Παράλληλοι κόσμοι

1' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στις δημοκρατικές, ανοικτές κοινωνίες συνυπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι ζωής. Λειτουργούν πολλοί μικρόκοσμοι, εκ των οποίων ο καθένας πιστεύει ότι αποτελεί το κέντρο του κόσμου. Μάλιστα, κάποιες φορές απορεί, μετά περιφρονήσεως, πώς δύναται να υπάρχουν οι υπόλοιποι, για τους οποίους δεν βρίσκει ουδένα λόγο ύπαρξης.

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις μού έδωσε το περιστατικό με ένα νεαρό της showbiz, τον οποίο ειλικρινά δεν γνώριζα. Αγνοούσα παντελώς την ύπαρξή του και προς στιγμήν ανησύχησα. Είναι δυνατόν να γίνεται ένας τέτοιος κακός χαμός με ένα σεξιστικό σχόλιο που έκανε κι εσύ να αγνοείς πως αυτός ο άνθρωπος είναι μια διασημότητα με δεκάδες χιλιάδες ακολούθους; Δεν θα έπρεπε να τον γνωρίζεις, τη στιγμή μάλιστα που διαφημίζει προϊόντα πολυεθνικής; Απολογούμαι για την άγνοιά μου.

Υποθέτω πως όσοι είναι ακόλουθοι, φίλοι ή και θαυμαστές τού περί ου ο λόγος, αν παρακολουθήσουν μια πολιτική συζήτηση, θα αναρωτηθούν: «Τι λένε τώρα αυτοί; Ποιος τους παρακολουθεί;». Και θα αλλάξουν αμέσως κανάλι. Μάλιστα, αν κρίνω από τις θεαματικότητες των τηλεοπτικών εκπομπών που πρωταγωνιστούν αυτοί οι «αστέρες του πουθενά», τότε διαπιστώνω την τραγική μοναξιά όλων ημών των πολιτικολογούντων που απευθυνόμαστε σε μερικές χιλιάδες αναγνώστες.

Αυτά τα νέα παιδιά επιζητούν με κάθε τρόπο τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που τους ανήκουν, με την ελπίδα πως τελικά κάποιος θα τους δει και θα εκτιμήσει τα «προσόντα» τους. Πίσω από αυτή την αγχώδη προσπάθεια να βγουν από την αφάνεια, κρύβονται στο τέλος απογοητεύσεις και προσωπικά δράματα.

Βέβαια, οι μικρόκοσμοι δεν είναι φαινόμενο της εποχής μας. Απλώς σήμερα διεστάλησαν εκθετικά, λόγω της κυριαρχίας της εικόνας, σε σημείο να μην αποτελούν πλέον μικρόκοσμους. Εμείς μάλλον ζούμε στον μικρόκοσμό μας.

Με δυο-τρεις εκπομπές υψηλής θεαματικότητας, νεαρά παιδιά μπαίνουν στο σπίτι εκατομμυρίων πολιτών, την άλλη ημέρα σχολιάζονται ενδελεχώς στα πρωινάδικα και έτσι αποκτούν εκατοντάδες χιλιάδες ακολούθους. Δεν είναι τυχαία αυτή η λέξη. Το εφήμερο είδωλο, που ήρθε από το πουθενά, πάει μπροστά και οι θαυμαστές το ακολουθούν.

Κύριο χαρακτηριστικό αυτού του σκηνικού είναι η υπερβολή, που τις περισσότερες φορές είναι προμελετημένη, και η φασαρία. Ο θόρυβος. Το παν είναι η δημοσιότητα, ακόμη και η αρνητική.

Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, φωνακλάδες και θορυβοποιοί υπάρχουν σε όλους τους χώρους, αλλά αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.  

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή