Ακούγεται κάπως σαν εκείνα τα ανέκδοτα, όπου ένας Αμερικανός, ένας Ρώσος και ένας Πόντιος μπαίνουν σε ένα μπαρ. Μια παρέα πνευμονολόγων μπαίνει σε μια ταβέρνα – γιάφκα αντιεμβολιαστών στο Καστράκι Τρικάλων.
Το επεισόδιο στο οποίο πρωταγωνίστησε ο τηλεκαθηγητής Θεόδωρος Βασιλακόπουλος άργησε να συμβεί. Θα περίμενε κανείς ότι η πόλωση της πανδημίας θα είχε οδηγήσει νωρίτερα σε τέτοια κρούσματα κοινωνικού αυτοματισμού. Θα είχε νωρίτερα παροχετεύσει την προσοχή από τον μείζονα κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, σε ερωτήματα του τύπου ποιος πλήρωσε τα παϊδάκια των πνευμονολόγων.
Η φάρσα του καβγά δεν μπορεί να κρύψει το δράμα του διχασμού που την επώασε. Ανεξάρτητα από τις ιδιοσυγκρασίες των ταβερνομάχων –και τη διογκωτική επίδραση που φαίνεται να είχε σε αυτές η ακτινοβολία της πανδημικής δημοσιότητας– τα υγειονομικά φρονήματα που διασταυρώθηκαν στο Καστράκι δεν αντικατοπτρίζουν απλώς την κοινωνική πόλωση. Διαμορφώνουν κιόλας την πολιτική για τη δημόσια υγεία. Πώς;
Η κοινότητα των πεπεισμένων δεν αισθάνεται πλέον ούτε καν οίκτο για τη μοίρα των αμετάπειστων. Η κοινότητα των αμετάπειστων τρέφει το αντισυστημικό της πείσμα από τον διδακτισμό των πεπεισμένων. Η διαφορά δεν είναι (μόνο) φιλοσοφική. Η συνεκτική ουσία του κοινωνικού μετώπου που κράτησε στην πρώτη και στη δεύτερη καραντίνα, δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν μόνο ασυμβίβαστες –εχθρικές μεταξύ τους– αντιλήψεις του δημοσίου συμφέροντος.
Οι δύο παρατάξεις της πανδημίας.
Αυτόν τον διπολισμό καλείται να διαχειριστεί η κυβέρνηση, επιμένοντας στο μόνο σημείο καθολικής συναίνεσης: Κανείς δεν θέλει νέα περιοριστικά μέτρα. Οι εμβολιασμένοι θα τα ένιωθαν σαν άδικο βάρος. Οι ανεμβολίαστοι πιστεύουν ότι δεν τα χρειάζονται. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση ξέρει με βεβαιότητα τι δεν θέλει να κάνει. Δεν θέλει με τίποτε νέο lockdown – μαλακό ή σκληρό. Δεν θέλει ούτε να επεκτείνει την υποχρεωτικότητα σε άλλους κλάδους υψηλής μετάδοσης –όπως είναι κατεξοχήν η εστίαση– με το σκεπτικό ότι το μέτρο θα ήταν αβέβαιης συνταγματικότητας και δεν έχει επιβληθεί σε καμία άλλη χώρα.
Το να ξέρεις τι δεν θέλεις να κάνεις, δεν σε βοηθάει και πολύ να βρεις τι πρέπει να κάνεις. Η αντιπανδημική πολιτική κινδυνεύει να ενσωματώσει τον διχασμό που απέτυχε να αναχαιτίσει.
Κινδυνεύει να μετακυλίσει την κανονιστική ευθύνη στην αυτορρύθμιση των αυτόκλητων ελεγκτών. Πολιτοφυλακές ανοσίας εναντίον των ψεκαστικών της δεισιδαιμονίας. Εμβολιασμένες ελίτ των αστικών κέντρων εναντίον των ποιμνίων της υπαίθρου – και της υποβαθμισμένης περιαστικής περιφέρειας. Κόσμοι που διασταυρώνονται σπάνια –όπως στα παραθεριστικά Σαββατοκύριακα του όψιμου φθινοπώρου– χωρίς να μπορούν να συνομιλήσουν.
Τις διαχωριστικές γραμμές που ορίζουν τον μικροεμφύλιο της ταβέρνας δεν τις έφτιαξε ο ιός. Τις βρήκε.