Θυμάμαι εκείνη την προπόνηση, άνοιξη του 2013, ένα χαλαρό συνεχόμενο τρέξιμο με αφετηρία και τερματισμό τον Αγιο Κοσμά. Παρασυρμένος από τη γλυκιά μέθη των χιλιομέτρων, πίεσα άθελά μου τον ρυθμό. Ακόμη και αν έβγαινε για λίγο εκτός του προγράμματός της, η Δήμητρα συνέχισε αδιαμαρτύρητα, χωρίς να κόψει ταχύτητα ή να δείξει σημάδια κόπωσης, δεν ήθελε να χαλάσει η παρέα.
Το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων λένε ότι είναι μοναχικό αγώνισμα. Και όντως είναι. Δεν προσφέρεται για τους ανυπόμονους, ή όποιον δεν αντέχει να χάνεται στις σκέψεις του. Μπορεί όμως να γίνει και αφορμή για νέα ταξίδια και φιλίες, χτίζει αυτοπεποίθηση, αποκαλύπτει κρυμμένες δυνάμεις. Η Δήμητρα είχε καταφέρει με την επιμονή της να διακριθεί σε πανελλήνια πρωταθλήματα, να ανέβει στο βάθρο του Μαραθωνίου της Αθήνας. Τα καλά πλασαρίσματα πάντως δεν ήταν για εκείνη αυτοσκοπός. Το τρέξιμο ήταν τρόπος ζωής. Τα πρωινά θα την έβρισκαν στο βοηθητικό του Καυταντζογλείου σταδίου προτού αρχίσει τη δουλειά, για να δει ακόμη μία ανατολή από το ταρτάν, κι ας είχε αντικρίσει από εκεί αμέτρητες.
Η είδηση του θανάτου της στις 2 Νοεμβρίου αιφνιδίασε όλους όσοι τη γνωρίζαμε. Μόλις δύο ημέρες πριν, τσεκάροντας τα αποτελέσματα του πανελληνίου πρωταθλήματος ανωμάλου δρόμου, θυμάμαι ότι είχα δει το όνομά της. Σταθερά παρούσα, είχα σκεφτεί. Στα 42 της χρόνια δεν είχε εγκαταλείψει αυτό που τόσο πολύ αγαπούσε.
Πριν από λίγες ημέρες φίλοι της διοργάνωσαν στη μνήμη της ποδηλατοπορία στη Θεσσαλονίκη, διεκδικώντας πιο ασφαλείς δρόμους. Η Δήμητρα Ιορδανίδου σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Πήγαινε στην εργασία της με το ποδήλατό της όταν την παρέσυρε ένα φορτηγό.
Η Δήμητρα είχε συγκεντρώσει πολλές παραστάσεις από πόλεις στο εξωτερικό, με πιο αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, όπου είχε βρεθεί για τις σπουδές και τους αγώνες της. Είχε ταξιδέψει σε μέρη που σέβονται τους ανθρώπους τους.
Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας οι δρομείς και οι ποδηλάτες έχουν γίνει ανέλπιστα πιο ορατοί γύρω μας. Οι αστικές υποδομές, όμως, ανά την Ελλάδα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό εχθρικές και αφιλόξενες. Εξαγγέλλονται συνήθως έργα βιτρίνας, σχεδιάζονται τυφλοί ποδηλατόδρομοι που όταν και όπως ολοκληρώνονται οδηγούν στο πουθενά ή δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, καθώς δεν υπάρχει μέριμνα για την ένταξή τους σε ένα ευρύτερο δίκτυο. Για να αλλάξουν οι πόλεις πρέπει πρώτα να αλλάξει η νοοτροπία εκείνων που τις διοικούν. «Να μη συνηθίσουμε τον θάνατο», έγραψε σε πλακάτ ένας από τους συμμετέχοντες στην ποδηλατοπορία της Θεσσαλονίκης.