Είναι αδιανόητη η γενική αδιαφορία για το μακελειό που συντελείται στη χώρα μας αυτές τις ημέρες. Υπάρχουν, βεβαίως, πολλές εξηγήσεις για τον υψηλό αριθμό κρουσμάτων, θανάτων και «διασωληνώσεων» (η φρικτή πραγματικότητα με την οποία έχουμε εξοικειωθεί). Το ανεπαρκές ποσοστό εμβολιασμού, οι ελλιπείς έλεγχοι, οι επικίνδυνες συμπεριφορές κάποιων πολιτών, ο συνωστισμός σε μέσα μαζικής μεταφοράς, καθώς και σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους, συμβάλλουν στην επιδείνωση της κατάστασης. Παρόμοια προβλήματα παρατηρούνται σε πολλές χώρες, και η Ελλάδα δεν είναι ούτε μόνη ούτε η χειρότερη στην Ευρωπαϊκή Ενωση – βρίσκεται 4% πίσω από τον μέσο όρο στην Ε.Ε. στο ποσοστό εμβολιασμένου πληθυσμού. Από μόνα τους, τα «συστατικά» του προβλήματος δεν εξηγούν γιατί δεν εμβολιάζονται περισσότεροι Ελληνες, γιατί υπάρχουν επικίνδυνες συμπεριφορές πολιτών και τόσες ελλείψεις στις υπηρεσίες, γιατί δεν συγκινείται περισσότερο η κοινωνία από τόσους θανάτους καθημερινώς.
Σημαντικός παράγοντας στη γενική αδιαφορία είναι η απόσταση που θέλει ο καθένας να βάλει μεταξύ εαυτού και του κινδύνου, να αγνοήσει την απειλή για να αισθάνεται ήσυχος. Ισως γι’ αυτόν τον λόγο να υπάρχει μια μάλλον ασυνείδητη σύμπραξη αρχών, πολιτικών και μέσων ενημέρωσης να αποκρύψουν τη σκληρή πραγματικότητα. Ολοι μιλάμε για αριθμούς, όχι για πρόσωπα, ούτε για τις αθεράπευτες πληγές που ο κάθε θάνατος αφήνει στους αγαπημένους και στην κοινωνία. Αν αυτοί που ασθενούν και πεθαίνουν δεν είναι του άμεσου κύκλου μας, οι υπόλοιποι δεν έχουμε εικόνα του μεγέθους κάθε απώλειας. Αυτό δεν είναι προϊόν συνωμοσίας. Η κυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί μια επικίνδυνη κατάσταση, καθώς ο αριθμός των εμβολιασμένων είναι χαμηλότερος απ’ ό,τι προβλεπόταν. Είναι υποχρεωμένη να φέρει σε ισορροπία τις ανάγκες της δημόσιας υγείας με τη λειτουργία της οικονομίας, χωρίς να παραβιάζει δικαιώματα των πολιτών. Υπογραμμίζοντας τις απώλειες θα δυσκόλευε το έργο της. Από την άλλη, η κριτική της αντιπολίτευσης εστιάζεται στην απαίτηση για νέες προσλήψεις και περισσότερες θέσεις σε ΜΕΘ, και λιγότερο στην ανάγκη να εμβολιαστούν περισσότεροι αρνητές ώστε να φθάνουν λιγότεροι ασθενείς στα νοσοκομεία. Τα μέσα ενημέρωσης, πέρα απ’ ό,τι πρεσβεύουν στη διαχείριση της πανδημίας, γνωρίζουν ότι η πολλή έμφαση στην ασθένεια και στον θάνατο «διώχνει» και τη λιγοστή διαφήμιση που υπάρχει στην αγορά.
Αλλος σημαντικός λόγος της παράξενης σιωπής είναι ότι η υπόθεση του εμβολιασμού αποτελεί άλλον ένα διχασμό σε μια κουρασμένη κοινωνία. Οι εμβολιασμένοι, που συνήθως τηρούν και άλλα μέτρα προστασίας, χάνουν την υπομονή τους με τους αρνητές, ενώ οι δεύτεροι γίνονται επιθετικοί στην υπεράσπιση του δικαιώματός τους στην άρνηση, κάτι στο οποίο θα βρουν στήριξη και από άλλες ομάδες. Γι’ αυτό δεν κάνουν πίσω. Η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση αναζητούν τρόπους να διαχειριστούν τον θυμό και των δύο πλευρών. Ετσι, δεν θα τολμήσουν να προτείνουν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό σε περισσότερες ομάδες. Ισως η σιωπή την ώρα της σφαγής είναι η ομολογία ότι ο μεγαλύτερός μας φόβος είναι να δείξουμε τον φόβο μας.