ΟΓιώργος Παπανδρέου δεν είναι αντιπαθής. Σχεδόν εβδομηντάρης, καλογυμνασμένος και ευκίνητος, δεν έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του. Δεν είναι μορφωμένος. Το μυαλό του κατέχεται από ιδέες και αντιλήψεις αβαθείς. Οταν τον ακούω να μιλάει, αναρωτιέμαι τι θα απαντούσε στην ερώτηση: «Ποιο βιβλίο διαβάσατε τον τελευταίο χρόνο;». Δεν μπορεί να απαλλαγεί από το ύφος της πριγκιπικής ανωτερότητας. Τον ακούς και θέλεις να ζητήσεις το «πόθεν έσχες» του ύφους του. Δεν είδα τη συνέντευξή του στον Γιάννη Πρετεντέρη. Διάβασα όμως ότι πολλές φορές αναφέρθηκε στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο. Οπως ο Ιούλιος Καίσαρ. Είναι θέμα ύφους θα μου πείτε. Μόνον που το ύφος απαιτεί λεπτή χρήση της γλώσσας. Κι ας μην έχεις κατακτήσει τη Γαλατία. Και δεν είναι η περίπτωσή του. Μάλλον τον αδίκησε η οικογένειά του. Τον προόριζαν να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα, αλλά δεν φρόντισαν να του μάθουν τη γλώσσα της.
Ο Γιώργος Παπανδρέου θέλει να αναλάβει τις τύχες της Κεντροαριστεράς. Πολιτικός χώρος αναγκαίος για την υγεία της δημοκρατίας μας. Σε αυτό όλοι συμφωνούν, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης. Ας δεχτούμε ότι ξέρει τι θέλει να κάνει και έχει πολλά να κάνει. Υπόθεση εργασίας. Τι είναι όμως αυτό που νομιμοποιεί την υπόθεση; Το 2009 κέρδισε τις εκλογές με ένα συντριπτικό ποσοστό – ήταν η δική του κατάκτηση της Γαλατίας. Μερικούς μήνες μετά έλεγε στους Ελληνες από το Καστελλόριζο ότι η χώρα είχε πτωχεύσει και ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του δεν είχαν άλλη λύση. Αφού μετέθεσε την ευθύνη στους ψηφοφόρους του, αποκαλώντας τους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα φοροφυγάδες, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο. Μια συνθήκη που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει, με αποτέλεσμα η κυβέρνησή του να καταρρεύσει, κινδυνεύοντας να συμπαρασύρει την ευρωπαϊκή ένταξη της Ελλάδας και τον κοινοβουλευτισμό.
Το ερώτημα δεν είναι τι ζητούν οι Ελληνες από τον Γιώργο Παπανδρέου; Δεν νομίζω ότι ζητούν κάτι. Τόσα χρόνια που δεν μας απασχολούσε δεν μας έλειψε. Απόδειξη το καχεκτικό ποσοστό του κόμματός του στις εκλογές. Χαμηλότερα και από τον Βαρουφάκη. Το ερώτημα είναι τι ζητάει ο Γιώργος Παπανδρέου από τους Ελληνες; Να αναγνωρίσουν τα κληρονομικά του δικαιώματα στον πολιτικό χώρο που κατάφερε να συρρικνώσει; Ας πούμε ότι αυτό είναι μέρος του προβλήματος. Το «όλον» είναι η αξιολόγηση. Κι αυτήν αρνείται να αποδεχθεί με την υποψηφιότητά του. Εχει αποτύχει ως ηγέτης, έχει καταδικάσει την παράταξή του στο περιθώριο, και κοιτάει αλλού. Πού; Κάπου στο νεφέλωμα του σοσιαλισμού, εξίσου θολό με τα ελληνικά του. Ομως δεν το βάζει κάτω. Γεννήθηκε ηγέτης και θέλει να παραμείνει ηγέτης. Είσαι ό,τι δηλώσεις, είχε πει και ο σοφός Τσαρούχης.