Βελτιώθηκε η κίνηση των οχημάτων με την επιστροφή της εφαρμογής του δακτυλίου; Και ναι, και όχι. Ναι, αν κινείσαι εντός δακτυλίου, σίγουρα όχι αν κινείσαι περιμετρικά του, όπως λόγου χάριν στον μαρτυρικό Κηφισό. Φυσικά το ενδεχόμενο η ζωή σου να γίνει κόλαση από τη μια στιγμή στην άλλη στους δρόμους της Αθήνας ελλοχεύει κάθε λεπτό της ώρας: την περασμένη Πέμπτη το απόγευμα η Τροχαία είχε διακόψει την κίνηση στη λεωφόρο Συγγρού (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κυκλοφορία) επειδή «είχε συγκέντρωση το ΠΑΜΕ». Το πρωί της Παρασκευής μια συνάδελφος έφτυσε το γάλα της μάνας της για να φτάσει στο γραφείο επειδή συμβασιούχοι πυροσβέστες διαμαρτύρονταν στη λεωφόρο Κηφισίας – ακολούθησαν τα γνωστά επεισόδια. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο αδελφός μου ανέβαζε φωτογραφίες στο Facebook από την μπλοκαρισμένη Αττική Οδό· έναν θεωρητικά ελεύθερο αυτοκινητόδρομο για τον οποίο πληρώνεις διόδια.
Αυτή είναι η ζωή στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2021, χωρίς περιττές ωραιοποιήσεις. Τα έργα στο Δέλτα Φαλήρου σέρνονται για χρόνια και η Περιφέρεια Αττικής σφυρίζει αδιάφορα· για να μην αναφερθούμε στην πραγματικά ακατανόητη καθυστέρηση στη δημοπράτηση της δεύτερης φάσης· αλήθεια, τι περιμένουν οι άνθρωποι;
Αυτή είναι η μία όψη της κατάστασης. Η δεύτερη έχει να κάνει με τη διαχείριση της καθημερινότητας έχοντας ήδη στις πλάτες μας περισσότερους από 18 μήνες πανδημίας. Η σημαντική υποχώρηση των δεικτών τηλεργασίας τόσο στο Δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα μάς λένε ότι η εμπειρία των δύο lockdown δεν μας έμαθε όσα πιστεύαμε ότι θα μας μάθει. Οι περισσότεροι επέστρεψαν στη γνώριμη κόλαση της προηγούμενης περιόδου: στο τελετουργικό πήγαινε-έλα από το «γραφείο» χωρίς, όπως φαίνεται, οι περισσότερες εταιρείες να εξετάζουν τη σχέση οφέλους – κόστους για τις επιχειρήσεις, τους υπαλλήλους τους και το περιβάλλον. Μιλάμε πολύ για την κλιματική αλλαγή (και πολύ καλά κάνουμε) αλλά δεν αρχίζουμε από το βασικό και το πιο εύκολο: περιορίζοντας το άχρηστο commuting που σε περιόδους υγειονομικής κρίσης διοχετεύεται υποχρεωτικά στο Ι.Χ. Μου κάνει εντύπωση που δεν ακούγεται τίποτα για ενίσχυση της εργασίας από το σπίτι αυτές τις μέρες ως επιπλέον μέτρο για την ανάσχεση της νέας έξαρσης των κρουσμάτων. Λέγαμε τον Μάιο του 2020, βγαίνοντας από το πρώτο (και μοναδικό «κανονικό») lockdown ότι όλο και κάτι θα αλλάξουμε στη ζωή μας ύστερα από μια τόσο δυνατή συλλογική εμπειρία. Η εικόνα από το παράθυρο του γραφείου μου με διαψεύδει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.