή της πρώτα στις περιοχές της Καστοριάς και της Κοζάνης, πριν εξαπλωθεί στην υπόλοιπη Ελλάδα; Και όταν τα κρούσματα κτύπησαν πάλι «ταβάνι» στη Θεσσαλονίκη πριν από ένα χρόνο;
Το ερώτημα, γιατί ένα είναι ουσιαστικά, τέθηκε από τον υπογράφοντα –κάτοικο της Αθήνας, αμετανόητο όμως Θεσσαλονικιό και Θράκα στην καταγωγή– σε παρέα σεβάσμιων μεγαλογιατρών της συμπρωτεύουσας. Ισως επειδή αιφνιδιάστηκαν, πιθανώς επειδή δεν είχαν αναρωτηθεί οι ίδιοι προηγουμένως, οι απαντήσεις ήταν αρχικά σκόρπιες και ασαφείς, αν και έξυσαν για αρκετή ώρα τα σοφά (δίχως διάθεση ειρωνείας) κρανία τους. Τελικά είπε ο καθείς την άποψή του, με σαφή την πρόθεση να μην προσβάλουν τα ιερά και τα όσια της Βόρειας Ελλάδας, συμφωνώντας όλοι σε δύο βασικές αιτίες. Στη μεγάλη επιρροή της Εκκλησίας και στον ρόλο των παπάδων και στο γεγονός ότι μεγάλο τμήμα του πληθυσμού είναι αγροτικό.
Η αντίσταση στον εμβολιασμό αποδίδεται στη μεγάλη επιρροή της Εκκλησίας και στο γεγονός ότι μεγάλο τμήμα του πληθυσμού είναι αγροτικό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δύο παραπάνω διαπιστώσεις είναι απόλυτα σωστές. Οσοι είδαν τους πιστούς να συνωστίζονται και να φιλούν τα εικονίσματα στη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, χωρίς καμία προφύλαξη ή φόβο για την πανδημία, αντιλαμβάνονται ότι γι’ αυτούς τους πιστούς το θρησκευτικό συναίσθημα φτάνει στα όρια της ειδωλολατρείας. Μόνον όμως –και με την προϋπόθεση ότι διαθέτει τα απαραίτητα νοητικά εφόδια– όποιος έχει ζήσει σε βορειοελλαδίτικη πόλη, της Θεσσαλονίκης περιλαμβανομένης, μπορεί να αντιληφθεί πώς και πόσο αυτό συντηρείται και ενισχύεται από τον κλήρο όλων των βαθμίδων (και τους καλόγερους) στη Βόρεια Ελλάδα. Εφερε αύρα κοσμοπολιτισμού στην πόλη ο Γ. Μπουτάρης ως δήμαρχος, αλλά το εκκλησιαστικό κλίμα παρέμεινε διάχυτο, βαρύ και αναλλοίωτο. Πόσο μάλλον στις μικρότερες πόλεις και στα χωριά…
Αυτά επισημαίνονται γιατί δεν υπάρχει πια αμφιβολία για τον αρνητικό ρόλο που έχουν παίξει μητροπολίτες και παπάδες απέναντι στον εμβολιασμό. Μετρημένοι στα δάχτυλα (από τους 85) είναι οι μητροπολίτες που ενθαρρύνουν ενεργά τον εμβολιασμό και πάρα πολλοί οι παπάδες που αποτρέπουν / απαγορεύουν στο ποίμνιό τους να εμβολιαστεί, ενώ και η Ιερά Σύνοδος πολύ καθυστερημένα και χλιαρά τάχθηκε υπέρ του εμβολίου. Αντίθετα με την έγκαιρη και ξεκάθαρη τοποθέτηση της Καθολικής Εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπέρ του εμβολιασμού. Αλλωστε, οι μητροπολίτες είναι απόλυτοι κυρίαρχοι στη μητρόπολή τους και ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, περίοδοι όπως του Μακεδονικού Αγώνα και του εμφυλίου πολέμου, τους έχουν αναγορεύσει κυριολεκτικά σε «αρχές του τόπου», με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται με φοβερό δέος από πολιτικούς ή πολιτευόμενους και διοικητικούς αξιωματούχους της πολιτείας. Το φαινόμενο να υποκλίνονται και να υποτάσσονται μπροστά τους είναι ορατό και συνηθισμένο ακόμη και στα υψηλά κλιμάκια.
Είναι γενικά παρατηρημένο ότι ανέκαθεν και παντού οι αγροτικοί πληθυσμοί είναι πιο συντηρητικοί έως και αντιδραστικοί, περισσότερο «κολλημένοι» σε παραδόσεις και δοξασίες, με χαμηλότερα επίπεδα παιδείας από τους αστικούς, συχνά και τους νησιωτικούς πληθυσμούς. Αυτός είναι ένας παράγοντας που ασφαλώς ισχύει για τη Βόρεια Ελλάδα –π.χ. η Β΄ Θεσσαλονίκης είναι η αγροτική περιοχή δίπλα στον αστικό ιστό–, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη του αντιεμβολιαστικού «κινήματος» και εξηγεί πώς και γιατί βρίσκει εκεί αυτιά που ακούν και ψήφους ένας Κυρ. Βελόπουλος… Χωρίς να λησμονείται επίσης ότι: α) η σύσταση του πληθυσμού αποτελείται από πολλές προσμείξεις, με πιο πρόσφατη την εγκατάσταση ομοεθνών και αλλοεθνών από περιοχές κάθε άλλο παρά ανεπτυγμένες, β) οι αλληλεπιδράσεις με Βαλκάνια και Τουρκία είναι μεν αφανείς, αλλά παρούσες γ) οι τοπικές κοινωνίες τηρούν νόμους, ή ακούν υποδείξεις τόσο λιγότερο, όσο μακρύτερα βρίσκονται από το πολιτικό και διοικητικό κέντρο ιδιαίτερα αν το αντιμετωπίζουν με αντιπαλότητα, δ) ειδικά στη Θεσσαλονίκη είναι μεγάλο το μέγεθος της νεολαίας και μικρή η τήρηση κανόνων και συστάσεων.
Αρκούν άραγε τα παραπάνω για να εξηγήσουν τις επιδόσεις της Βόρειας Ελλάδας κατά την πανδημία; Μυστήριο…