Αυτοί που (δεν) έφυγαν

1' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μία εβδομάδα έχει περάσει από τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά και η επικαιρότητα μας κάνει να στρέφουμε το ενδιαφέρον μας σε άλλα: στη ραγδαία έξαρση της πανδημίας, στις προκλήσεις της διάσκεψης  της Γλασκώβης για την κλιματική αλλαγή, σ’ έναν ανεγκέφαλο influencer (ο Θεός να τον κάνει) που χλεύασε δημοσίως μια εύσωμη κοπέλα. Το ποτάμι της ζωής εξακολουθεί να κυλάει ορμητικό…

Οχι, όμως, για τους ανθρώπους της Φώφης Γεννηματά· για τον σύζυγο, την αδελφή, τα τρία παιδιά της. Για εκείνους, αποσβολωμένους ακόμη έπειτα από ένα τέτοιο συντριπτικό χτύπημα, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στην τελευταία λέξη, στο τελευταίο βλέμμα, στο τελευταίο άγγιγμα. Στη στιγμή που έγινε σύνορο αδιάβατο ανάμεσα στο Πριν και στο Μετά, στο δικό τους Είναι και στο δικό της Επέκεινα – στη στιγμή του θανάτου της.

Τόσες μέρες μετά κι ακόμη έχω στο μυαλό μου μια φράση από τον βαθιά συγκινητικό επικήδειο λόγο της μεγάλη της κόρης, Αιμιλίας. «Το άρωμά σου, τόσο οικείο, δεν ξεκολλάει, δεν φεύγει από πάνω μας», είπε. Ποτέ δεν θα φύγει. Οσοι έχουμε αποχωριστεί βίαια και τελεσίδικα αγαπημένους μας ανθρώπους το ξέρουμε καλά. Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σε λίγες εβδομάδες από τον θάνατο της γυναίκας που πάντα θα είναι «η μαμά», κι ακόμη με κυκλώνει η μυρωδιά της, θαρρώ πως ακούω τη φωνή της: «Εφαγες;», «κοιμήθηκες αρκετά;», «ντύθηκες ζεστά;», «είσαι καλά;».

Οι απώλειες μας τσακίζουν. Τι να περισώσεις, πώς να πορευτείς και προς ποια κατεύθυνση κουβαλώντας ένα τέτοιο άχθος; Αλλά καθώς ο πόνος κατακάθεται, μας υπενθυμίζουν την εφημερότητα και την ευθραυστότητά μας. Ή, τουλάχιστον, αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει.

«Θα τα πούμε μετά», λέμε βιαστικά και κλείνουμε το τηλέφωνο ή την πόρτα πίσω μας. Στην άλλη άκρη της γραμμής ή στο σπίτι ήταν ο σύντροφός μας, το παιδί μας, ο πατέρας μας, η αδελφή μας. Και ίσως δεν υπάρξει μετά. Γιατί θα γίνει σεισμός. Γιατί ένα αυτοκίνητο θα μπει στο αντίθετο ρεύμα. Γιατί μια καρδιά θα σταματήσει να χτυπάει. Γιατί μια «βασική νόσος» θα επιστρέψει επιθετικά. Γιατί έτσι είναι η ζωή: το νήμα της μπορεί να κοπεί ξαφνικά. Κι εμείς δεν θα έχουμε προλάβει να πούμε ένα «σ’ αγαπώ», ένα «ευχαριστώ», μια «συγγνώμη».

Kάθε φορά που μαθαίνουμε για ένα θάνατο τόσο πρόωρο, όπως αυτός της Φώφης Γεννηματά, το σκεφτόμαστε. Θα το θυμόμαστε όμως αύριο; Αυτό είναι το θέμα…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή