Τα προγράμματα σπουδών αλλάζουν, δημιουργούνται κέντρα δεξιοτήτων, παρουσιάζονται αλλαγές επί αλλαγών στο σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι ορισμένες από τις μεταρρυθμίσεις που υλοποιεί η νυν ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, προσθέτοντας το στίγμα της στην πινακοθήκη των αλλαγών που έχουν ψηφίσει όλοι οι υπουργοί Παιδείας επί δεκαετίες. Ωστόσο, αναρωτιέμαι εάν πραγματικά μπορεί να υπάρξει η μεταρρυθμιστική τομή η οποία να «ξεκλειδώνει» την κρίσιμη σχέση των γονιών με τους εκπαιδευτικούς για τη λειτουργία του σχολείου και την πρόοδο των παιδιών.
Στα τέλη Σεπτεμβρίου, σε δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης, δασκάλα της Ε΄ τάξης, στην ενημέρωση των γονέων, τόνισε ότι τα παιδιά δεν παρακολουθούν ούτε συμμετέχουν στο μάθημα διότι φαίνεται πως δεν έχουν συμπληρώσει τις απαιτούμενες ώρες ύπνου. Το πρόβλημα συνδέεται ευθέως με τη χρήση του κινητού τηλεφώνου, η οποία έχει αποδειχθεί ότι δημιουργεί εθισμό. Οι γονείς συμφώνησαν αλλά ουσιαστικά αγνόησαν την υπόδειξη της εκπαιδευτικού, η οποία συνεχίζει να επισημαίνει το πρόβλημα. Ποιος θα τους πείσει ότι η ανοιχτή οθόνη προκαλεί νευρικότητα και ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι καταστροφικά για την κοινωνικοποίηση και την πολιτική ωρίμανση των παιδιών (και όχι μόνο);
Χθες, σε ενημέρωση του συμβούλου παιδαγωγικής ευθύνης των καθηγητών σε λύκειο του Δήμου Φιλοθέης – Ψυχικού για τον χειρισμό των προβλημάτων των παιδιών τα οποία ξεκινούν από την οικογένεια και αποτυπώνονται στο σχολείο, ο σύμβουλος παρότρυνε τους εκπαιδευτικούς να επιχειρήσουν να φέρουν κοντά στο σχολείο τους γονείς και τους πρότεινε να τους εκπαιδεύσουν σε δεξιότητες της καθημερινής ζωής, όπως η ζαχαροπλαστική. Το θέμα ετέθη στην κουβέντα διότι στη σχολική μονάδα υπάρχουν πολλά παιδιά με προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον. Οι εκπαιδευτικοί άκουγαν άναυδοι, διαπιστώνοντας πόσο οι οδηγίες του υπουργείου Παιδείας, όπως μεταφέρθηκαν από τον σύμβουλο, απείχαν από την καθημερινή λειτουργία και τα προβλήματα του σχολείου.
Ανάλογα «φωτογραφικά» παραδείγματα θα μπορούσαν να διηγηθούν πολλά τόσο οι εκπαιδευτικοί εναντίον των γονιών (π.χ. για τις διαμαρτυρίες των γονιών για τη χαμηλή βαθμολογία στα παιδιά τους) όσο και οι γονείς κατά των εκπαιδευτικών (π.χ. για τους αδέξιους χειρισμούς στην τήρηση των μέτρων κατά της διασποράς του κορωνοϊού). Ενα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ γονιών και εκπαιδευτικών είναι ο χειρισμός των αλλοδαπών μαθητών με, αναμενόμενες, μαθησιακές δυσκολίες.Το υπουργείο Παιδείας «τραμπαλίζεται» ανάμεσα στην επιλογή ο σύλλογος διδασκόντων να αντιμετωπίζει τα προβλήματα που έχει η σχολική κοινότητα και στην ανάγκη μιας κεντρικής πολιτικής για τα φαινόμενα χαμηλών μαθησιακών επιδόσεων, σχολικής βίας ή ακόμη και για θέματα όπως η παρείσφρηση ακραίων, ναζιστικών ομάδων στο σχολικό περιβάλλον.
Η βαρύτητα της ευθύνης συνήθως μετακυλίεται στην πλευρά των εκπαιδευτικών, ώστε αυτοί να καθορίζουν τα όρια της γονικής εμπλοκής. Το έργο των εκπαιδευτικών δυσχεραίνει η απροθυμία τους να αναλάβουν ρόλο παιδαγωγού, την ίδια στιγμή που οι γονείς θεωρούν πως τα ελληνικά σχολεία δεν είναι καθρέφτης της κοινωνίας.