Λες είμαι πολίτης της Ευρώπης. Υποτίθεται ότι κουβαλάς μέσα σου το ιστορικό κεφάλαιο. Αρχαία Ελλάδα, Ρώμη, Καρλομάγνος, Αναγέννηση, Κολόμβος, Λούθηρος, Ναυμαχία της Ναυπάκτου, Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση, Βατερλώ, Πρώτος και Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, υπαρξισμός, Κριστιάν Ντιορ, Κάρναμπι Στριτ και Μπιτλς, Ε.E., Θάτσερ, Μέρκελ. Περνάς εξετάσεις ευρωπαϊκού τρόπου ζωής – υπάρχει και αρμόδιος επίτροπος, ο συμπατριώτης μας κύριος Σχοινάς. Παίρνεις καλό βαθμό αν τ’ απαριθμήσεις όλ’ αυτά, όμως δεν παίρνεις άριστα. Εχεις παραλείψει τη «χιτζάμπ». Αναμενόμενο από κάποιαν άποψη. Η «χιτζάμπ» δεν ήταν στη «διδακτέα ύλη». Την ανέφερε και την περιέγραφε το Κοράνι. Μπορεί να ακούγεται εξωτική η «χιτζάμπ», όμως δεν είναι. Για εμένα τουλάχιστον. Τη βλέπω κάθε μέρα μόλις βγω στον δρόμο, στην περιοχή της πλατείας Βικτωρίας. Μην ανησυχείτε. Δεν είναι τίποτε φοβερό. Είναι η περίφημη μαντίλα που φορούν οι μουσουλμάνες. Καλύπτει τα μαλλιά τους και τους ώμους τους. Δηλώνει τη θρησκευτική τους πίστη, δηλώνει την πολιτισμική τους ταυτότητα. Μπορεί να θέλουν να συνυπάρξουν με τα κορίτσια του Οικονομικού Πανεπιστημίου που κατακλύζουν κάθε μεσημέρι τα καφέ της περιοχής με τους γυμνούς κοιλιακούς τους, όμως αυτές είναι διαφορετικές. Και το διαφορετικό δεν αρκεί να το σέβεσαι. Αν είσαι γνήσιος Ευρωπαίος οφείλεις να το τιμάς. Να υποκλιθείς στην πολιτισμική του αξία.
Ως εκ τούτου το Συμβούλιο της Ευρώπης ανέλαβε την πρωτοβουλία να εκπολιτίσει τους Ευρωπαίους πολίτες προβάλλοντας την αξία της μαντίλας. Το βίντεο μάς δείχνει ένα γυναικείο πρόσωπο το οποίο το διατρέχει μια γραμμή η οποία, μετακινούμενη, μετατρέπεται σε μαντίλα. Εμφανίζονται κι άλλα πρόσωπα. Επεται το συμπέρασμα: «Χιτζάμπ σημαίνει ελευθερία». Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το σλόγκαν είναι ακόμη πιο καθαρό: «Joy is hijab». Θα μου πείτε ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι η πολιτική εκδοχή της Γιουροβίζιον. Ομως την καμπάνια για την αξία της μαντίλας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό τη συγχρηματοδότησε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα. Αλήθεια πιστεύουν κάποιοι ότι η μουσουλμανική μαντίλα σημαίνει ελευθερία; Κι αν το πιστεύουν έντιμα και χωρίς δεύτερες ή τρίτες κουτοπόνηρες σκέψεις δεν μπορώ να μην οδηγηθώ στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με πολιτισμική ανοσοκαταστολή. Μηδέν αντισώματα. Και δεν μιλάω μόνο για τη 13χρονη που βλέπει την ελευθερία της συμμαθήτριάς της ενώ αυτή είναι υποχρεωμένη να φοράει μαντίλα. Για τη 18χρονη που έχει ενταχθεί στη δυτική κοινωνία, έχει δικαίωμα ψήφου, όμως δεν αφήνει τη μαντίλα της, την ταυτότητά της.
Η Ευρώπη είναι η Γηραιά Ηπειρος. Δεν έχω αντίρρηση. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι κουρασμένος. Μας το λέει κάθε μέρα, απ’ τα μεγάλα πανεπιστήμια ώς τους δρόμους του έκτου διαμερίσματος στην Αθήνα. Δέχεται επιθέσεις, διότι η Ιστορία δεν ανέχεται τα κενά, όπως η φύση. Πολλοί συγκρίνουν τις σημερινές εισβολές των πληθυσμών του Τρίτου Κόσμου με τις βαρβαρικές εισβολές που οδήγησαν στην κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ανιστόρητη σύγκριση, ακόμη κι αν παρακάμψεις τις προφανείς διαφορές της ιστορικής συγκυρίας. Ο Αλάριχος και οι Γότθοι του δεν αμφισβήτησαν τον πολιτισμό της εξουθενωμένης Ρώμης. Είχε εκχριστιανιστεί και ζητούσε να αναγνωρίσουν την στρατιωτική του αξία. Καμία σχέση με τον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό του σημερινού Ισλάμ που απαιτεί από την Ευρώπη υποταγή στον νόμο της μαντίλας.
Κινδυνεύει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός επειδή οι μουσουλμάνες μετανάστριες επιμένουν να φορούν μαντίλα; Οχι βέβαια. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός κινδυνεύει όταν τις αναγορεύει σε πρότυπο ελευθερίας. Οταν, ενώ καταδικάζει κάθε δήλωση ευρωπαϊκής ταυτότητας, εθνική, γλωσσική, θρησκευτική, αναγορεύει σε πρότυπο ελευθερίας τη δήλωση της μουσουλμανικής ταυτότητας. Τι άλλο είναι η χιτζάμπ;
Και σε όσους προαναγγέλλουν έναν νέο Μεσαίωνα, ας θυμίσω ότι ο ιστορικός Μεσαίωνας διάβαζε Αριστοτέλη. Ο δικός μας δεν ξέρω τι διαβάζει. Ισως τον νέο Αριστοτέλη, την καθημερινή αρθρογραφία της πολιτικής ορθότητας, η οποία, αν μη τι άλλο, σε καθησυχάζει. «Μην ανησυχείς με τη μαντίλα. Κοπέλες που θέλουν να εκφραστούν ελεύθερα είναι. Κι εσύ Ευρωπαίος είσαι. Υπέρ της ελεύθερης έκφρασης είσαι». Ευτυχώς, γιατί είχα μια ανησυχία.