Σύμφωνα με το κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα, όταν ο Ερντογάν φύγει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από το πολιτικό προσκήνιο της Τουρκίας, θα διευθετηθούν με κάποιον (μαγικό προφανώς) τρόπο όλα τα προβλήματα με τη γειτονική χώρα. Στο συγκεκριμένο συμπέρασμα οδηγεί η εμφανής ικανοποίηση που νιώθουν δημοσιογράφοι και μίντια αναφέροντας δυσοίωνες εκτιμήσεις για τη σταθερότητα του καθεστώτος του, φήμες περί της υγείας του, αλλά και ερμηνεύοντας ελληνοκεντρικά δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Τούρκος πρόεδρος στο εσωτερικό ή το εξωτερικό.
Αγνωστο –και αδιάφορο– αν το κλίμα αυτό καλλιεργείται και τροφοδοτείται στην Αθήνα από αξιωματούχους ή αν το ενισχύουν με δική τους πρωτοβουλία δημοσιογράφοι και μίντια που «πουλάνε»… πατριωτισμό για να μην υστερήσουν απέναντι σε ανταγωνιστές. Η ουσία είναι ότι πρόκειται για διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Οι θέσεις της Αγκυρας στην Κύπρο και στο Αιγαίο δεν διαμορφώθηκαν επί Ερντογάν. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Τουρκία επιζητεί τη διχοτόμηση της Κύπρου και από τότε η επιθετική ατζέντα της περιελάμβανε τα όρια των χωρικών υδάτων των ελληνικών νησιών, την άρνηση της υφαλοκρηπίδας τους, την καταγγελία της ενίσχυσης της άμυνάς τους και άλλα συναφή.
Οσοι έχουν ασχοληθεί κάπως επιμελώς με τα ελληνοτουρκικά γνωρίζουν πολύ καλά τις τουρκικές επιδιώξεις εδώ και 60-65 χρόνια. Για όσους νομίζουν ότι τα παραπάνω ανακινήθηκαν από τον Ερντογάν, η ανάγνωση του βιβλίου του Αλέξη Παπαχελά «Ενα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974» θα τους συνεφέρει και κυρίως θα επαναφέρει στη μνήμη με αδιάσειστα πειστήρια την ιστορική καταστροφή που προκάλεσαν οι πανάθλιοι χουνταίοι στην Ελλάδα. Τη δική τους βλακώδη ανικανότητα εκμεταλλεύτηκε το 1974 ο «μετριοπαθής» Τούρκος πρωθυπουργός, Μπουλέντ Ετζεβίτ –δημοκράτης, ποιητής και κοσμοπολίτης κατά τα άλλα– για να εισβάλει στην Κύπρο με όλες τις γνωστές συνέπειες!
Αυτό που έχει κάνει ο Ερντογάν είναι να ενσωματώσει τις τουρκικές αξιώσεις εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου στο ενιαίο δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», προσθέτοντας την επιδίωξη της τουρκικής κυριαρχίας σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο. Ταυτόχρονα ανέμειξε τον ισλαμισμό με τον εθνικισμό, ώστε το λεγόμενο «βαθύ κράτος» να έχει τη στήριξη ολόκληρης της τουρκικής κοινωνίας και ταυτόχρονα να την εκφράζει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Με αυτή την έννοια δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η απώλεια της εξουσίας από τον Ερντογάν θα σηματοδοτήσει αυτόματα ύφεση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Επισημαίνεται ότι οι ηγέτες της τουρκικής αντιπολίτευσης συχνά πλειοδοτούν σε επιθετικότητα απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο. Δεν αποκλείεται ο όποιος διάδοχος του Ερντογάν να επιδείξει ακόμη μεγαλύτερο μέγεθος… εθνοπατριωτισμού. Αν στο εσωτερικό της χώρας του δείξει μεγαλύτερη δημοκρατικότητα, βάλει φρένο στον εξισλαμισμό και προσαρμόσει τη γενικότερη εξωτερική πολιτική της Τουρκίας με εκείνη της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ, δεν θα του κοστίζει ιδιαίτερα η όξυνση της επιθετικότητας απέναντι στην Ελλάδα. Εκτός και αν τον προλάβει ο Ερντογάν, πριν φτάσουν τα «Rafale» και οι φρεγάτες…