Τριπλασιάστηκαν οι εμβολιασμοί, όχι μόνον η λεγόμενη αναμνηστική αλλά και η πρώτη δόση. Να και ένα θετικό νέο μέσα στη γενική ανησυχία – την αγωνία, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς.
Γιατί έγινε αυτό; Πώς και δηλώθηκαν οι τριπλάσιες αιτήσεις για την πρώτη δόση, δηλαδή από ανεμβολίαστους; Παρά τα πολύ χλιαρά μέτρα της κυβέρνησης (έως τώρα τουλάχιστον), υπήρξε ένας τομέας που πράγματι δόθηκε μια κάποια έμφαση: εφαρμόστηκε ένα ασφυκτικό «πρέσινγκ» στους ανεμβολίαστους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνον να δυσκολεύονται στην καθημερινότητά τους αλλά τα συνεχή rapid test να τους είναι και κοστοβόρα.
Ουσιαστικά, το τελευταίο σκέλος είναι που βαραίνει. Βάλε τον Ελληνα να πληρώσει και οποιοσδήποτε φόβος ή φοβία, κυρίως οποιαδήποτε ιδεολογική εμμονή (ακόμα και συνωμοσιολαγνεία) θα πάει περίπατο. Τόσο αντέχει.
Φυσικά, υπάρχουν ακόμα αυτοί που επιμένουν. Που «αντιστέκονται». Χαρακτηριστικό παράδειγμα (αν και καταφανώς ακραίο) η περίπτωση 55χρονου εστιάτορα από τον Αλμυρό Βόλου, ο οποίος ήταν αρνητής όχι μόνον του εμβολίου αλλά και του ίδιου του ιού. Προσβλήθηκε από τον… ανύπαρκτο ιό και παρά τις ιατρικές οδηγίες, αρνήθηκε να διασωληνωθεί (υπέγραψε και σχετική δήλωση), με αποτέλεσμα να καταλήξει. Η είδηση προκαλεί απέραντη θλίψη.
Πέρα από την ανθρώπινη πτυχή της υπόθεσης, η θλίψη προκύπτει από αυτή τη γενική, ισοπεδωτική μηδενιστική διάθεση ορισμένων συμπολιτών μας, οι οποίοι μοιάζουν να θέλουν να συμπεριφερθούν σαν καμικάζι ή σαν τζιχαντιστές που ανατινάζονται στον αέρα. Δεν παίρνουν άλλο κόσμο μαζί τους – εκτός κι αν κολλήσουν κάμποσους με τον ιό και θέσουν άλλες ζωές σε κίνδυνο. Οπως και να ‘χει, αυτή η φοβερή απαξίωση των αρνητών απέναντι στη ζωή γενικά είναι εξοργιστική (διότι θέτουν τις ζωές όλων σε κίνδυνο) και την ίδια στιγμή αποκαρδιωτική (διότι στρέφονται κατά της ζωής).
Θυμάμαι τον Ιανουάριο του 1993 στην Τρίπολη, στη βασική εκπαίδευση της Αεροπορίας, τις πρώτες ημέρες μας είχαν ταράξει στα εμβόλια. Κάθε δύο ημέρες την πρώτη εβδομάδα κάναμε και από ένα. Κανένας δεν έπαθε ποτέ τίποτα. Και δεν θυμάμαι κανέναν, μα κανέναν, να αντιδρά, να «αντιστέκεται», να διαμαρτύρεται. Ο εμβολιασμός θεωρούνταν αυτονόητος. Οταν κάποτε λήξει με το καλό αυτή η περιπέτεια, καλό θα ήταν να δούμε πώς αναδύθηκε το γενικό (και διεθνές) αντιεμβολιαστικό πνεύμα, πώς το αυτονόητο έγινε ζητούμενο, πώς η επιστήμη δαιμονοποιήθηκε.
Ο,τι δεν μπόρεσε η κυβέρνηση να πετύχει με την πειθώ πάντως, το πέτυχε ακόμα μία φορά με ένα αυστηρό μέτρο – πειθαρχικό, στην ουσία. Αν είχε νωρίτερα τοποθετηθεί ανάλογα και στον υποχρεωτικό εμβολιασμό των σχετικών επαγγελμάτων, θα είχε επίσης αποτελέσματα. Αλλά εκεί έκανε πίσω και προτίμησε (έστω και με καθυστέρηση) την οριζόντια πειθαρχική – τιμωρητική συνθήκη, η οποία πιάνει τόπο. Εδώ ισχύει το γνωστό παραδοσιακό: και ο άγιος φοβέρα θέλει…