Η Δύση, και ιδιαίτερα η Ευρώπη, βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα δίλημμα. Εχει απέναντί της σκληρούς παίκτες, οι οποίοι απειλούν και εκβιάζουν. Δεν τους ενδιαφέρει διόλου τι προβλέπει η χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή ποιους κανόνες δικαίου παραβιάζουν. Εκλογές πραγματικές δεν έχουν για να φοβούνται για την πολιτική τους επιβίωση, ούτε Κοινοβούλια ή μειοψηφικούς κυβερνητικούς συμμάχους.
Είτε πρόκειται για τον Ερντογάν είτε για τον Λουκασένκο, το παιχνίδι είναι πολύ σκληρό. Εργαλειοποιούν με τον ίδιο τρόπο τα θύματα μιας ανθρωπιστικής κρίσης για να κερδίσουν οικονομικά ή πολιτικά οφέλη. Ξέρουν ότι προκαλούν τον τρόμο σε Δυτικούς ηγέτες, οι οποίοι σκέπτονται μόνο τις επόμενες δημοτικές ή εθνικές εκλογές τους. Το φάντασμα της προσφυγικής/μεταναστευτικής κρίσης, που κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα επιστρέψει, είναι παρόν παντού στο ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο. Για τους ισχυρούς και αδίστακτους ηγέτες της «άλλης όχθης», η τελική έκβαση της παρτίδας μόνο καλή μπορεί να είναι. Είναι πολύ πιθανό να εισπράξουν «λύτρα» και πολιτική ανοχή σε όλα τα μέτωπα. Οπως έκανε επιτυχημένα ο Τούρκος πρόεδρος στη διαπραγμάτευση με τη Γερμανία. Αν πάλι δεν συμβεί κάτι τέτοιο, ξέρουν καλά ότι οι δυτικές δημοκρατίες δεν θα αντέξουν μια νέα κρίση, θα αποσταθεροποιηθούν πολιτικά και κοινωνικά. Ο,τι καλύτερο δηλαδή για ηγέτες που μισούν τη Δύση, ό,τι εκπροσωπεί και το πώς τους κουνάει το δάχτυλο.
Για όλους αυτούς τους λόγους είναι σημαντικό η Ευρώπη να ξυπνήσει και να συμπεριφερθεί σαν μεγάλο παιδί. Ενωμένη, με πολιτική βούληση για την προστασία των συνόρων της και δίνοντας ένα μήνυμα ότι εδώ οι εκβιασμοί δεν περνάνε. Ακολουθώντας ίσως το, σκληρό χωρίς αμφιβολία, «παράδειγμα του Εβρου». Τα «κακά παιδιά» μόνο έτσι καταλαβαίνουν και αντιλαμβάνονται ότι ναι, υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Ακόμη και για τους «φλώρους» της Δύσης.