Πολλές φορές ζητάμε από κάποιους ανθρώπους να δώσουν παραπάνω πράγματα από αυτά που μπορούν. Εχουμε την απαίτηση να γίνουν υπερήρωες για να εκπληρώσουν μιαν αποστολή που, εκ του κοινωνικού ρόλου τους, δεν την έχουν αναλάβει. Αναφέρομαι στους καθηγητές των ΑΕΙ που προπηλακίζονται από ομάδες τραμπούκων και δεν καταγγέλλουν το γεγονός ή το κάνουν με καθυστέρηση.
Αν η δράση των τραμπούκων ακυρώνει την κατάκτηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας, η αντιμετώπιση του φαινομένου δεν είναι δουλειά των καθηγητών, είναι δουλειά της πολιτείας.
Προχθές συναντήθηκα με καθηγητή του ΑΠΘ, ο οποίος μου είπε τα εξής: «Εμάς οι τραμπούκοι μπορούν να μας βρουν όποια στιγμή θέλουν, όπου θέλουν. Στο γραφείο, στο αμφιθέατρο, στο γκαράζ, στον δρόμο, ακόμα κι έξω από το σπίτι μας. Μπορεί να καταστρέψουν το αυτοκίνητό μας. Εμείς σπουδάσαμε όχι για να κυνηγάμε αυτούς τους ταραχοποιούς, αλλά για να βγάζουμε από τα πανεπιστήμια καλούς επιστήμονες. Και αν η δράση αυτών των τραμπούκων ακυρώνει την κατάκτηση, τριών γενιών, της ακαδημαϊκής ελευθερίας, η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου δεν είναι δική μας δουλειά. Είναι δουλειά της πολιτείας. Ο τρόπος της αντιμετώπισης είναι δικό της πρόβλημα. Ας σταματήσετε να μας φορτώνετε ευθύνες που δεν τις έχουμε, γιατί δεν είμαστε Μπάτμαν. Είμαστε κανονικοί άνθρωποι που φοβούνται όταν τους απειλούν 30 ή 40 κουκουλοφόροι. Και σε παρακαλώ, γράψ’ τα όπως σου τα είπα».
Καλέ μου φίλε, τα έγραψα όπως μου τα είπες. Το πρόβλημα βρίσκεται στο «διά ταύτα». Στο τι θα πρέπει να πράξει η πολιτεία, και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, όπως δείχνει μια τριακονταετής πορεία προπηλακισμών, βανδαλισμών, ξυλοδαρμών.
Ελπίζω η κυβέρνηση με την εμφάνιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας να έχει επεξεργασμένο και το plan b. Γιατί είναι σίγουρο ότι με το «καλημέρα», 50 κρανοφόροι – ροπαλοφόροι τραμπούκοι θα επιτεθούν σε μια περίπολο αστυνομικών. Το επόμενο βήμα της κυβέρνησης ποιο θα είναι; Θα αποσύρει τους αστυνομικούς από τα ΑΕΙ για να μη γίνουν τα εύκολα θύματα των τραμπούκων ή θα ενισχύσει την παρουσία τους; Στην πρώτη περίπτωση εγγράφει μια πολιτική ήττα, στη δεύτερη περίπτωση κάνει άλμα στο κενό, καθώς θα κατηγορηθεί για αστυνομοκρατία και ενδεχομένως να προκαλέσει συσπείρωση ετερόκλητων δυνάμεων. Ενα είναι σίγουρο: ανώδυνη λύση δεν υπάρχει.