H χάρη της Αλεξανδρούπολης έφτασε έως και τη σύνοδο του G20 για το κλίμα. Προφανώς και δεν τη μετέφερε εκεί ο Ερντογάν ένεκα περιβαλλοντικών ευαισθησιών –πού χρόνος για τέτοια–, αλλά για να γκρινιάξει στον Μπάιντεν για την ίδρυση εκεί αμερικανικής στρατιωτικής βάσης, η οποία, όπως φέρεται να του τόνισε, «ενοχλεί εμάς και τον λαό μας». Ετσι τουλάχιστον είπε στο αεροπλάνο της επιστροφής στους δημοσιογράφους που τον ρώτησαν για τη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο στο περιθώριο της συνόδου. Γιατί όμως ενοχλεί τόσο πολύ τον ίδιο «και τον λαό του» η αμερικανική στρατιωτική αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης, διά της προσφάτως υπογραφείσας συμφωνίας; Κατ’ αρχάς, τουρκική μουρμούρα για την επιλογή από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ της ακριτικής ελληνικής πόλης για στρατιωτικές διευκολύνσεις καταγράφεται στα ελεγχόμενα από τον Ερντογάν ΜΜΕ, κάθε φορά που καταφθάνουν στο λιμάνι αμερικανικά στρατεύματα και οπλισμός με προορισμό τις χώρες που γειτνιάζουν με τη «θερμή ζώνη» από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα. Τώρα, στη Ρώμη, απλώς εκδηλώθηκε και από τα πλέον επίσημα χείλη. Μπαίνει, έτσι, και στην ατζέντα των αμερικανοτουρκικών συζητήσεων.
Η Αλεξανδρούπολη «πονάει» τον Ερντογάν, γιατί θα έχει ένα αμερικανικό στρατιωτικό ορμητήριο στον «σβέρκο» του, λίγα μόλις μίλια από τα Δαρδανέλλια, διά του οποίου οι δυτικοί θα μπορούν, εάν χρειαστεί, να ελέγξουν την έξοδο προς τη Μεσόγειο και την είσοδο στον Βόσπορο και στη Μαύρη Θάλασσα του τουρκικού και του ρωσικού πολεμικού στόλου σε συνθήκες κρίσης.
Αποδυναμώνει ως γεωπολιτικό εργαλείο στα χέρια του και τα Στενά του Βοσπόρου, αφού οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους θα μπορούν, σε περίπτωση που η Τουρκία, παραβιάζοντας τη συνθήκη του Μοντρέ, φράξει τη διώρυγα, να χρησιμοποιήσουν ως ασφαλή δίαυλο για τη μεταφορά στρατευμάτων, οπλισμού και εφοδίων το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και διά των συνδυασμένων μεταφορών (αυτοκινητόδρομος, σιδηρόδρομος) να φτάσουν στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας.
Η Αλεξανδρούπολη στρατιωτικά εντάσσεται σε έναν ευρύτερο αμερικανικό σχεδιασμό απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα (έτσι τη θεωρούν), με αλυσίδα βάσεων στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία και παραπάνω, έως και την Κρήτη στον Νότο, μετατρέπεται σε «Σούδα του Βορρά» που θα επιτηρεί το βόρειο Αιγαίο και τον Ελλήσποντο και θα υποστηρίζει τα αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα (φυσικό αέριο κ.λπ.) στη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Ολα αυτά βεβαίως υπό την προϋπόθεση ότι το προς πώληση λιμάνι της θα πάει σε αμερικανικά χέρια και δεν θα επιβεβαιωθούν οι ψίθυροι που διακινούνται ενόψει του διαγωνισμού, στον κόσμο των ενδιαφερομένων, ότι μπορεί και να αλλάξει «ρότα» μέσω Θεσσαλονίκης.