Η διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ φάνηκε αρχικώς να συγκινεί παλιούς οπαδούς και φίλους της παράταξης που πέρασε από σαράντα κύματα και τα τελευταία χρόνια κινείται στα όρια της καταστροφής. Ειδικά μετά την τόσο πρόωρη απώλεια της προέδρου του Φώφης Γεννηματά και τη συγκίνηση που τη συνόδευσε, πολλοί πίστεψαν ότι ίσως ήταν η στιγμή για μια αναγέννηση του κόμματος. Η μεγάλη αισιοδοξία όμως δεν κράτησε περισσότερο από δύο εβδομάδες, καθώς οι διεκδικητές της ηγεσίας αντί για ωριμότητα και σοβαρότητα επιδίδονται σε έναν άγονο τακτικισμό. Εξαντλούν τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις άλλοτε στο παρασκήνιο και άλλοτε δημοσίως σε τεχνικές λεπτομέρειες. Σχεδόν αδιαφορώντας για την ουσία της υπόθεσης που είναι η πολιτική τους πρόταση για τη χώρα και το κόμμα τους, μέχρι στιγμής οι περισσότεροι εκ των υποψηφίων κρύβουν επιμελώς τις θέσεις τους.
Μετά την τόσο πρόωρη απώλεια της Φώφης Γεννηματά και τη συγκίνηση που τη συνόδευσε, πολλοί πίστεψαν ότι ίσως ήταν η στιγμή για μια αναγέννηση του κόμματος, αλλά…
Μοιάζει σχεδόν αστείο να ξοδεύουν ένα ολόκληρο δεκαήμερο για το αν θα γίνει μεταξύ τους τηλεοπτικός διάλογος και με ποιες προϋποθέσεις. Το θέμα αυτό θα μπορούσε να εξαντληθεί σε μία ώρα και να τελειώνει ο καβγάς. Για την ακρίβεια, στο συγκεκριμένο θέμα η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος για ακατανόητους λόγους προσπαθεί να αποφύγει τη συζήτηση μαζί με τους συνυποψηφίους του. Ενδεχομένως να θεωρεί ότι το… δικό του μέγεθος δεν μπορεί να συγκριθεί με των υπολοίπων και δεν θα τους κάνει τη χάρη για κοινή τηλεοπτική αναμέτρηση. Απ’ ό,τι φαίνεται μάλιστα ενώ ο κόσμος καίγεται, εκείνος ασχολείται με την κάνναβη και τις ευεργετικές της ιδιότητες, αλλά όχι με το αν οι μολότοφ σκοτώνουν. Μπορεί να μη χωράει στον δικό του υπερβατικό κόσμο η ενασχόληση με τόσο ασήμαντα προβλήματα της καθημερινότητας και γι’ αυτό επιλέγει άλλη ατζέντα. Το θέμα βεβαίως με τον κ. Παπανδρέου δεν είναι αν έχει ή όχι πρωτοποριακές ιδέες, αλλά ότι ξεχνάει πως του δόθηκε η ευκαιρία να τις εφαρμόσει, με τα γνωστά αποτελέσματα. Προφανώς θεωρεί ότι έχει και αυτός, όπως κάθε άνθρωπος ασφαλώς, δικαίωμα σε μια δεύτερη, ίσως και τρίτη ευκαιρία, αλλά είναι λίγο περίεργο πως με τις ίδιες μεθόδους μπορεί να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα. Τα όσα υποτίθεται πρωτοποριακά και κάπως θολά που περιγράφει ως ιδέες του ο κ. Παπανδρέου μοιάζουν σχεδόν έναν αιώνα πίσω με όσα έχουν συμβεί στη χώρα την τελευταία δεκαετία. Φαίνεται όμως ότι αναζητεί μια δικαίωση για το παρελθόν του επαναλαμβάνοντας το πόσο δίκιο είχε. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό το παρελθόν δεν είναι και τόσο μακρινό και συμβαίνει να το θυμούνται οι πάντες.
Με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να το θέλει ασφαλώς ο πρώην πρωθυπουργός, έχει καταφέρει τουλάχιστον να ενώσει στα στοιχειώδη τους άλλους υποψηφίους και ενδέχεται μέσα στις λίγες εβδομάδες που απομένουν να μάθουμε τις απόψεις τους. Αν εξαιρέσει κανείς τον Ανδρέα Λοβέρδο που έχει ξεκινήσει την καμπάνια του αρκετούς μήνες τώρα και έχει διατυπώσει αναλυτικές θέσεις για τα περισσότερα πολιτικά θέματα, οι άλλοι υποψήφιοι δεν είχαν την ευκαιρία να το κάνουν έως τώρα. Ισως οι τηλεοπτικές συζητήσεις που σχεδιάζονται να είναι μια ευκαιρία να εκθέσουν τις προτάσεις τους και γιατί όχι και το πολιτικό τους ύφος.